Albumrecensie: The Cosmic Carnival – Mon Cher Amour

De schaduwzijdes van liefde

Chantal van den Berg ,

Februari was een drukke maand voor de vijf heren en dame van de Rotterdamse band The Cosmic Carnival. Zo stonden ze 8 februari nog in Thailand in de finale van de Global Battle Of The Bands waarin zede zevende plek behaalde, om vervolgens - op tijd bekomen van de jetlag - op Valentijnsdag hun tweede album ‘Mon Cher Amour’ in het Erasmus Paviljoen te presenteren.

De Grote Prijs-winnaars uit 2009 -van zowel publiek- als juryprijs - wisten met hun debuut album ‘Change The World Or Go Home’een vrolijke dansbare jaren zestig groove neer te leggen die de luisteraars wel aansprak. Maar bij de zes artiesten resulteerde de inspiratie ditmaal totdonkerdere en strakkere arrangementen en songteksten dan het voorgaande werk.

In het dozijn nieuwe songs duikt de groep, geheel autobiografisch, inverschillende donkere aspecten van de liefde. Waarmee op een eerlijke manier de angst en onzekerheid van de liefde vertaald wordt naar muziek. De liedjes zijn geschreven vanuit het mannelijk oogpunten de rol van de vrouw verschilt per nummer.Zo wordt het ene moment gezongen over de liefde voor een muze, en het andere moment over de liefde van een moeder of minnares. Niet alleen de teksten zijn dus eigentijdser en dieper dan bij het voorgaande album, maar ook de muzikale begeleiding klinkt een stuk verrassender en strakker.

Titeltrack en albumopener ‘Mon Cher Amour’ is een ode aan het Franse chanson met een moderne twist. Multi-instrumentalist Gerben van Etten werd geïnspireerd door het gedichtIlN’y A Pas D’amourHeureux, wat zoiets betekend alser bestaat geen gelukkige liefde, van Louis Aragon. De minimale gesproken Franse tekst vloeit door in lichte elektro tonen om van daaruit geleidelijk uit te monden in een jazzy pianostuk, een echt stemmingszetter.

Ook ‘The Fall’ blijft nog licht en in de elektrosfeer, ondanks de zware aanzet van de piano in de intro. Het nummer zweeft verder je speakers uit met het zachte ritmische drumspel en speelse op-en-neer orgellijntjes. Bijgestaan door het meerstemmige ge-‘pa-da-pa-dum’ van Nicolas Schuit, Gerben van Etten, Frank Schalkwijk en Marlies Kroon.

De relatie tussen Gerben en zijn moeder wordt door hemzelf bezongen in het ‘Sorry I Didn't Call You’. Ferme gitaaruithalen afgewisseld met etherische zang geven dit fantastische excuus een psychedelische touch. Verrassend is vervolgens hoe desterk-aanwezige ritmesectie in ‘Clockwork’ samen met identieke ritmische zangpartij doet denken aan een oud boybandnummer.

Het tempo wordt even teruggeschroefd in de singer-songwriter-song ‘Unicorn’,waar Marlies Kroon vocaal het voortouw neemt. Daarna stroomt er passie uit de warme salsabeat en trompetbegeleiding van Frank Schalkwijk in het verleidelijke ‘You Had to Go and Introduce Yourself’.

Een opwarmertje voor het einde komt in de vorm van softrock en bluesfusie in ‘Blue Sky Lady’, met een prominentpiano-intro en de krachtige drums, snerende gitaren en harmoniserende zangstemmen. Waarna er timide afscheid wordt genomen in het instrumentale pianostuk ‘For Arthur’.

Een echte liefdespijl is eigenlijk niet te trekken op de verschillende genres die voorbij komen op dit album. Van jazz en singer-songwriter tot psychedelica en salsa, het is een grabbelton van elk afzonderlijk kwalitatief goed geschreven, geproduceerde en gespeelde songs. Maar achter elkaar geplaatst kan het voor de luisteraar wat ongestructureerd overkomen.