Het zat er al een tijdje aan te komen, maar nu was het eindelijk zo ver: de release van Wakki’s spiksplinternieuwe album Kosmonauts. De zeskoppige band karakteriseert hun sound door funk en jazz te fuseren tot een geolied geheel. Hun tweede album neemt je mee op reis langs internationale sterren als Pink Floyd, Snarky Puppy, maar ook lokale helden als BRUUT!. Het knappe was dat de mannen deze hele reis voor elkaar kregen in een stampvol Paardcafé in Den Haag.

The Wakkinizers

De deuren gingen om half 8 open. Puck was echter op dat moment nog aan het afwassen, dus Menno stond er in zijn eentje voor. Toen de band uiteindelijk ook klaarstond viel direct op dat ze allemaal gekke pakjes aanhadden; van een zebrapak tot een asbestreiniging pak. Ze noemden deze eerste act ‘the Wakkinizers’, en was bedoeld als bedankje voor het succes van hun crowdfundactie; de hele reden dat het tweede album nu bestaat! Dit alter ego van Wakki maakte het publiek warm met covers zoals Inertiatic ESP van Mars Volta, Cocoa Butter Kisses van Chance the Rapper en Popcorn van Hot Butter. Natuurlijk werd alles verjazzd, maar wat opviel is dat deze covers ook vocals bevatten, aangezien Wakki een band zonder zang is. Rond de cover van “The Logical Song” van Supertramp kwam ook Puck binnen en waren we klaar om Kosmonauts van Wakki te aanschouwen.

Kosmonauts

Nadat de heren zich omgekleed hadden en chefpiloot Linderman (bassist) zijn asbestreinigingspak uit had getrokken, kon de lancering pas echt beginnen. De bassist loodste het publiek door het eerste nummer Take Off heen, welke vloeiend overging in Surf. Een stuwende surfbeat van bas en drums, waar de rest van de band de karakteristieke Wakki-sound overheen drapeert: een mengelmoes van veel invloeden, en in dit geval Snarky Puppy en BRUUT! die er bovenuit steken. Met andere woorden: een onderdompeling waar je u tegen zegt. Middels een percussie intro vloeit het over in Squamata: even goed bijkomen en vooral goed voorbereiden op wat er hierna nog komt. 

'White Rabbit; Black Cat' is namelijk een flink energiek nummer. Erg dynamisch en experimenteel, maar ondanks de verschillende ritmeswitches kun je de grote lijnen nog steeds goed volgen. Dit wordt gefaciliteerd door herkenbare motieven die zichzelf op meerdere manieren ontplooien gedurende het nummer. Wakki is niet bang om te experimenteren in 'White Rabbit; Black Cat', wat o.a. bleek toen de percussionist een enorme sleutelbos tevoorschijn toverde. Het nummer is een spel en gaat heen en weer, van energiek en strak swingend in het “refrein” naar dynamische en vrije tussenstukken.

Terwijl we allemaal aan het bijkomen zijn van het dynamische duo van de kat en het konijn, herinnert de bassist ons eraan dat we nu op de helft van de ruimtereis zijn. We krijgen heimwee, je vindt het wel leuk op reis, maar je verlangt ook wel naar thuis, naar je hamster. Dit is toch wel herkenbaar. De afweging is of je naar huis gaat, of even doorzet. De zes Kosmonauts in de cockpit vertolkten dit gevoel in 'Linger'. Een drukkend, hangend couplet dat wordt afgewisseld door een wat meer opzwepend refrein. In 'Backtrack' kiezen ze er toch voor om terug naar huis te gaan. Een tevreden intro, gevolgd door een refrein met een mening: Wij gaan naar huis!

'Noan' gaat gepaard met veel emoties en geweld: het publiek wordt uitgedaagd en het is duidelijk dat ze veel turbulentie hebben bij hun landing. Maar bij 'Bow', het laatste nummer, vertelt Wakki nogmaals hoe episch de reis was. En wat hun doel is: Drummer Laurens geeft namelijk een leipe solo. Lau, de man die alles kan, misschien kan hij zelfs de wereld overnemen. De rest van de band leek zo overgenomen door Laurens, dat ze na de solo bijna vergaten om weer verder te gaan met het nummer.

Meer eigen werk, en toegift na toegift

Bedankjes en gejuich, maar Wakki is Wakki niet als ze niet toegift na toegift spelen. Nota bene vier nieuwe nummers die ze niet opgenomen, maar wel geschreven hebben. 'Part Time Hero', hun langste nummer, laat in tien minuten zien wat ze in petto hebben en van welke markten ze thuis zijn. In een notendop was Grizzly wel een hele funky beer, alsof hij vijf poten had met al die polyritmes. Bij 'Pilot' stegen ze weer op en reisde de bassist in zijn eentje naar carnavalsland. 'Swaggerfant' zet onze Wakki-helden weer met beide benen op de grond als laatste in de reeks van nieuwe nummers.

'Ra' en 'Constantinople' voelden voor het publiek als een feest van herkenning en het laatste restje energie werd eruit gesprongen. Ook bleek dat het hoogtepunt van de avond niet het nieuwe album, maar letterlijk onze eigen Sebas was. Sebas werd namelijk met djembé en al op handen gedragen tijdens ‘Ra’, waar hij vergeefs een poging deed zijn solo voort te zetten. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Al met al is Wakki live een totaal andere ervaring dan op Spotify, hoewel Kosmonauts meer de live feel heeft op Spotify dan Tektonics. We hebben genoten van ruim 2.5 uur(!) die de mannen onvermoeibaar volgespeeld hebben, en hopen dat bij de opname van het volgende album de onopgenomen nummers zoals 'Parttime Hero' niet vergeten worden.