Om 9 uur zou het optreden beginnen en tijdens de korte soundcheck waarbij de saxofonist zelf aan de knopjes van de PA moest draaien, druppelde het publiek binnen. Op zijn laatste album,“Afreekanism”, had Adetayo meer dan 50 muzikanten gerekruteerd om de grootse, vaak orchestrale nummers op te nemen. We waren daarom dus benieuwd om te horen hoe hij deze muziek zou brengen met een kleinere bezetting. Wanneer hij de band voorstelde was het dan ook duidelijk dat het een internationale avond zou worden. De Spaanse saxofonist , Surinaamse drummer, Kameroenese bassist en Malinese percussionist kregen voor de aanvang allemaal nog een cappuccino van achter de bar en dan kon het spelen beginnen.
Met een glimlach bracht de bassist samen met de drums het opzwepende ritme van “Felasophy”, het eerste nummer van de avond. Adetayo voegde er na een paar minuten van hoofdknikken ook funkakkoorden aan toe en liet een paar vliegensvlugge licks uit zijn vingers vloeien De saxofoon krijste heerlijk door de lucht en het concert was goed begonnen. Doorheen de hele avond was het duidelijk the funk er goed in zit in de muziek van Adetayo. Vooral “Country of Pain” en “If You Don’t Like to Funk” maakten dat duidelijk, naast de vraag van Adédéjì: “Are you funky, people?”. Funky was het publiek dan ook: hoofden knikten, vingers tikten, billen schudden en voeten telden de maat mee. De band rekte met solo’s en breakdowns de nummers vaak uit, maar toch voelden ze nooit langdradig aan door de virtuositeit en complexiteit van de composities. Na minuut 5 van hetzelfde nummer veranderde de drummer dan eens van ritme, of voegde de percussionist nog eens drie fills van palmslagen op zijn conga’s toe. Daar kreeg hij het ook warm van, dat konden we merken aan de keukenhanddoek waarmee hij regelmatig de zweetdruppels van zijn gezicht veegde.
Na de eerste set dachten veel mensen blijkbaar dat het concert voorbij was, want na de pauze leek het café al een stuk minder druk. Hoewel dat jammer was voor de algemene atmosfeer, hadden Adetayo en zijn band er echter geen problemen mee om die leegte op te vullen. Waar op zijn laatste album vaak harmonische koren weerklinken, gebruikte Adetayo een pedal board met stemeffecten om op zijn eentje die meerstemmigheid te creëren. Ook met een loopstation slaagde hij erin om het publiek even rustig te krijgen, in bewondering voor de complexe vocale opbouw die hij maakte rond “They Don’t Really Care About Us”.
Na afloop konden we even praten met Adédéjì. Hij vertelde ons dat zijn nieuwe album volgend jaar zal uitkomen, met opnieuw een tour door Nederland. Naar eigen zeggen heeft hij ook een speciale band met Nederland, aangezien hij vier jaar in Groningen muziek studeerde. Na deze bijzondere avond hopen wij dat Adédéjì niet loog, aangezien we alvast uitkijken naar de volgende keer dat hij Delft komt opwarmen.