Wampire is het geesteskind van de muzikale levenspartners Rocky Tinder (kandidaat in de categorie ‘Beste Naam Ooit’) en Eric Phipps, twee schoolvrienden uit de muzikaal bijzonder vruchtbare Amerikaanse stad Portland, Oregon. Wampire is overigens geen spelfout, Phipps vond de manier waarop de Duitsers het woord ‘vampire’ uitspreken dermate intrigerend dat hij er zijn muzikale alias van besloot te maken. Ondanks dat Tinder en Phipps al sinds jaar en dag het podium delen en Wampire al in 2007 het levenslicht zag bracht de formatie dit jaar pas een tweede plaat (‘Bazaar’) uit, nadat een jaar eerder het debuut ‘Curiosity’ werd gelanceerd. Voordien trad men vooral zo veel en zo hard mogelijk op in de levendige house show scene van Portland om pas in 2012 een meer gestructureerde weg in te slaan op het label Polyvinyl Records. Inmiddels staat er een volwaardige, vijfkoppig live band op de planken die de afgelopen twee kalenderjaren welhaast ononderbroken op pad is geweest.
Wampire’s psych-pop potpourri oogst lof in V11
Mateloos boeiend vijftal brengt een volle kajuit in vervoering
Op een ijzig koude donderdagavond 4 december trad de Amerikaanse formatie Wampire op in de kajuit van het knalrode lichtschip V11 dat zo mooi in de Rotterdamse Wijnhaven prijkt. Het optreden, dat door het Amsterdamse onafhankelijke muziekplatform Subbacultcha! in samenwerking met Rotown werd gepresenteerd, bracht een behoorlijke schare bezoekers op de been die getuige was van een mateloos boeiend uur waarin de heren musici hun gelikte mengelmoes van psych-pop, disco en rock & roll op meer dan overtuigende wijze presenteerden.
Voor aanvang blijkt al snel dat het kwintet een behoorlijke schare bezoekers op de been heeft weten te brengen. Toegegeven, voor Subbacultcha! leden was het optreden vanavond gratis te bezoeken, maar het neemt niet weg dat het gezellig druk is in de kajuit en dat is wel eens anders geweest bij een muzikaal samenkomen in V11. De toegestroomde menigte staat zo dicht mogelijk opeen in een poging een glimp van de artiesten op te vangen, die zoals gebruikelijk in V11 niet op een podium maar op ooghoogte staan te spelen. Het lijkt een avond in het rode lichtschip zoals waar deze voor bedoeld is.
Het vijftal selecteert vanavond om te beginnen een serie nonchalante, lome liederen zoals het ietwat rootsy ‘Life of luxury’ van de tweede langspeler en het oudere ‘Trains’, mogelijkerwijs een van de beste niemendalletjes van de afgelopen jaren. De kundige spelende musici weten zich vanavond gesteund door een uitstekende geluidsman en geven zo de toehoorders de gelegenheid om alle subtiliteiten die deze creaties zo interessant maken in alle glorie waar te nemen.
Na een aantal van deze nummers te hebben gebracht laten de heren de teugels vieren in het tweede deel waarin er voldoende ruimte is voor de wat hardere uptempo nummers die tot dan toe achter de hand zijn gehouden. Voor het publiek is dat goed nieuws, maar ook voor Rocky Tinder. Die lijkt meer en meer onder de invloed te raken van welke geestverruimende middelen hij dan ook gebruikt mag hebben en zal blij zijn geweest wat meer gedachteloos te mogen raggen.
Ook in het tweede deel valt er, weliswaar op een andere manier, bijzonder veel te genieten. Zo komt het geweldig catchy ‘The amazing heart attack’, dat in de soundtrack van vrijwel iedere horrorfilm niet zou misstaan, tot genoegen van velen voorbij en valt er tijdens het zo mogelijk nog aanstekelijkere ‘Bad attitude’ wederom een hoogtepunt te noteren en gaan de voetjes massaal van de vloer. ‘Millennials’ is een ander nummer dat zonder meer een eervolle vermelding dient te krijgen. Een freaky, a capella gezongen passage vormt het begin van het lied dat dan snel transformeert tot een warm, up-beat indie-pop anthem om vervolgens, net wanneer het iets te gezellig wordt, weer terug te vallen op de openingspassage.
Ondanks dat het laatstgenoemde ‘Millennials’ allicht niet het meest opvallende lied is op ‘Bazaar’, is het wel exemplarisch voor de manier waarop Wampire’s psych-pop potpourri op een prettige wijze de luisteraar op het verkeerde been weet te zetten. In een uur dat gevoelsmatig voorbij lijkt te vliegen weet het Amerikaanse vijftal mateloos te boeien en krijgt het terecht de handen van de bezoekers telkens weer op elkaar, chapeau!