Met uitzondering van een solo-optreden bij Unplugged zijn de optredens in Nederland met band. Londen doe ik echter alleen, maar met mijn blik gericht op mogelijkheden om er terug te keren met de hele band.
Tourverslag: The Stream in Londen
Jan Stroomer verovert The UK pub voor pub
Kort na de release van het album 'Art Nouveau' hervatte ik de zoektocht naar mooie locaties om op te treden. Naast een aantal emails uit Leiden, Den Haag en Amsterdam ontving ik ook enkele reacties uit Londen. En wat bleek, ondanks dat de data allemaal redelijk dicht bij elkaar in de buurt lagen was er een prima tourtje van te maken. Sterker nog, het werden negen optredens op rij met de laatste drie in Londen. Reden genoeg om te spreken van een heuse herfsttour.
The Griffin
De eerste avond in Londen speel ik in The Griffin. Bij het navragen van de route ernaartoe kom ik erachter dat er ook een stripclub bestaat met dezelfde naam, maar dat terzijde. Op de juiste plek aangekomen, per authentiek Londense taxi, zie ik een redelijk gevulde pub waar Derane van 'Living Sounds', de host, net aan het soundchecken is. Laurine, een vroegere zanglesleerling van me die nu in Bournemouth woont, is voor de gelegenheid naar Londen gekomen. We eten aldaar samen een hapje. Nadat ik een eerste setje heb gespeeld vraagt Derane mij of ik later op de avond nogmaals zou willen spelen. Dat wil ik natuurlijk wel en ik krijg zelfs Laurine zover om het laatste liedje mee te doen.
De volgende dag bezoek ik Tate Britain. Voor mij een hoogtepunt zijn de 19e eeuwse stereoscopische plaatjes (ouderwetse 3d foto's) uit de collectie van Brian May, de gitarist van Queen. Ik had ze al eens op zijn website bekeken, maar nu dus voor het eerst ‘in real life’ met de bijbehorende stereoscoop-kijker.
The Distillers
's Avonds ga ik in mijn eentje richting The Distillers in Hammersmith. Het is een bruisende pub op de benedenverdieping, met daarboven een intiem zaaltje met in de hoek een podium waarop een mooie upright piano staat. Ik ben ingedeeld als afsluiter van de avond wat tot gevolg heeft dat ik alle andere artiesten ook goed kan beluisteren. Het niveau is hoog en er wordt vrijwel alleen eigen materiaal gespeeld. In tegenstelling tot de vorige avond wordt de piano hier wel regelmatig bespeeld, onder andere door een vrouwelijke singer-songwriter met een zacht touché en Tori Amos-achtige stem, prachtig. Ik ruil een cd met zangeres Queenearth en we praten nog even over het artiestenbestaan.
Inmiddels is het tegen elven en is het publiek wat rumoeriger geworden. Tijdens mijn eerste liedje hoor ik nog wel geroezemoes, maar tijdens het tweede liedje wordt het muisstil, echt te gek! Ik besluit als laatste liedje 'Another time and place' te spelen en ook deze valt in de smaak. Na afloop word ik voorgesteld aan ene Steph. Er wordt gezegd dat we de volgende keer een duet moeten doen. Ik leg haar uit dat ze dan wel een beetje geduld moet hebben, aangezien ik geen local ben. We proosten en sealen daarmee de deal. Ik bedank de Australische host Mike en word door de vriendelijke Simon naar het metrostation begeleid.
Charlie Wright’s
Op donderdag bestaat het dagprogramma uit Primrose Hill, Camden Market en Hyde Park. In het laatste park ontmoet ik de Londense Emma, die mij de rest van de dag vergezelt tijdens m'n tour door London. Ze werkt bij een publisher en blijkt tevens een hoop interessante connecties te hebben. Na eerst een potje thee gedronken te hebben, met uitzicht op the Serpentine, zoeken we Charlie Wright's op, alwaar Adam een uitzinnige Open Mic host.
Rond 21.30 uur speel ik mijn setje, ditmaal op een erg fijne Yamaha piano. Het programma is druk, dus alle artiesten moeten genoegen nemen met slechts twee liedjes. Applaus, aandachtige luisteraars en na afloop wat muzikale chit-chat, dus de twee liedjes ‘came across’.
Eén van Emma's connecties werkt in The Troubadour, en aangezien ik gehoord had dat daar veel live-muziek plaatsvindt besluiten we het bruisende Hoxton in te ruilen voor de bijna uitgestorven wijk Earls Court. We besluiten de avond in the Troubadour waar de muziek helaas net is afgelopen, maar er hangt nog steeds een warme sfeer in de kelderzaal. Het ziet eruit als een intieme zaal, en ondanks de situering downstairs heeft het enorme uitstraling. Het zou een prima plek zijn om met The Stream in kleine bezetting te spelen.
De volgende dag reis ik weer terug naar Nederland. Ik ben blij dat ik de trein van 12.58 uur heb geboekt, want donderdag is een serieuze uitgaansavond in Londen en dat heb ik aan den lijve ondervonden. Op het station St. Pancras staan diverse piano's waarop door iedereen gespeeld kan worden. Ik had nog wat tijd te doden voor vertrek en speel aldaar nog 'n laatste half uurtje.
London, see you next time!