Festival Aangeschoten Wild maakt belofte weer waar Festival Aangeschoten Wild maakt belofte weer waar

Festival Aangeschoten Wild vond in 2009 het levenslicht ter ere van het lustrum van Delftse Studentenvereniging Sint Jansbrug. De eerste editie kopte al gelijk goed binnen met Chef’ Special. Dat zou de aanzet zijn voor meerdere opkomende namen zoals: Go Back To The Zoo, Eefje de Visser, John Coffey en De Likt. Het festival maakte naam in Delft als festival waar je nieuw talent kan ontdekken. Daarnaast heeft het festival een trend gezet door naast muziek ook aandacht te schenken aan cultuur in de vorm van kunst, dans, theater en spoken word.

Er zijn drie stages:
De Muziekfabriek – dit is de grootste zaal, hier spelen alle bands en dj’s die de mensen aan het dansen moeten krijgen.
Het Jachthuis – Het Jachthuis is iets kleiner en daar staan vooral lokale/regionale bands met Lisa Ostermann (kleinkunst) als vreemde eend in de bijt.
Het Schietheater – In dit theater komt vooral, je zou het niet zeggen, theater aan bod. Af en toe een dans optreden of Spoken Word, maar voor 3voor12 niet heel interessant. In de zin dat we er niets over kunnen schrijven.

De verwondering zelfst.naamw. (v.) Uitspraak: [vər'wɔndərɪŋ] gevoel dat je hebt als er onverwacht iets gebeurt

Verwondering was het thema van deze editie en nu we zwart op wit hebben gezet wat dat concreet betekent, kunnen we nagaan of we inderdaad onverwachtse gevoelens hebben ervaren.

We kwamen ietwat later aan op het terrein dan de bedoeling was, waardoor we halverwege het optreden binnen liepen bij Thaïti. De zaal was erg leeg, en er werd weinig gedanst. De Muziekfabriek was wellicht ook wel te groot voor dit tijdstip; het publiek was nog niet massaal naar Lijm en Cultuur afgereisd. Buiten stond een man met een ‘toeter-overall’ ongemakkelijk een pet op zijn neus te balanceren. Het was pijnlijk dat deze demonstratie meer bekijks trok. Normaal gesproken brengt in ieder geval ‘Under Cover Of The Night’ het publiek wel in beweging. Vandaag bleef dat uit en kunnen we niet anders dan stellen dat het een beetje tegen viel.

Door naar het Jachthuis want daar staat onze tip Yip Roc klaar om de zaal weg te blazen. Althans dat dachten wij, want ook hier was het vooralsnog leeg. Het heerlijke zomerweer was misschien ook wel een nadeel voor de vroege vogels op het podium. De bezoekers die langzaamaan het terrein op kwamen druppelen, zochten toch vooral met een biertje hun plek in de zon. Yip Roc gooide het intussen maar over een andere boeg: ‘’Wordt er hier in Delft nog een beetje gemasturbeerd?’’ Geen reactie. Dat betekent dat Delft heel conservatief is of dat de sfeer er gewoon nog niet helemaal in zit. Wij denken toch het laatste. ‘’In ieder geval, het volgende nummer gaat over masturberen.’’ Je merkt de irritatie bij deze lovebaby van The Doors en The Arctic Monkeys, die immers ook al aan grotere podia heeft mogen ruiken. Maar het optreden is nog niet voorbij en de band laat de muziek het werk doen. Met achtereenvolgens ‘Terry’ en ‘Stupidity’ trekt de Amsterdamse band het publiek meer en meer naar binnen, waardoor we uiteindelijk nog met moeite naar buiten komen. Yip Roc had misschien wel een plek in de Muziekfabriek verdiend, want het geluid is hier gewoon ook een stuk minder. Maar ze hebben er toch wat moois van gemaakt, complimenten.

In de muziekfabriek staat Kita Menari. Kita Menari heeft zijn naam te danken aan de bijna-doodervaring van zanger Micha. Bij het duiken tijdens een vakantie in Maleisië merkte hij dat zijn zuurstoffles het niet meer deed. Gelukkig kon hij op tijd naar boven zwemmen. En wat doe je na zo’n traumatische ervaring? Keihard het leven vieren! Wie zijn ogen even sluit kan door de opwekkende muziek zich even in de zanger verplaatsen. De ogen moeten later ook daadwerkelijk dicht, de band heeft een ideetje. ‘’Doe eens allemaal jullie ogen dicht, ja iedereen… oké doe maar twee grote stappen naar voren.’’ Het publiek staat nu tegen het podium aan gedrukt, het feestje dat Festival Aangeschoten Wild heet kan nu eindelijk loskomen. Wie zijn ogen opent ziet de zanger karakteristiek met één voet op de muziek meestampen. Het plezier van de band slaat over, bij het energieke ‘Young Lovers’ staat het publiek eindelijk mee te springen. Kita Menari: Wij dansen!

Wij nemen even een pauze van alle muziek om ons ook eens in andere cultuur onder te dompelen. Bij Lisa Ostermann staan opvallend meer oudere bezoekers. Deze hebben hun weg nog niet kunnen vinden naar de nieuwe bandjes, maar het is fijn dat op deze manier jong en oud toch samen in aanraking kan komen met cultuur. Lisa brengt ons trouwens goed aan het lachen, ook al wordt haar show zo nu en dan overstemt door het ‘lawaai’ uit de muziekfabriek. Nu is dat voor ons niet erg, wij moeten toch verder.

