Power Flowers opent de avond en zet qua aankleding de sfeer van Woodstock in ieder geval al feilloos neer. Wijde broekspijpen, lange haren, bloemenkransen en haarbanden; je waant je even weer aan het einde van de jaren ‘60. Ondanks het wat lastige aanvangstijdstip - 17:00, net voor het eten - is Steck al aardig gevuld. Dat heeft de band wel verdiend, want de Woodstock covers worden goed neergezet. Dat de band veelvuldig op de tablets voor zich kijkt, zorgt ervoor dat de interactie met het publiek soms minder is. Maar eigenlijk maakt dat niet veel uit, want het meezing gehalte is gelijk al sterk aanwezig. Aan het einde wordt nog ‘de beste bassist van de avond’ Stefan Flik aan ons voorgesteld. Dat blijkt later een opmerking met een knipoog; Stefan speelde nog bij vijf andere bands mee.
Woodstock en Delft. Ze hebben meer met elkaar gemeen dan je op voorhand zou denken. Het was in de zomer van 1970 toen Delftenaar Berry Visser onder de naam Mojo het Holland Popfestival organiseerde aan de Kralingse Plas. Naar het grote voorbeeld van, jawel, Woodstock. Grootheden als Jefferson Airplane, Santana, Canned Heat, Country Joel en Pink Floyd werden geboekt, het driedaagse festival werd een ongekend spektakel. Er kwamen uiteindelijk 100.000 bezoekers op af, de helft zonder te betalen door naar binnen te stormen. Daar bedacht Mojo jaren later ook nog iets op trouwens, maar dat bewaren we misschien voor een andere keer. Vanavond Woodsteck dus. Een ode aan dat festival dat als eerste domino steentje gold voor een bijzondere Delftse popgeschiedenis. Nu blijft het bij een avond in de Kromstraat, met Delftse bands.
The Power Flowers
A Brand New Room
Terwijl we wachten op A Brand New Room, merken we op dat er buiten ‘Love of my Life’ van Queen wordt gespeeld door de Power Flowers. Het is een korte en spontane jam en wij zijn net te laat om het op de gevoelige plaat te leggen, maar het is goed om te zien dat de Delftse artiesten elkaar tussendoor op zoeken.
A Brand New Room dan. Wij waren er enorm enthousiast over. Qua aankleding nu zonder poespas, maar een steengoede band met warme meerstemmige muziek. Zonder te overdrijven deed het sterk denken aan de Eagles. Regelmatig heb ik in mijn vrije tijd R.E.M. aan staan en daarom kan ‘Losing My Religion’ me zeker bekoren. Zeker wanneer de mandoline en mondharmonica er aan te pas komen. De band volgt R.E.M. op met twee nummers van Peter Frampton en langzaamaan wordt er ook al wat gedanst. Dan weer een mooie uitvoering van ‘Helpless’ van Crosby, Stills, Nash & Young, terwijl ik me afvraag wie van de drie volgens mij het mooiste stemgeluid heeft. Maakt ook eigenlijk totaal niet uit, terwijl de band ‘Old Man’ in zet, banen wij ons een weg naar buiten; we hebben honger.
Dichten tijdens de voorbereidingen van het kerstdiner
Eenmaal teruggekeerd in de Steck zien we dat Rokus al op het podium staat. Voor hen staat Leonard Cohen met een boek zo groot als dat van de goedheiligman. Deze Leonard Cohen blijkt Alje Bosma te heten en uit dat boek schudt hij twee prachtige gedichten. Een over zijn moeder die op 44-jarige leeftijd overleed. De ander over zijn vriendin, die volgens Alje thuis druk bezig is met het kerstdiner. Zo valt de zaal heel eventjes muisstil.
Rokus
Rokus opent met Hausmagger om vervolgens het eerste eigen werk van de avond te spelen. Nu wordt het ons duidelijk dat het niet alleen covers is vanavond. ‘Ik ben het kwijt’ is geschreven door zanger Stefan Persaud en gaat, zoals hij zelf aankondigt, over een periode waarin hij het moeilijk vond om tussen zijn twee bands te kiezen. De muziek heeft veel wel van grunge zoals we dat kennen van Nirvana en Pearl Jam, in een Nederlands jasje dus. Het valt qua geluid natuurlijk wel wat buiten de Woodstock boot, maar dat zou niet de eerste keer zijn vanavond. Het doet ons vooral goed om zo’n sterke performance met eigen materiaal te zien van een Delftse band.
