De kunst van het droevige liedjes schrijven heeft Thijs inmiddels wel onder de knie. In 2011 won hij een 3voor12 Award voor zijn album Oasem en al een paar jaar behoort I Am Oak tot de populairste indiefolk van Nederland. Het repertoire bestaat echter uit meer dan alleen maar droevige liedjes. Het lichte gitaarspel bij Honeycomb klinkt als een zonnige zondagmorgen en wanneer Meneer Kuijken zijn elektrische gitaar erbij pakt kan het er nog best heftig aan toe gaan.

Het hoogtepunt van dit concert is de sfeer die hier gecreëerd wordt door de combinatie van muziek, licht en locatie. Ingetogen liedjes en meerstemmig gezang vullen de ruimte. De drums en bas trillen door tot in de kerkbankjes. Op de muren zijn enorme schaduwen te zien van de silhouetten van de muzikanten, die een sterk contrast vormen met het felle licht. Het 18e eeuwse beeldhouwwerk geeft de kleurige lichten een geweldig effect en de altaarwand komt van het ene op het andere moment uit de rook tevoorschijn.

De bassist van de band blijkt een talent voor stand-up comedie te hebben. Door zijn luchtige humor wordt de sfeer minder zwaar en is er toch een gevoel van interactie bij deze seated show. Gelukkig weet hij het wel te doseren en neemt het niets weg van de sprookjesachtige avond.

De band speelt veel van het nieuwe album, maar ook eerder (of eigenlijk later) werk komt voorbij. Van de Black Oak EP, een split EP als resultaat van een samenwerking tussen I Am Oak en The Black Atlantic, wordt ook een nummer gespeeld.

Ondanks de grootse indruk die de locatie oproept weet I Am Oak het publiek dicht bij te houden en de kwetsbare teksten klein maar sterk over te brengen. De uitverkochte zaal luistert aandachtig. De show eindigt met een lang en heftig gitaarstuk, misschien net té lang, waarna er nog een zachtere toegift volgt. Al met al is het een bijzondere avond die men niet snel zal vergeten.