Het begint vanavond met weemoedige nummers in Rotown, verpakt in Americana en roots. Mad About Mountains, het soloproject van de Belg Piet de Pessemier heeft dit jaar zijn nieuwste album 'Harlaz' uitgebracht. Het bevat persoonlijke nummers die beïnvloed zijn door Neil Young en My Morning Jacket. Vanavond speelt De Pessemier in een volle zaal met twee muzikanten, die hem met gitaar, lap-steel en basgitaar begeleiden. De trage, voortkabbelende country is niet gemakkelijk over te brengen, zeker niet zittend en zonder begeleiding van drum, waardoor het optreden nog meer afhangt van de kwaliteiten van de muzikanten. Mad About Mountains speelt inderdaad bijna foutloos en weet op indrukwekkende wijze de weemoed over te brengen. Ondanks de perfecte uitvoering, mist de band zelf geschreven uitschieters die het live-optreden net wat specialer maken, maar met goedgekozen covers van Gillian Welsh en De Band heeft de groep het optreden verzilverd. Mad About Mountains draagt op indrukwekkende wijze bij aan het Festival Stille Nacht en weet zowel kenners van het genre als nieuwe geïnteresseerden te boeien en wellicht zelfs te binden.
Festival Stille Nacht (deel 2)
Met Mad About Mountains, I Am Oak, Finn Andrews en Sue The Night
Het rondreizende Festival Stille Nacht doorkruiste alweer voor de vijfde keer het Nederlandse landschap, en deed hierbij op maandag 22 december voor de eerste maal Rotterdam aan. Met groot succes (want stijf uitverkocht) stonden er in totaal negen acts op de drie prachtige bühnes in de Arminiuskerk, Paradijskerk en Rotown.
In de sfeervolle Paradijskerk beginnen inmiddels de voorbereidingen voor I Am Oak, een band die zich heeft gevormd om de ideeën en het kenmerkende geluid van Thijs Kuijken. Zelfs met de soms pompeuze, elektrisch versterkte begeleiding blijven de nummers ingetogen en in de melodramatische setting van de Paradijskerk komen ze daardoor erg goed uit de verf. De drums die met doeken zijn omwikkeld geven in combinatie met gitaar en de zalvende stem van Kuijkens een enorme emotionele lading, soms nog effectiever dan op de plaat. I Am Oak wisselt nieuwe nummers van het album 'Ols Songd' af met die van eerdere albums en verandert de oorspronkelijke uitvoering van de nummers om ze met versterkte instrumenten te spelen. Zo komt ook de eerste single 'On trees and birds and fire' aan bod in een ietwat andere versie wat het bijzondere gevoel van het nummer, oorspronkelijk met banjo en een licht ritme, een beetje verloren doet gaan. I Am Oak zet desondanks een sterke liveshow neer en weet de originele melodieën, ritmes en het stemgeluid van Kuijkens op bezielende wijze te prediken in de marmeren context van de paradijskerk.
Naadloos op het optreden van I Am Oak staat Finn Andrews geprogrammeerd in de donker houten ruimte van de Armeniuskerk. Met zijn reputatie als schuchtere sombere man lijkt een solo-project van Andrews een gewaagde onderneming, maar wanneer hij het podium op loopt worden we gerust gesteld: met een glimlach vertelt hij dat het 'naughty' voelt om in een kerk zijn nummers te zingen. Andrews heeft zijn reputatie mede te danken aan zijn krakende stem die past bij zijn vaak sombere persoonlijkheid en teksten. Hij zingt vanavond een reeks nieuwe nummers die hij begeleidt met gitaar of piano en geeft af en toe de indruk dat hij er tijdens het optreden nog aan sleutelt. Hij wisselt nieuwe nummers af met akoestische versies van geliefde nummers van The Veils en de zaal begint spontaan te dansen als de zanger een indrukwekkende versie van 'Not yet' laat horen. De nieuwe nummers zijn soms wat lastig van elkaar te onderscheiden en het is nog niet zeker of ze even geliefd zullen worden als de nummers van zijn band, maar met zo'n stem als die van Andrews is ieder nummer voorzien van de juiste emotionele lading om harten van de luisteraars te veroveren.
En dan wordt er toch nog volop gedanst op deze Stille Nacht wanneer Sue The Night begint te spelen in Rotown. De zeskoppige band speelt vanavond haar opzwepende indie popnummers van het komende debuutalbum ‘Mosaic’. De band is op initiatief van Suus de Groot gevormd uit leden van diverse Nederlandse bands, waaronder Baskerville en A polaroid view. De band verschilt van de andere bands op het festival door het gelaagde geluid dat geproduceerd wordt door zowel drumstel als drumsampler, uitgebreide sample machines, elektrische gitaar, basgitaar en viool. De Groot zingt met gedurfde uithalen door al dat geluidgeweld heen wat resulteert in opzwepende donkere indie pop. De nummers volgen elkaar in noodvaart op waardoor het soms lijkt alsof de bandleden moeite hebben bij te blijven. Instrumenten worden nog gestemd als intro's zijn gestart en het volume moet ook nog vaak bijgesteld worden. Toch verstoort dit nergens het totale geluid van de nummers, mede dankzij de onvermoeibare houding van de muzikanten. Deze onvolmaaktheden zijn ook een beetje de charme van een optreden waar de ambitie vanaf spat. Sue The Night zet een sterk optreden neer en maakt het Festival Stille Nacht met een aangenaam geluid een stukje minder stil.