Met Yip Roc, Kita Menari en TAPE TOY had het festival net zo goed in Amsterdam plaats kunnen vinden. MORADO voegt zich aan dat lijstje toe. De band klinkt alsof je net met de DeLorean DMC-12 van Back To The Future bent gekomen. Invloeden uit de 60’s, 70’s en 80’s volgen elkaar in rap tempo op. Ook de verschijning van de band draagt daar aan bij. Wijde broeken, patroontjes en felle kleuren maken het beeld compleet. Op ‘A Ginger Tale’ na vinden wij de energie wel te veel wegzakken na het springerige Kita Menari. Zangeres Valerie Lammers maakt veel goed, een spring in t’ veld die niet schuchter is voor de camera.

We komen met moeite vooraan bij het Jachthuis waar Wakki al even aan het spelen is. Het publiek laat de heupen schommelen en er klinkt een staande ovatie als Mischa de Haan (ja nog een Mischa) zijn mond nog maar eens aan de saxofoon zet. Tussendoor wordt het optreden even kort onderbroken: ‘’Sorry ik moet even stemmen.’’ Het maakt niet uit, Wakki kan niets verkeerd doen bij het Delftse publiek dat moeiteloos blijft wachten. Niemand die de zaal durft te verlaten, je zou het feestje maar missen. Dit is het Wakki dat we kennen, het optreden is een stuk sterker dan dat op Stukafest. Dat was weliswaar een mooie akoestische vertolking maar miste toch die Wakki energie, die we vanavond wel weer mogen aanschouwen. We zijn heel benieuwd wat het nieuwe album te bieden gaat hebben.

Dan TAPE TOY, we tipten ze al omdat ze een graag geziene Popronde act waren, maar die verwachtingen hebben ze volledig overtroffen. Het is duidelijk te zien dat deze band al veel ervaring heeft opgedaan; ze stonden onlangs nog op Paaspop en ook Noorderslag kon al van de bucket list. Het voelt af en toe alsof we naar een eigen optreden van TAPE TOY staan te kijken, zo natuurlijk als het oogt en zo goed als de interactie is tussen band en publiek. 3FM Megahit ‘Naive’ doet het natuurlijk altijd goed, maar het is bij ‘Dive Deeper’ dat het publiek wild gaat op het gitaargeweld van Wesley. De apotheose van het concert ontstaat wanneer Roos de kabel van haar gitaar wat verder door trekt en zich tussen het publiek in laat vallen. Het past ook wel, de energie is hoog en de hele zaal staat van voor naar achteren vol. Een moshpit had niet mis gestaan, als het had gekund was het wel bij TAPE TOY.

Wij sluiten het feest af met de Nederpop van Nieuwegrond. Doe Maar muziek in een Miami beach jasje met meer cocktails en meer synthesizers. Het is de derde keer in Delft voor Nieuwegrond sinds september. Wij zagen ze al in Club Ciccionina – tijdens de Popronde – en bij de afterparty van Stukafest in Steck. Als dit voor nu de afsluiter is, dan is het maar goed dat dit tot nu toe het grootste podium in Delft was. Dat ze hier vaker zijn geweest, is ook al wel terug te zien aan het publiek. Af en toe wordt er zelfs al een nummer mee gezongen. Het is het ideale moment om te mogen spelen; het bier heeft rijkelijk gevloeid en niemand is van plan om al naar huis te gaan. Mag Het Licht Uit? Nee nog lang niet! Zanger Wilco voelt dat aan en rent heen en weer over het podium, hier en daar wijst hij iemand aan en kijkt je diep in de ogen aan. Delft en Nieuwegrond, het blijkt de ultieme match. We hebben ook wat nieuwe nummers van Wilco en co gehoord, waar we eerlijk gezegd nog een beetje aan moeten wennen. Waarschijnlijk gewoon omdat we ze nog niet mee kunnen zingen. Graag zien we jullie weer een keer terug!

Was het te gek? Abosluut! Een ijzersterke line-up die de jaarlijkse belofte van FAW weer waarmaakt: een glimp opvangen van de bands van 'morgen'. Waren we verwonderd? Nee dat niet, daarvoor was de line-up ons iets te eentonig en iets te bekend. De kanttekening die we daarbij moeten plaatsen is dat SPROKEN, The Ten Bells, Molehill Mountain en Cenobites wel voor die variatie hadden kunnen zorgen. Die zijn wij helaas misgelopen.

Wat uiteindelijk echt het festival tot een groot succes maakte was de sfeer. Artiesten liepen kris kras door elkaar over het festivalterrein en waren heel goed benaderbaar. Goede vrienden waren de artiesten onderling ook, waardoor ze daarom ook graag bij elkaar kwamen kijken. Misschien niet zo bedoeld geprogrammeerd, maar het was een mooi bijkomend effect. Al met al weer een hele geslaagde en gezellige editie, waar iedereen zich thuis mag voelen. Wij kijken al uit naar de volgende!