Een halfuur later dan op de planning staat, begint het voorprogramma waarin de jonge singer-songwriter Tim Verhaal gevoelige en hartbrekende nummers ten gehore brengt. De Schiedammer verrast het publiek ook met prachtig pianospel. Tussen de nummers door maakt de zanger een zenuwachtige indruk, maar tijdens het spelen is daar niet zoveel van te merken. Zeker iemand die in de gaten gehouden moet worden.
Duistere avond met Her Name is Calla
Liedjes over leven en dood in het Energiehuis
Op 21 november stond de uit Engeland afkomstige post-rock band Her Name is Calla op het Talent Stage in het Energiehuis te Dordrecht. De viermansformatie, bestaande uit een drummer, gitarist, bassist en een violiste, verzorgde een duistere matte show zonder enige hoogtepunten. Ondanks het weinige publiek en een kapotte gitaar speelde de band toch stug door.
Dan betreedt toch eindelijk Her Name is Calla het podium waar ze het eerste nummer inzetten. De band heeft begin dit jaar hun derde album ‘Navigator,’ dat gaat over leven, dood, afstand en alles daar tussenin, uitgebracht. Het weinige publiek in de zaal blijft afwachtend op hun plek ver van het podium staan tot de zanger vraagt: “Come a little closer, so it actually feels like a gig.” Het lijkt onwaarschijnlijk dat het als een echte show zal aanvoelen met het futloze publiek, dat ook bij de volgende nummers niet opleeft. De groep verzorgde eerder dit jaar de support voor iLIKETRAINS dat in een grotere zaal in het Energiehuis optrad.
De liedjes, niet alleen afkomstig van hun laatste plaat, met veel instrumentale stukken lijken steeds langer te duren. En als ze achterin het zaaltje dan ook nog eens de show verstoren door er luid doorheen te praten lijkt er geen redden meer aan. Toch speelt de formatie de rest van de avond verwoed door. Positief is dat ze een eigen geluid creëren door de verlegen lachende, maar erg getalenteerde violiste en het toevoegen van een banjo bij het spelen van enkele nummers. Op die manier geeft de band een folkachtige twist aan de duistere muziek.
De muzikanten hebben naast het lome publiek nog last van een andere tegenslag: de gitaar van de frontman, Tom Morris. Het instrument, dat hij al van kinds af aan heeft, nadert z’n einde. De bandleden werpen tijdens het spelen ongeruste blikken op Morris terwijl hij druk in de weer is met allerlei snoertjes en kabeltjes. Gelukkig voor de band krijgt hij het voor elkaar om er weer geluid uit te krijgen.
Opluchting vloeit door het overgebleven publiek als de zanger aankondigt bij de laatste twee nummers te zijn aangekomen. En dan eindelijk laten de Britten zich helemaal gaan in de muziek, de frontman gebruikt zijn microfoonstandaard en mond bij het bespelen van z’n gitaar, de drums worden uit elkaar gehaald en ook de violiste en bassist gaan los. Dit geeft toch nog een energiek einde aan de verder teleurstellende show.