Het Lichtschip V11 is een prachtig rood bakbeest midden in de Rotterdamse Wijnhaven, een leuke en originele locatie om een festijn zoals de presentatie van het roster van het lokale Cloudhead Bookings te houden. Het boekingskantoor (zeg gerust maar dat het een label is) is het geesteskind van de almaar bekender wordende Xander van Dijck, gitarist van The Afterveins. Samen met zijn eeuwig bemutste en vandaag jarige compaan Mitchell Quitz, eveneens muzikant in het splinternieuwe The Lumes, heeft de blonde krullenbol een imposant staaltje ‘klasse acts verzamelen’ laten zien in de laatste maanden. Vijf namen telt de Cloudhead-verzameling inmiddels en allen kregen ze op deze ongure vrijdagavond de kans om zich te presenteren voor wat ze waard zijn.
Cloudhead Bookings maakt een ware fissa van labelpresentatie op V11
Met Feaver, The Sweet Release of Death, The Afterveins, De Skaggerz en Joe Madman & The Sidewalkers
Het was ronduit takkenweer op vrijdagavond 7 november. Er was buiten nog net geen sprake van een storm, maar de regendruppels voelden als ijzige priemen op de huid van de rokers op het bovendek van het Lichtschip V11. Benedendeks was er echter geen sprake van enige kilte, alwaar een select groepje gelukkigen de presentatie van het roster van het Rotterdamse Cloudhead Bookings mocht meemaken.
Onderin het schip buzzt en bruist het al vanaf het moment dat Feaver zijn entree maakt. Er wordt druk gesleept met instrumenten en spullen. Zoveel zelfs dat het lijkt alsof de Taptoe Delft ieder moment kan komen binnen wandelen. Gelukkig blijft die muzikale oorbloeding ons bespaard vanavond. Naast drums, gitaren, bas en accordeon worden er ook nog een paar pakjes Wicky binnen gesmokkeld, heerlijk hygiënisch besmeurd met verrotte mandarijnenpulp. Altijd fijn wanneer je een cameratas een tijdje niet leegt toch, mannen van Feaver? Voor bassist Danny, die rondloopt in een briljant Ivo Niehe t-shirt, is het vandaag de laatste keer dat hij met de band optreedt, aangezien het combineren van werk en het spelen in twee bands (hij is tevens bassist van Half Way Station) toch een te lastige opgave is gebleken. Jammer voor hen, maar we krijgen er wel een rondje chocoladetaart voor terug.
Naarmate de avond vordert druppelen de andere muzikanten stuk voor stuk binnen, hetgeen de sfeer absoluut ten goede komt. Er komen verhalen langs over overjarige kazen uit Amsterdam die “absoluut niet voor op de boterham zijn”, worden de ‘acid shizzle’ achtergrond-visuals vergeleken met een blik vanuit de baarmoeder van Xander van Dijck en wordt er druk gespeculeerd of een bepaalde set tieten wel echt zijn of niet. Al met al een prima basis voor een gezellige janboel dus.
De aftrap staat gepland voor 22.00 uur tegen welke tijd de boot al redelijk gevuld is met gelukkige toeschouwers. Het is altijd even afwachten of een event als dit goed scoort qua bezoekers, maar dat lijkt vanavond wel snor te zitten. Naast muzikaal geïnteresseerde garage kids blijkt de drijvende moshpit ook nog eens bezocht te worden door een flink deel van de crème de la crème van de Rotterdamse muziekscene. Het is duidelijk dat we niet op ‘zomaar een feestje’ zijn beland.
De indiefolk van Feaver doet het al jaren prima, zowel op de plaat als op het podium. Tjeerd Broere en zijn team staan garant voor mooie liedjes, vakkundig vertolkt, met melodieën die zich nestelen in de kop. Ook vanavond zijn ze goed op dreef en weten de avond uitstekend te openen. De set is te kort, veel te kort eigenlijk, maar dat kan ook niet anders met nog vier bands die ongeduldig trappelend in de coulissen staan om los te gaan. En los gaan is precies wat Joe Madman & The Sidewalkers doen. Shreddend op zijn gitaar alsof de duivel bezit van hem heeft genomen, maakt Mitch Rivers er een indrukwekkende show van. De begeleiding van de Sidewalkers op drums en bas mag er ook zijn. Een prima optreden van de heavy bluesrockers en precies wat de avond nodig heeft, vooruitlopend op de raggers van The Afterveins.
Zanger Maks heeft eerder op de avond als een rasechte vinoloog een fles rode wijn door de afvoer laten kiepen, maar op het podium zien we hem doen waar hij écht goed is: frontman zijn van een awesome band. Het is dat het dak er fysiek niet af kan, aangezien de resterende dinergasten boven dan naar onder zouden flikkeren, maar wat The Afterveins betreft was dat prima geweest, want immers YOLO. Een ultrakorte set wordt het, maar meer dan zat om nogmaals hun potentieel en klasse te tonen.
En wanneer het woord “potentieel” om de hoek komt zeilen, dan is The Sweet Release of Death de band waar dit label met de toevoeging “immens” opgeplakt moet worden. De muzikale liefdesbaby van Sonic Youth en Slint zijn namelijk een eersteklas topband aan het worden. Bij aanvang nog een klein beetje ruig aan de randjes, maar gedurende de set wordt dat meer dan goed gemaakt. Van iemand die het kan weten tekenen we de woorden “Dit kan toch helemaal niet? Wat een onvoorstelbaar tering goede band is dit geworden zeg!” op. Just about says it all.
Tot slot De Skaggerz, gasten die met hun mengelmoes van ska, dub en Guus Meeuwis nog het leven zouden kunnen terugblazen in mijn al lang dode overgrootmoeder. Vol gas gaan de mannen van start, de overgrown Hobbits en proto-holbewoners front stage bewegend tot het wild tegen een denkbeeldige voetbal trappen. Spastische houthakkers kunnen er een puntje aan zuigen. De Skaggerz, feest en chaos gegarandeerd, maar zeker ook muzikale kwaliteit want deze jongens staan namelijk niet voor niets in de finale van de Sena Grote Prijs van Rotterdam. Het dak ging er uiteindelijk bijna letterlijk af, het teken van een goede avond.
Tot slot nog een kleine erkenning richting de dames en heren van het Lichtschip V11, met name waar het de (bediening van de) spiksplinternieuwe geluidsinstallatie betreft. Vijf bands, in rap tempo achter elkaar spelend, ieder met een heel eigen geluid, zó uitstekend laten klinken, dat is een prestatie van wereldformaat. Hulde en dank namens het publiek.