Plaatrecensie Sun Rider - ’Fuzz Mountain’

Compromisloze beukplaat was het wachten meer dan waard

Guido den Boer ,

Als je ruim vijftien jaar muziek met elkaar maakt willen de muzikale voorkeuren en invloeden nog wel eens behoorlijk veranderen. Maar de stap van een mix van metal en hardcore naar stevige, fuzzy stoner rock is zelfs in dat licht nog behoorlijk groot te noemen. Toch zette de band Headhaunter deze stap enkele jaren geleden zonder enige problemen. Met een nieuwe stijl kwam ook meteen een nieuwe naam, Sun Rider. Op 24 oktober presenteert de band hun langverwachte debuut ‘Fuzz Mountain’ in het Dordtse poppodium Bibelot. Wij hebben het album alvast weten te bemachtigen en onderwierpen hem aan een luistersessie die de trommelvliezen flink op de proef stelde.

Vanuit een wazig, futuristisch klinkend gitaargeluid bomvol delay-effecten knalt Sun Rider, ingeluid door een fikse drum break, direct met veel bombast uit de speakers. Openingstrack ‘Heart of the sun’ is een strak, compromisloos beuknummer. Zanger Michael Philippo heeft na vijftien jaar geenszins ingeboet aan vocale kracht en brult zich met het grootste gemak door het gitaargeweld van Gert-Jan Kruijthoff en Mark Stevens heen. De laatstgenoemde, tevens frontman van stoner rockband Stone Golem, ondersteunt Philippo vocaal op de juiste momenten, iets wat in het van dynamiek bolstaande ‘High priestess of the moon’ uitstekend tot zijn recht komt.

De sterke skills van het stoere vijftal zijn vooral tijdens ‘Deep space blues’, dat de B-kant van ‘Fuzz Mountain’ inleidt, goed te horen. Uitgebreide gitaarsolo's, strakke grooves en dynamische hoogstandjes maken dit nummer tot het absoluut hoogtepunt van het album. 

Openend met een sitar gooit Sun Rider in ‘Escape to Fuzz Mountain’ alles nog een goede acht minuten in de strijd en biedt hiermee een indrukwekkend epos vol snoeiharde gitaren, veel fuzzy effecten en dikke gitaarsolo's. Drummer Erik Reppel gooit er een aantal pijlsnelle fills doorheen en ook bassist Giel van Arkel, die samen met Reppel over het gehele album een solide basis vormt, krijgt kort de gelegenheid om zijn kwaliteiten te tonen. De band eindigt het album in stijl, in eerste instantie met veel kabaal maar uiteindelijk toch strak en abrupt. De trommelvliezen klepperen nog even na, hunkerend naar meer. Lang leve de replayfunctie!

Het heeft even geduurd voordat ‘Fuzz Mountain’ er was, maar het was het wachten meer dan waard, want Sun Rider heeft duidelijk zeer veel tijd en aandacht in het materiaal gestoken. Ieder nummer is tot in de puntjes gefinetuned, over ieder detail is nagedacht en alle effecten zijn met veel geduld aan elkaar gesmeed. En toch is ook de voor stoner rock zo typerende garagesound behouden gebleven. Hiermee heeft Sun Rider een ijzersterk, loeihard debuut in handen. Op naar de volgende vijftien jaar!