Line-up van King Sepi Fest vliegt alle kanten op in Roodkapje Line-up van King Sepi Fest vliegt alle kanten op in Roodkapje

Als eerste is Alienbaby Collective aan de beurt. Om 20:00 uur staat in de expo-ruimte slechts een meid met haar gitaar en verschillende loop-pedalen. Liú Mottes, zoals de persoon achter Alienbaby Collective heet, verteld door middel van haar instrumenten een verhaal waarin je wordt meegesleept. Het intro, dat klinkt alsof er een ruimteschip landt in Roodkapje, is de start van een indrukwekkende noise-performance. Het is duidelijk dat het hier niet gaat om de performer zelf, maar om het gevoel en de gedachten die je krijgt door ernaar te kijken. Het is nog vrij rustig, maar iedereen die binnen komt lopen wordt vanzelf richting expo-ruimte getrokken.

De volgende act is Hurricane Joe. Op het podium staan twee jongens met bivakmutsen en twee meiden met sjaaltjes voor hun gezicht. Ze maken Amerikaanse Country-achtige muziek, terwijl het podium is aangekleed met verschillende vlaggen en een fles Jack Daniels. Het is een bijzonder tafereel om naar te kijken en bij tijden is het moeilijk om serieus te nemen. De frontman wordt geregeld boos op mensen die staan te filmen of foto’s maken en gaat zelfs zo ver dat hij meerdere telefoons afpakt. Dit alles terwijl hij in het Engels staat te schreeuwen en te schelden. Of het bij de act hoort is niet helemaal duidelijk, maar het laat zeker een erg vreemde indruk achter. Een groot deel van het publiek loopt dan ook al snel weer weg, om buiten even af te koelen.

De overgang naar Zea, die in de expo-ruimte staat, kan haast niet groter. Midden in de ruimte staat een man met akoestische gitaar, die zodra mensen binnengekomen direct begint te zingen. Het publiek neemt plaats op de tribune om te luisteren naar de liedjes van Zea, wiens echte naam Arnold de Boer is. Zea zingt in het Fries, terwijl hij op zijn akoestische gitaar pingelt. Dit is overigens niet standaard voor hem laat hij halverwege de set weten. Pas sinds kort heeft hij besloten om de akoestische gitaar op te pakken en dit eens uit te proberen. Het gaat het meer dan prima af. Mensen luisteren aandachtig, ook al verstaat het grootste deel er waarschijnlijk niet heel veel van. De laatste nummers van zijn set worden in het Engels gespeeld en het wordt duidelijk dat er vooral gezongen wordt over de planeet en onze maatschappij. Afsluiter “We Lost Our Phones” heeft meer agressie en laat veel indruk achter. 

Inmiddels loopt het tegen 22:00 uur en gaan we over naar hardere muziek. Dat het publiek is gekomen om er een feestje van te maken wordt direct duidelijk bij Neighbours Burning Neighbours. Er wordt volop genoten en gedanst tijdens de post-punk die hij voor zijn kiezen krijgt. De Rotterdamse band is vrij nieuw, maar de vier bandleden hebben al aardig wat band-ervaring. En dat is absoluut te zien. De band speelt ontzettend strak en de twee zangeressen, Daanie van der IJssel en Alicia Breton Ferrer, vullen elkaar moeiteloos aan. Het programma begint aardig uit te lopen en Forbidden Wizards begint ruim een halfuur later. Helaas voor de band is er ook nog iets kapot aan het drumstel, maar dit betekent wel dat zangeres en bassiste Amber MacLean en gitarist Ross MacLean even lekker kunnen jammen. Ondertussen wordt er achter de schermen van alles geregeld en binnen mum van tijd kan er gespeeld gaan worden. De keiharde punk die door de speakers knalt liegt er niet om en vanaf het eerste moment is de moshpit aan. Alsof de temperatuur nog niet hoog genoeg was binnen wordt er gesprongen, gestagedived en geschreeuwd alsof het leven van de bezoekers er vanaf hangt. Dat het optreden maar twintig minuten duurt is dan stiekem ook helemaal niet erg.