Om maar meteen met de deur in huis te vallen; er is niks spannends noch origineels aan ‘Cold Hearts’. De jongens van Logue zitten ruim aan de popkant van pop-rock en ook hun invloeden dragen ze op de mouw. Naar eigen zeggen hebben ze zich laten beinvloeden door Editors (gelukkig nauwelijks te merken), Coparck (al iets duidelijker aanwezig), Andy Burrows (yep) en Now, Now, en het is met name die laatste waar de band muzikaal veel van weg heeft. Ook Dashboard Confessional komt nog om de hoek kijken, vooral in ‘Blue & brown’ waar de stem van Sjoerd van Heumen als twee druppels water lijkt op die van Chris Carrabba.

Het is geen straf om met Carrabba vergeleken te worden, aangezien zijn stem mooi en helder is, en druipt van de emotie, gemeend of niet. Van Heumen doet daar absoluut niet voor onder, want ook zijn stem is geregeld tegen het prachtige aan. En aangezien we inmiddels bij de positieve kanten zijn aanbeland gaan we daar maar mee door. Het is noch spannend, noch origineel wat Logue doet. Het is echter wel zeer sympathiek, uitstekend geproduceerd en perfect uitgevoerd. De liedjes zitten zonder uitzondering goed in elkaar, met verzorgde teksten en een vakkunde die er vanaf druipt. Dit zijn simpelweg hele goede muzikanten.

Het zijn in eerste instantie de titelsong ‘Cold hearts’, de afsluiter ‘The gilded home’ en het prachtige ‘Blue & brown’ die de aandacht trekken, maar ook het poppy ‘Inconsolable’ mag er zeker zijn. En al met al is ‘Cold Hearts’ daarmee een hele prettige verrassing gebleken, ook bijna vijf maanden na de oorspronkelijke release. Wat nu nog rest is met enige smart wachten op nieuw werk van Logue, want dit is het soort band waar de term “veelbelovend” voor is bedacht.