Zaterdag 26 oktober was het tijd voor Festerfest, een jaarlijks terugkerende avond waar een lekker schurende mix van metal en punk die alle fans van heftige gitaarmuziek weet te bekoren. Na te zijn begonnen in Dordrecht, nu al enige jaren in Delft en voor de tweede keer in Cultuurlab. Het publiek kreeg op één avond zes bands voor de kiezen. Dat betekende op tijd beginnen, snel ombouwen en soms wel erg compacte sets.

De avond begint al vroeg met In Aetherium. De nummers zitten goed in elkaar en zijn strak uitgevoerd. De omschrijving ‘symfonische avant-garde metal’ laat veel ruimte qua invulling. In de opbouw van de nummers en voor de samenhang leunt de band voornamelijk op symfonische metal. Vanuit deze basis bouwt In Aetherium afwisselende nummers, waarin gevarieerd wordt van rustige stukken, via folk-metal tot stevige black metal. De band schakelt moeiteloos door, waarbij zeker de veelzijdigheid van de zanger positief opvalt.

Helaas wordt het publiek niet volledig meegesleurd in de epische nummers. Het is nog vroeg op de avond en de zaal is nog niet volgelopen. Dit komt het geluid niet ten goede. De strakheid van de band wordt hier en daar overschaduwd door een wat onaangename galm. De front-lights staan wel erg fel, wat niet echt de sfeer creeert waar deze muziek om vraagt. Zonde, want de band heeft wel de kwaliteiten om het publiek mee te nemen in hun spel.

© Mathijs Verstegen / 3voor12 Delft

In Aetherium

Tijdens de tweede band, Bufferstate uit Belgie, komt het al wat losser. Lekker rollende riffs zetten direct een goed groove neer. Lange bridges en verrassende overgangen niet geschuwd. Zo kunnen we in één nummer genieten van dikke stonerriffs, vlagen grunge, en Tool-achtige bridges. De overgangen tussen de genres lopen lekker en zitten goed in elkaar. Hoewel de opbouw van de nummers goed in elkaar zit gaan deze soms toch nét wat lang door.

De laatste opmerking van de zanger is raak: ‘Achter in de zaal kun je onze EP kopen, je hebt de helft nog niet gehoord’. Zo voelt het ook: eigenlijk is het krappe half uurtje gewoon net te kort om écht te horen wat deze band in petto heeft.

© Mathijs Verstegen / 3voor12 Delft

Bufferstate

Malad heeft in zijn, tot-nu-toe, optreedloze bestaan al een behoorlijke buzz gecreëerd in Delft en omstreken. De zaal is inmiddels volgelopen en het publiek staat vooraan. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste mosh-pit ontstaat. De buzz was niet onterecht. De nummers zitten goed in elkaar en staan als een huis.

Qua muziek wordt door Malad  70s punk rock beloofd afgewisseld met snelle harde beats. Die belofte komen ze ook na. De vette stem  doet ons vermoeden dat er ook naar nineties NYHC is geluisterd, wat de muziek een lekkere extra punch geeft. Met zulk ervaren bandleden (oud en huidige leden van oa Obnoxious, ZDA, Get’Some, Discipline en Subrockers) mag je ook bijna niet meer verwachten dat ze zich beperken tot één stroming binnen de punk.

De show zelf is hier en daar nog wat onwennig, maar dat is geen verrassing bij een eerste optreden. Toch voelen de bandleden zich duidelijk gemakkelijk op het podium. Gelukkig wordt dit laatste  opgepakt door het publiek, wat zorgt voor een goede wisselwerking.

© Mathijs Verstegen / 3voor12 Delft

Malad

Na Malad is het een flinke omschakeling naar de black metal van Fenris, deze omschakeling is ook te zien in het publiek. Zeker vooraan bij het podium is er een ‘wisseling van de wacht’. Gelukkig is het druk zat dus blijft de zaal goed gevuld. Langzaamaan zijn de lichten steeds iets meer gedempt en klopt de neergezette sfeer beter.

Fenris imponeert met goed uitgewerkte contrasten en goede dynamiek. Waar nodig neemt de band de rust en de tijd om een uitgebalanceerde opbouw neer te zetten. Tegelijkertijd blijven deze compact genoeg om de vaart er in te houden. De contrasten en afwisselingen lopen goed over en springen niet ‘van de hak op de tak’.  Vooral ritmisch zit het erg goed in elkaar. Strak gespeeld, én goed geschreven.

© Mathijs Verstegen / 3voor12 Delft

Fenris

De avond gaat verder met ouderwetse working-class streetpunk van The Reapers. De sfeer slaat gemakkelijk terug om naar de punk, en al snel krijgt de band het publiek mee met de opzwepende meezingers. Dat de bandleden al even samen spelen (allen oud Discharger) is goed merkbaar. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en zetten een strakke show neer.

Los Metallicos sluit de avond strak af met Metallica-covers, met als persoonlijke bonus voor ondergetekende: ze richten zich op de eerste jaren. Niet alleen muzikaal zetten ze de vroege Metallica overtuigend neer, de gitarist zet ook qua uiterlijk een erg overtuigende Kirk Hammett neer. Waar de muziek erg strak wordt uitgevoerd staan de muzikanten erg los op het podium, en is er goed contact met het publiek. Zodoende vormen ze de ideale afsluiter van de avond en een goede voorzet voor de karaokeafterparty die volgt.