Cloud Nothings neemt hun grauwe noise rock mee naar Rotterdam

Ontstemde riffs, dissonantie en ruwe instrumentatie

Dylan Degeling | Foto's: Felix den Adel ,

Een niet opgeruimde gitaarkist ligt verdwaald in het midden van het podium, er staat nog een doos met kabelverlengstukken op de gitaarversterker en de setlist is nog nergens te bekennen. Zo-doende lijkt het erop alsof Cloud Nothings tien minuten geleden Rotterdam binnen is komen vallen. Past goed bij het sfeertje.

De plaat ‘Attack On Memory’ was het moment dat Cloud Nothings van Dylan Baldi’s kelder kunstproject veranderde in een echte band. Niet langer werd zang en instrumentatie opgenomen door één en dezelfde persoon maar waren ze zowel op tour als in de studio met zijn vieren. Dit jaar kwam het tweede album uit van Cloud Nothings als volledige band, ‘Here And Nowhere Else’. Wel met een man minder dan voorheen omdat tweede gitarist Joe Boyer de band heeft moeten verlaten wegens juridische problemen. Dit zorgt ervoor dat Dylan Baldi zowel de rol van rhythm en lead gitarist op zich heeft moeten nemen, wat binnen de band voor een ander soort dynamiek zorgt.

De set begint vanavond rustig. Tot het moment dat de ‘Here And Nowhere Else’ opener ‘Now Hear In’ wordt herkend door het publiek, blijft het rustig in Rotown. Vanaf dan wordt verassend genoeg, voor een genre met een niet heel hoog meezing-gehalte, ieder stukje tekst dat uit de strot van Dylan Baldi wordt geproduceerd hard meegeschreeuwd. Het publiek is laaiend enthousiast en staat geen minuut meer stil.

Nummers die normaal gesproken maximaal een minuut of drie duren, worden verlengd met langdurig instrumenteel geweld. Vooral voor drummer Jayson Gerycz zijn dit de momenten waarop duidelijk wordt wat zijn toevoeging is aan de ritmesectie van Cloud Nothings. De snelheid waarmee hij het voetpedaal van de basdrum raakt en hoe hij al zwetend van zijn kruk opstijgt wanneer het tempo steeds verder omhoog wordt gegooid, is bijna onmenselijk.

Sowieso lijkt het alsof Cloud Nothings vanavond zichzelf uitdaagt om ieder nummer nog intenser en met een nog hoger tempo te spelen dan wat eraan voorafging. Vooral de nummers van het laatste album, waarbij de focus meer ligt op de ontstemde gitaar riffs en aangrijpende hooks, lenen zich hier goed voor.

Het einde van de set nadert. Er ligt gebroken glas op de grond, iemand loopt met wat heftige kledingscheuren een beetje verdwaasd rond en de voorste rijen van het publiek moeten thuis uit gaan leggen hoe ze aan al die blauwe plekken komen. Na een controlerondje blijkt gelukkig wel dat het dak van Rotown er, ondanks de speculaties, nog op zit. Cloud Nothings. Rotown. Een grauw noise rock spektakel.