Godfather van de Britse blues viert tachtigste verjaardag met uitgebreide tour

John Mayall in Bibelot

Tekst: Jasper van Dorp Foto's: Amber Zwartbol ,

Op zondag 23 maart was er Hoog Bezoek in de mainstage van Bibelot: de blueslegende John Mayall kwam langs in het kader van zijn uitgebreide ‘80th Anniversary’ tour. Ja, dat leest u goed. De man is onlangs 80 jaar oud geworden en het is alweer vijftig jaar geleden dat hij de blueswereld op zijn kop zette samen met zijnBluesbreakers. Die Bluesbreakers bleek overigens een erg vruchtbare begeleidingsband: artiesten als Eric Clapton, Peter Green, John McVie en Mick Taylor braken door onder de hoede van deze sympathieke Brit. Het leverde Mayall in elk geval de bijnaam ‘Godfather van de Britse blues’ op.

Je zal dus maar - anno 2014 - in Mayall’s begeleidingsband spelen en weten dat je de partijen van deze grootheden mag vertolken. Die eer is in Bibelot toebedeeld aan Jay Davenport (drums), Greg Rzab (bas) en RockyAthas (gitaar). Stuk voor stuk muzikanten met veel ervaring en een grote staat van dienst.

Bibelot staat vol op het moment dat Mayall en zijn band het podium op lopen. Niet met het publiek dat je doorgaans in de zaal ziet staan, maar voornamelijk met ‘oudere muziekliefhebbers’, waarvan een groot deel ongetwijfeld de hoogtijdagen van John Mayall nog bewust heeft meegemaakt. Mayall vraagt nog even of de mensen zin hebben in een potje Blues. Dat hebben ze wel, waarop de eerste klanken van ‘AllYour Love’ worden ingezet, de klassieker van het album ‘Bluesbreakerswith Eric Clapton’, dat door veel liefhebbers als een belangrijke muzikale mijlpaal wordt gezien. Direct daarna wordt het publiek getrakteerd op een andere klassieker: ‘Oh PrettyWoman’. Al snel is duidelijk dat de begeleidingsband meer dan voldoende gekwalificeerd is om naast de Godfather van de Britse blues te staan. Davenport is een drummer van het type ‘onverstoorbaar’ en kan subtiel spelen, hard rocken en alles daartussenin. Bassist Rzab zet in elk nummer een heerlijke groove neer waarbij hij af en toe fantastische accenten uit zijn bas tovert. En gitarist Athas speelt perfect in dienst van Mayall en doet alleen een stap naar voren als hij weer mag imponeren met één van zijn vele magistrale gitaarsolo’s.Mayall zelf staat voornamelijk achter een elektrische piano of orgel. Een topzanger is hij nooit geweest, maar zijn stem is op tachtigjarige leeftijd nog steeds krachtig en zuiver genoeg. Af en toe pakt hij er een gitaar bij, maar het publiek veert pas echt op als hij op zijn mondharp speelt. Dat is toch hoe we hem het liefst zien: een op-en-top bluesman met een mondharp in de ene hand en een microfoon in de andere.

Gedurende de avond geeft de band steeds meer gas, vooral als wat meer jazzy songs als ‘Nature’sDisappearing’ op het programma staan. Het spelplezier spat van het podium en de band laat zich gewillig dirigeren door Mayall. Zoals dat hoort krijgt elk bandlid even een plek in de spotlights met een solo.

De set wordt afgesloten met een vurige versie van ‘California’ en na een enthousiast applaus van het publiek komt de band nog terug voor een toegift: ‘Room to Move’. De neemt band uitgebreid de tijd om het publiek te bedanken en Mayall vertelt nog dat ze gaan signeren. “God knows on which floor, this place is confusing!”, voegthijlachend toe. Gelukkig weet het publiek wel de weg en met een grote glimlach op het gezicht lopen de fans naar beneden voor een handtekening van de ‘Godfather’.