Zoveel sterren in de lucht, zo veel singer songwriters die via ontelbare massa mediale wegen krampachtig de revu passeren. De één nog melodramatischer dan de ander, maar nagenoeg nooit van het niveau waarmee NOVASTAR het luisterende publiek met het grootste gemak overweldigt. On-Nederlands, van wereldformaat, eenzaam in een muzikaal heelal, bescheiden op de achtergrond, fascinerend aanwezig.
NOVASTAR in de Maassilo Rotterdam
Overstemd door een metalen klankdoos
Terwijl de geest stoeide met het besef dat Kerst aanstaande was, deed een blik naar buiten vermoeden dat het nog wel eens maanden zou kunnen duren. Kunstmatig lieten we ons door een overdaad aan verlichting en wanstaltige opsmuk begeleiden naar de jaarlijks wederkerende culinaire climax. Er klopte iets niet. De temperatuur was te hoog, Uggs waren, goddank, in de minderheid en vogels niet voornemens het land te verlaten. Maar dan was daar, op een doordeweekse dinsdag 16 december, ergens in een graanschuur aan de overkant van de Maas, Joost Zweegers die een nieuwe ster deed laten stralen: NOVASTAR. Verdomd, het leek wel Kerst.
Slechts een podiumlamp en een vleugel volstaan om het typische NOVASTAR-geluid in te zetten. Muziek met een identiteit. Niets doet vermoeden dat het van hier is. Het is mondiaal, groots in kleinheid, aansprekend melodieus, toegankelijk en ruimhartig. Met hetzelfde ogenschijnlijke gemak waarmee Joris Linssen zonderlingen interviewt, beheerst Zweegers toonladders hoogtes en volume. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar is van uitzonderlijk kwaliteit.
Na enkele minuten wordt de setting aangevuld door de overige bandleden en de vleugel verruild voor een akoestische gitaar. Vooral gitarist Aram van Ballaert maakt op de achtergrond grote indruk. En ook al is het geluid van zeer discutabel niveau en loopt de techniek niet gesmeerd, op het primaire klankspel valt niets aan te merken. Misschien is het zelfs met momenten wel vergelijkbaar met dat van Neil Young.
NOVASTAR weet te boeien. Er word zelfs incidenteel gedanst door een publiek dat vooral bestaat uit kritisch kijkende dertigers. De speelse snarendriehoek op het podium brengt je ongemerkt in beweging om zich daarna te transformeren tot iets heel kleins in de vorm van een flamenco-deuntje of liefdesriedel. Er is een gezonde balans tussen festivalsfeer en intimiteit. Hier heerst ervaring, plezier en groots talent.
Toch doet de akoestiek van de voormalige graansilo op Zuid afbreuk aan de muzikale beleving, omdat de echo van het omringende metaal karakterloos overstemt. Gepast voor herhalende vierkwartsmaten maar minder geschikt voor muziek van dit niveau. NOVASTAR verdient beter.
Het is dan ook vooral Zweegers die als een muzikale alchemist geruststelt en het doet overkomen alsof het allemaal vanzelf gaat. Hierdoor worden oneffenheden snel vergeven omdat er geen enkele spanning te bespeuren is.
Misschien is dat wel het ultieme kerstgevoel.