Het album start met ‘The river’, een nummer met een veelbelovend hypnotiserend gitaarloopje à la Fleet Foxes. De productie springt meteen in het oor. Er is voor een helder opnamegeluid gekozen, wat goed werkt bij de composities van Feaver. Na een kort intro drijft echter de zwakte van het nummer, en eigenlijk van heel het album, naar boven: de vocalen. Met steenkolenengels wordt er op een knullige wijze gezongen over de overeenkomsten tussen het leven van de zanger en een rivier: “I walked down to the water, just to see the river run … just like my own life.” De teksten op het album lijken wel door een 12-jarige scholier te zijn geschreven.

Het zijn echter niet alleen de teksten en uitspraak die afleiden van de muziek, ook het stemgeluid van Broere is niet al te speciaal. De kale zang stelt niet veel meer voor dan een zanger uit een willekeurige dertien-in-een-dozijn-folkgroep. Via de neus wordt er gezongen en hoewel dit soort stemgeluid alleen maar versterkend werkt bij folk-grootheden als Bob Dylan en Beck, begint de ietwat saaie stem van de frontman te irriteren. Gelukkig weet toetseniste Julia Reinhold met haar meeslepende stem nog een paar nummers te redden.

Nee, het pluspunt (of minpunt, het is maar hoe je het bekijkt) van ‘A Year From This Day’ ligt bij de simpele, hapklare nummers. Deze zorgen voor relaxte achtergrondmuziek. Zelfs de meest ‘opzwepende’ nummers (‘Bones’, ‘Black car’) klinken nog als een goed-in-het-oor-liggende vorm van haardvuurmuziek. De mooie composities en productiekeuze zijn hier grotendeels de reden van.

Veel indruk weet Feaver met haar indie folk niet te maken. Zowel de ongeïnspireerde teksten en vocalen stellen niet veel voor, toch twee belangrijke elementen binnen het genre. Geen van de nummers zal je echt op het puntje van je stoel laten zitten, mede door Broere’s stem. Voor een debuut is ‘A Year From This Day’ zeker niet slecht, maar de ambitie en algehele power ontbreken.