Interview met Laura Vane

Meer dan soul en retro

Joey Huisman ,

Samen met The Vipertones bracht Laura Vane eerder dit jaar een nieuwe plaat uit getiteld ‘BodyQuake’. De Engelse zangeres en haar Nederlandse band wisselden de retrosound van hun eerste twee albums in voor een moderner geluid. Vane vertelt over het album, haar nieuwe single en het werken met Nederlandse muzikanten.

“Het is een vooruitstrevende derde plaat geworden”, zegt de zangeres over ‘BodyQuake’, de opvolger van het in 2011 verschenen ‘Sugar Fix’. Op dat album en op het naamloze debuut uit 2009 klonken Laura Vane & The Vipertones nog als een ouderwetse soulformatie, maar op deze derde plaat is er voor een moderner poppy geluid gekozen. “We hebben geen concreet besluit genomen om afscheid te nemen van ons oude geluid, maar we wilden wel graag nieuwe dingen proberen”, vertelt Vane. “Mensen beschouwden ons altijd als een soul-, retro- of funkband, terwijl we door zo veel andere stijlen geïnspireerd raken. Dus we hebben al die invloeden maar bij elkaar geschraapt om te zeggen dat we dit ook in huis hebben.”

De Britse muzikante is tevreden met het uiteindelijke resultaat, maar had misschien wel op meer reacties gehoopt: “De respons had iets groter kunnen zijn. Het album is geen geheim of iets dergelijks hoor, maar het was mooi geweest als we iets meer mensen hadden bereikt.” De mensen die met ‘BodyQuake’ in aanraking kwamen, hebben in ieder geval positief gereageerd: “Bij onze optredens was men erg enthousiast. We hebben de afgelopen zomer op aardig wat festivals mogen spelen en dat was geweldig.” 

Als overige hoogtepunten van de langspeler geeft de zangeres juist nummers aan waarop The Vipertones stemmiger klinken: “Eén van mijn favorieten is ‘Silence’, de laatste track. Een erg donker en ‘heavy’ nummer. Zoiets heb ik echt nog nooit gedaan met deze band.” Het rustige ‘Lily pad’ geldt als een ander hoogtepunt voor de frontvrouw: “Een langzaam, sfeervol nummer. Voor mijn gevoel zijn die twee nummers erg rijk qua geluid en in de beelden die ze oproepen. Met andere producenten heb ik weleens iets in die stijl gemaakt, dus ik vind het erg leuk dat ik dat nu over heb kunnen brengen naar m’n samenwerking met The Vipertones.”

Die samenwerking is inmiddels alweer zes jaar bezig. Vanuit Brighton, Engeland schrijft ze materiaal, terwijl Phil Martin en Ton van der Kolk dat vanuit Dordrecht doen. “Het gaat eigenlijk verrassend soepel”, vertelt de zangeres. “In eerste instantie vuren we altijd via internet ideeën op elkaar af. Het is een soort puzzel die we compleet proberen te maken via e-mails, Dropbox en dat soort dingen. Maar op een gegeven moment komt er wel een punt dat we daadwerkelijk bij elkaar in de studio gaan zitten om al die ideeën samen te voegen. Het is de beste manier voor ons, aangezien we niet bepaald bij elkaar in de buurt wonen.”

En wanneer Vane met een idee in haar hoofd uit het vliegtuig stapt, komt het nog weleens voor dat haar bandgenoten er uiteindelijk iets heel anders van maken. “Het gaat allemaal in overleg. Ik probeer niet met een stapel nummers aan te komen die koste wat het kost op mijn manier op de plaat moeten komen”, vertelt ze. “Dus het komt weleens voor dat er een heel andere beat onder een nummer staat, of iets dergelijks. Maar het geldt andersom trouwens ook hoor, ik verander weleens iets aan hun ideeën om ze beter bij mijn stem te laten passen.” 

Dat gaat allemaal verrassend soepel, geeft de artieste aan. “We zijn allesbehalve dramatisch in de band, dus er wordt eigenlijk nooit ruzie gemaakt. We proberen gewoon het beste materiaal te maken voor de luisteraar. Maar we zijn allemaal gepassioneerd genoeg om een idee te verdedigen als we vinden dat het echt op de plaat moet komen.” Wat overigens wel helpt, is dat de schrijfdiensten over drie personen verdeeld zijn. “Dan wordt het een vrij makkelijke beslissing”, vertelt de zangeres. “Als je dan iets wilt doen en de andere twee willen het niet, dan moet je dat maar accepteren.” En dus geniet Vane nog altijd van de samenwerking met haar Vipertones, voor wie ze zo’n veertig keer per jaar in het vliegtuig richting Nederland zit. “Ik ben er zo vaak, het begint al als een soort tweede huis te voelen.”