Joni
Toch lopen we ook even naar de overkant, waar in de Kurk Joni speelt. Het is een beetje stom van ons dat we lang achterin blijven hangen, in een setting als dat van de Kurk kom je dan al snel rumoer tegen. Eenmaal vooraan kunnen we het allemaal wat beter volgen. Joni speelt - surprise, surprise - covers van Joni Mitchell. Leuke bijkomstigheid is dat zangeres Iris van der Made gewoon heel veel weet over Joni. Zo krijg je er zomaar een Leo-Blokhuis-geschiedenis-les bij. En zagen we bij Brand New Room Stefan Flik al even opduiken, ook bij Joni zorgt hij weer voor de baslijn. Het is een heerlijke jazzy afwisseling op de rest van de line-up, met een stem die Joni sterk benadert. Het publiek is er na drie kwartier ook nog niet klaar meer en wil meer horen. Al denk ik ergens dat Iris hier wel op gerekend had, gezien het toegift ‘Big Yellow Taxi’ is en die mocht natuurlijk niet ontbreken.
Jolly Jinglebells en Radio Venus
Jolly Jinglebells geloven we wel even, dus we zoeken een plekje achter de bar. Daar komt Molehill Mountain met ons een shotje doen. Zelf zouden ze vanavond ook spelen, maar de gitarist had zich in de vingers gesneden. Letterlijk en figuurlijk. Gezellig is het wel zo, om verschillende Delftse bands eens wat beter te leren kennen. Op een afstandje horen we alle kerstklassiekers langskomen.
Radio Venus is de band van René Bubberman, die in juni tragisch verongelukte bij een vliegtuigongeluk. Na zijn overlijden ging de band door en sloten Wim en Rob aan, zodat ze vanavond het laatste eerbetoon van dit jaar voor hem konden spelen. Stefan Flik reageerde in juni op het overlijden: ‘’Als René begon te spelen hing iedereen aan zijn lippen.’’ Wat dat betreft was hij er vanavond ook een beetje bij, want de zaal was vol aandacht voor de muziek. En terwijl de band ‘Heroes’ van David Bowie in zet, gaan de gedachten zeker ook even uit naar Kor van Velzen, mede bandlid van Radio Piano (tevens vader van Roel van Velzen), die in 2017 overleed. Kor en René, twee Delftse muzikale helden.
Where Siberia Ended
Where Siberia Ended is de tweede band dat met eigen werk komt vanavond. Een band waar ondergetekende al even naar uit keek. De sound wijkt wat iets af van de ‘hardere’ muziek uit Delft. Zanger Eddie Neilson heeft een heel ondelfts, zeg gerust onnederlands stemgeluid dat je echt mee trekt in de muziek. Het stemgeluid doet denken aan Chris Cornell, de muziek een mix van Editors en Snow Patrol, de outfits… geblokte hemden. Van het album ‘Dead End City’, wat dit jaar uitkwam, is ‘Rise Again’ het mooiste. Dat de band onder de 1.000 streams zit op Spotify. valt, gezien de kwaliteit van de muziek, behoorlijk tegen. Een band waar we zeker nog wel meer van gaan horen, bijvoorbeeld 17 januari in Steck als support voor Last Train.
Horse
Afsluitend Horse. Tevens ook de laatste band van de avond die eigen werk speelt. Horse wordt gekenmerkt door de rauwe stem van Bob Reinders, aangevuld met zoete back-up vocals van Chantal Bader en Sandra van Adrichem. Dat komt mooi tot uiting bij ‘I Can’t Get Enough Of Your Love’
Woodsteck was uiteindelijk anders dan we hadden verwacht; niet alleen Woodstock covers, maar ook eigen werk. Dat was voor de 3voor12 redactie een fijne verrassing. We hebben kunnen zien dat er genoeg talent is in Delft en dat er ook duidelijk belangstelling voor is om deze aan het werk te zien. Het is ook een mooi gegeven dat de Delftse muziekscene samen de schouders onder dit project heeft gezet. Wie weet tot wat voor mooie projecten het nog mag leiden. Een ding is zeker: Kor en René hadden er ongetwijfeld net zo van genoten.