Albumrecensie: Conorach - Through the Ages

Deze Rotterdammers zijn terug met een flinke dosis Power Metal

Tekst: Lodewijk Hoebens ,

Jaren zijn voorbij gegaan voor de Rotterdamse Power Metal-band Conorach. Een vervolg op debuut 'Tales from the Tavern' uit 2008 kwam niet. Optredens in zowel binnen- als buitenland hebben de afgelopen jaren gezorgd voor een harmonieuzer samenspel van de band. Niet zo vreemd dat ze onlangs zijn uitverkozen voor de finale van Battle 4 Baroeg Open Air. Gewapend met nieuwe gitaarheld Jaco Ket is het tweede album Through the Ages eindelijk afgerond: tien songs over heroïsche verhalen vol muzikale tempowisselingen, perfect passend binnen de wereld van Conorach.

Dubbele gitaren? Check! Blastdrums? Check! Stevige vocalen? Check!

Vanaf de eerste noten van single 'The Finest Hour' wordt het tempo opgeschroefd en gaan we met Conorach mee op avontuur. Geen verhalen over elfen en draken maar ontdekkingsreizen en oorlogen zijn de geschiedenislessen waar Jacco de Wijs over zingt. Net als zijn Duitse, Scandinavische en Italiaanse collega's in het genre is de Engelse uitspraak niet helemaal top. Niemand die zich daaraan stoort als je hoort op welke wijze hij zijn vocalen weet te brengen. Vergelijkbaar met de hoge, verhalende stem van Iron Maiden's Bruce Dickinson, luisteren de teksten lekker weg. Vooral het broederlijke gevoel spreekt aan.

Door het Rotterdamse bloed dat door de band stroomt is het niet vreemd dat er regelmatig gezongen wordt over de barre tochten op zee. De schippers van onze eigen V.O.C. blijken in 'Of Spices and Gold' geen lieverdjes. De gure weersomstandigheden, te veel wijn en verraad aan boord klinken terug in de daverende drums, gezamenlijke gitaren en pompeuze piano. Na opbouwend tromgeroffel en met violen ontaard een vinnige gitaarsolo in een ware woestenij.

Onderweg kruisen bloeddorstige Vikingen het pad in 'To Rule Them All'. Beginnend met een flinke scheut folk à la Ensiferum, bereiden de drums zich voor op een volgende opdonder. De gitaren situeren zich rondom intrigerende teksten over de strijd van de Angelsaksen tegen de Denen. Vooraleer de zee- en veldslagen losbarsten in de vorm van kletterend gitaar- en drumspel, schakelt de band akoestisch een tandje terug. Om even later met een gitaarsolo de opgebouwde razernij los te laten. ''Tooooooo Rule Them All!" zingt de band tezamen. Regelmatige inbreng van synths op de achtergrond is een slimme aanpak en geeft de nummers net dat ietsje meer.

Men kan niet eeuwig blijven vechten. Af en toe heeft ieder mens rust nodig, toch komen vrij snel pijnlijke herinneringen boven. In de vorm van 'A Wanderer's Lament' halverwege de plaat, onder het genot van gerstenat, horen we hoe een man terugkijkt op zijn donkere verleden vol moorden en hebzucht. Conorach bewijst dat het niet constant oorverdovend hard hoeft te zijn om te imponeren. Na het fraaie akoestische getokkel brengt de samensmelting van elektrische gitaren en fluit het nummer op gang. Geen Power Metal echter zonder solo's, toch klinkt het nergens geforceerd. De muziek brengt de sfeer van de teksten mooi en vakkundig tot leven. ''Can you, my friend, comprehend the malice I have wrought,'' vertelt Jacco in mineur. ''What has been done cannot be undone, '' gaat hij verder voordat de gitaren wederom overnemen.

De beste power-chords zijn bewaard voor Yngwie Malmsteen-achtige taferelen in 'Vengeance Descends' en aansluitend het zeven-minuten-durende epos 'Migrator'. De dood van een vader op jonge leeftijd en het constant vluchten voor moordende stammen biedt genoeg inspiratie om de gitaren flink te laten razen. Toch eindigt het refrein van 'Migrator' met een positieve noot en horen we in de verte de kalme zee. 'Thoughts of the Waves' laat ons mijmeren over de verhalen, through the ages, die ter sprake komen in een herberg aan de haven. Akoestisch gitaarspel, minimale percussie, levendig gebruik van accordeon en fluit halen het folky geluid naar boven. Het serene geluid van meeuwen in de lucht en dobberende boten op het kabbelende water zorgt voor een warm slot van het album. Eentje dat elke metalhead een kans zou moeten geven.

Dankzij bezieling en plezier in het samenspel weet Conorach in een klein uurtje een gevoel van samenhorigheid op te wekken. De inhoudelijke teksten leggen een prima basis van waaruit de Power Metal ontstaat. Geleidelijk, niet geforceerd. Bovendien bezit elk nummer een andere aanpak en past het toch prima binnen de wereld van Conorach. Na zes jaar lijkt de band de goede weg ingeslagen en mogen we hopelijk weer snel mee op een van de muzikale avonturen. 15 juni gaan ze de strijd aan tijdens Battle 4 BOA om een plekje te bemachtigen op het podium van Baroeg Open Air.