Douglas Dare en Black Oak toveren Rotterdamse kerken om in serene poppodia

Popup010: Uitverkochte vierde editie van een sprankelend initiatief

Nick Aberson ,

Galmende kalmte verspreidt zich tijdens de vierde editie van Popup010. Vooral Douglas Dare en Black Oak ontnemen het publiek de adem en benutten de prachtige akoestiek van de Doopsgezinde Kerk en City Kerk Het Steiger.

Popup010 begint bij café de Haagsche Bluf met singer-songwriter Ryan Koriya. Deze vrolijke troubadour met Britse en Zimbabwaanse roots is gedreven en open naar het publiek. De eerste nummers zijn onderhoudend, maar overtuigen niet echt. Ook de cover van de cover ‘Wonderwall’ van Ryan Adams is niet slecht, maar er een eigen draai aan geven, doet Ryan Koriya niet. Dat is jammer. En eindigen met ‘Royals’ van Lorde is misschien niet de beste keus als je alleen met een gitaar op een minipodiumpje staat naast een kroeg.

De avond wordt voortgezet in de Doopsgezinde kerk. Een kleine opstelling van piano en drumstel staat klaar om de klanken van de Brit Douglas Dare te doen ontwaken. Deze kleine kerk is vooraf al een geweldige locatie om zo'n artiest te kunnen ontvangen. De muzikant van het Erased Tapes-label zorgt voor een kalmerende set. Zijn zalvende klanken, om maar in toepasselijke termen te spreken, echoën door de kerk. Ingetogen kippenvelmomenten bij Caroline worden afgewisseld met doordringende drums tijdens het spannende ‘Swim’, waarin de potentie doorklinkt van een doorbraak.

De korte interventies van Douglas Dare waarin hij vertelt over zijn nummers geven de liedjes net even iets meer achtergrond, waardoor ze nog beter binnenkomen. Soms zijn de praatjes ook een beetje ongemakkelijk, vooral als de drummer net voor het laatste nummer wegloopt. Douglas probeert er een grappige draai aan te geven door te vertellen dat het best een opgave is om een paar weken achter elkaar met z'n tweeën op één kamer te slapen, maar dat maakt het alleen maar ongemakkelijker. Gelukkig maakt hij het daarna goed met het schitterende ‘Scars’, weer zo'n ingetogen tranentrekker, die extra krachtig is door de heldere vocalen en waar de teksten de ruimte krijgen om in je huid kruipen.

Terwijl Douglas Dare nog nagalmt, wordt de wandeling terug naar het minipodium ingezet. Daar speelt de Rotterdamse Frank Goverts een korte set. Met alleen een gitaar, mondharmonica en zang brengt hij luchtige folkrock. Het publiek is stil. Het lijkt alsof ze in gedachte nog in de kerk zitten.

De vierde en laatste act maakt zijn opwachting in City Kerk Het Steiger, een grote moderne kerk met een indrukwekkende akoestiek. Het nieuwe project Black Oak van Thijs Kuijken (I Am Oak) en Geert van der Velde (The Black Atlantic) wordt voor het eerst in Rotterdam gepresenteerd. Eerst spelen de twee muzikanten afzonderlijk van elkaar een kleine set van hun eigen project.

Ook met deze optredens blijkt de locatie perfect te passen bij de melancholische muziek. Niet alleen het publiek is onder de indruk van het geluid en de omgeving, ook Geert van der Velde van The Black Atlantic lijkt verwondert door de akoestiek. Zijn falsetto in nummers als ‘Fracture’ en ‘Reverence for Fallen Trees’ krijgt alle ruimte in de kerk en wordt hierdoor nog serener dan het normaal gesproken al is. Jammer dat het geluid van de zang soms overstuurd is. De heldere tonen in ‘Fragile Meadow’ vormen de perfecte afsluiter van de solo set van The Black Atlantic, alsof dit lied speciaal voor deze locatie is geschreven.

I Am Oak is iets introverter dan zijn voorganger, in de muziek en ook in de praatjes tussendoor. Het heerlijk slepende ‘Reins’ klinkt een beetje karig in deze setting. Toch heeft Thijs Kuijken iets heel erg betoverends, wat goed naar voren komt in ‘Don't I Know Enough’ en het nieuwe ‘How Long’. Het is moeilijk grijpbaar, net als de teksten van I Am Oak, die meer een sfeer neerzetten dan dat ze een verhaal vertellen.

Aan het eind van de twee solosets komen de singer-songwriters bij elkaar om de twee gezamenlijke nummers van de Black Oak split-EP ten gehore te brengen. De falsetto van The Black Atlantic en de bariton van I Am Oak zijn een supercombinatie en maken de liedjes tot een hele mooie samenwerking. Het laatste nummer Rove is ondanks een niet geheel vlekkeloze uitvoering, het krachtigste van het gehele optreden. Het publiek, dat bij alle optredens muisstijl was, wordt bedankt voor zijn aandacht. Geweldig.

Als laatst worden de organisatoren van Popup010 bedankt voor hun werk en voor een hele mooie avond. Vooral de optredens van Douglas Dare en Black Oak in de Doopsgezinde Kerk en Het Steiger waren van een grote schoonheid. De vraag is of het minipodium niet iets teveel van het goede is geweest, maar de verschillende locaties en de gehele groep die zich als collectief, is een mooie toevoeging aan de muziekervaring.