Mark Blomsteels vaste band bestaat uit door de wol geverfde muzikanten, waaronder bandleider Chris Leuzinger die heeft gewerkt met Garth Brooks, gitarist B James Lowry. bassist Jimmie Lee Sloas, drummer Eddie Bayers en keyboardspeler Tony Harrell. ‘Crank It’ is de volwassen opvolger van zijn naamloze debuut uit 2012. Het is een gevarieerd album, waarin hij opvallend genoeg niet zelf de liedjes heeft geschreven, maar nummers van anderen pop-, rock- en country-sterren op de schop heeft genomen. De titel zet je wel een beetje op het verkeerde been, want de plaat is vooral gevuld met country-pop, aangevuld met een aantal up-tempo country rocksongs.

Mark trapt direct stevig af met de titeltrack ‘Crank it’, waar zijn unieke stemgeluid prachtig uit de verf komt en de band knalt met ronkende gitaarsolo’s. Bij het catchy ‘Different just the same’, zijn tweede single, neemt hij iets gas terug. Het nummer springt eruit door de prachtige samenzang en mooie toetsen. ‘Talk me down’ laat een meer open geluid horen, met daardoor veel ruimte voor de instrumenten, waarin vooral de fijne drumpartijen van Edie Bayers opvallen. Het zeer intiem gezongen ‘Somewhere somewehere tonight’, welke eerder dit jaar als single is uitbracht, is een zeer romantische ballad, misschien wel iets te zoet naar Hollandse maatstaven.

‘She’s so mean’, een cover van het in Amerika immens populaire Matchbox 20, verbouwt Mark Blomsteel tot een zeer catchy popsong waar hij door het hoge meezinggehalte soms bijna over het randje gaat. De frisse koortjes en het aanstekelijke tokkelgitaartje zorgen er echter voor dat dit vrolijke liedje lang in je hoofd blijft hangen. Live zal dit nummer zeker hoge ogen gooien! In het mooi gearrangeerde ‘What I didn’t say’ speelt de steelgitaar een mooie hoofdrol, verhogen de strijkers de romantische sfeer en waan je je met je ogen dicht op de woestijnvlaktes van het wilde westen.

Bij de volgende drie nummers kleurt de band iets teveel binnen de lijntjes en zakt het album een beetje in. Gelukkig schudt hij je weer klaarwakker met ‘Barbed wire’, een stevige rocker met mooie orgelpartijen, zijn immer krachtige stemgeluid en moddervet gitaarwerk. Met dit soort nummers toont hij zijn grote veelzijdigheid, waarin hij zichzelf duidelijk onderscheidt van de concurrentie. Het album sluit af met het mierzoete ‘Give you back’, een pianoballed van het genre ‘Right here waiting’ van Richard Markx, met een voor mij onbegrijpelijke tekst, maar deze keuze is hem dit keer vergeven.

Mark Blomsteel gaat een mooi 2015 tegemoet, want hij zet zichzelf met dit veelzijdige album stevig op de kaart. De zeer professionele en soms ietwat bombastische productie van dit album heeft een niveau dat je alleen in Amerika voor elkaar kan krijgen, en wat dat betreft is zijn missie nu al meer dan geslaagd. En met een aantal nummers maakt hij zeker een kans in de Amerikaanse Billboards te belanden.