Mr Overdrive naar finale Grote Prijs van Dordt Mr Overdrive naar finale Grote Prijs van Dordt

De eerste band die het podium betreedt is Mr Overdrive, een Rotterdamse driemansformatie. Ze spelen niet in de standaard rockopstelling, maar met drums, bas en een Korg MS-20. Daarnaast gebruikt de toetsenist ook nog elektronische drums die de ritmische partij van de al aanwezige drummer nog meer versterken.
 
Het gebrek aan een gitarist lijkt voor deze band geen gemis, maar eerder een versterking. De baspartijen gaan over de gehele hals en door de hevige overdrive lijken dit soms bijna zware gitaarakkoorden, zeer passend bij het karakter van de muziek. In combinatie met de denderende synthesizer, die de bas- en melodiepartijen moeiteloos afwisselt met zijn tegenhanger op vier snaren, ontstaat een interessante estafette van grommende en brullende instrumenten.
 
De zang, vooral van de bassist en van tijd tot tijd ook van de toetsenist, is daarentegen niet heel krachtig en valt daardoor haast in het niet bij het muzikale gestuw. Invloeden van bands als De Staat en Royal Blood liggen er wel bovenop, maar het is totaal geen schaamte om van dit soort bands te leren.
 
De heren hebben geen tijd te verliezen en laten de nummers deze twintig minuten moeiteloos in elkaar overvloeien, door slim gebruik van drones die de MS-20 aan het einde van (bijna) iedere song laat klinken. Applaus moet maar op zich laten wachten, en aan het einde van hun set is de zaal een stuk voller en is er dus meer volk om de handen op elkaar te slaan.
 
Hoofden moeten op en neer bij het horen van de muziek van deze heren. De baslijnen dreunen door de speakers en ook al is Mr Overdrive de opener van de avond, zal de rest van de bands echt even goed hun keel moeten schrapen om het niveau bij te kunnen houden of geheel te overtreffen.

Ook Rockford is niet van plan het zachter aan te pakken dan hun voorgangers. Het tempo ligt dan wel een stuk lager, maar het volume alles behalve. Hierdoor valt de zangpartij, die overigens wel sterk is, een beetje weg onder de dreunende, ietwat dissonante bas en drums. De zanger lijkt ook wat drukker bezig met zijn gitaarpartij dan zijn vocalen en daardoor valt zijn stem soms nog iets verder weg.
 
De drummer speelt zijn partijen strak, maar in de eenvoud lijkt hij ook verveeld. Waar bij de vorige band bijna de complete set bestond uit drums die zo snel mogelijk moesten gaan om de rest bij te benen, speelt Rockford lekker op een rustiger tempo. Het zou ruimte moeten geven voor fills op de drums, maar alle momenten worden eigenlijk al opgeëist door gitaarlicks. Doordat de focus vooral op de frontman lijkt te liggen binnen de nummers, daar zit de energie zeker wel goed, lijken de overige twee bandleden puur aanwezig om hem te versterken en daarmee schieten ze zichzelf een beetje in de voeten.
 
Het is echter pas hun derde optreden als band, en dat maakt het helemaal geen verkeerde start. De energie die gestoken is in de bandperformance blinkt vooral uit bij de frontman, wiens werk dat uiteraard ook is. De bassist lijkt weinig van zijn plek te willen gaan: een aandachtspunt, maar gezien de korte levensduur van de band is dit iets wat zeker nog komen kan. Muzikaal werken de drie heren goed samen en de ritmesectie lijkt zeer goed op elkaar ingespeeld, wat weer ruimte genoeg geeft voor catchy gitaarpartijen. Al met al is Rockford dus totaal niet onplezierig om naar te kijken, en geeft het hoop dat ze, gezien hun vertoonde skills, nog veel vaker het podium mogen betreden.

Na het laatste kwartiertje changeover is het alweer tijd voor de laatste band: Graftak; een driemansformatie uit 010. De band heet zo, "want dat blijft lekker hangen bij de mensen." Hun eerste EP is recent uitgekomen en is gratis overal te beluisteren, zodat het publiek (volgens de frontman) geld overhoudt om aan andere bands uit te geven. Wat gul van ze.
 
De aanstekelijke punkrock ontbreekt niet aan energie en dat willen ze maar al te graag overbrengen aan het publiek. Ze hebben er alledrie zin in en dat is te merken. Eerlijk is eerlijk: het is niet de meest strakke band van de avond, maar ze maken het wel tot hun sterkte in plaats van een zwakte. Het is ongeorganiseerde punkrock waar het vooral draait om plezier maken en dat lukt Graftak zeker.
De partijen van alle leden zijn technisch niet de sterkste, maar met zijn drieën spelen ze wel één van de betere sets van de avond. Catchy als NoFX, vocals die even schreeuwerig durven te gaan als John Coffey: het maakt Graftak plezierig om naar te kijken. Lekker onhandig spelen met ‘woohoohoo’ en ‘nanana’ is hun sterkte en daar maken ze graag gebruik van. Het is een feestband en ook het publiek merkt dat. Er wordt gedanst en armen gaan de lucht in.
 
De leadzang wordt versterkt door de backing vocals van zowel de drummer als de bassist (die vooral de aanstekelijke ‘woohoo’s doen), en met zijn drieën maken ze gezelligheid in de vorm van punkrock. Het is dat de drummer achter haar drums moet blijven zitten, maar anders hadden ze alle drie over het hele podium gebounced.
 
De outfits zijn zorgvuldig uitgekozen en moeten de drie nog meer met elkaar verbinden, maar het sjaaltje bij het ruitjespak van de zanger lijkt in groot contrast te staan met de brullen die hij door de microfoon heen gooit. Misschien is dit wel een geheim wapen: de sjaal die zijn adamsappel nog net iets dieper in z’n keel duwt en dat extra randje geeft. Het draagt in ieder geval bij aan het totaalbeeld van de show.
 
Als enige band deze avond bedanken ze ook de aanwezigheid van de competitie bij naam en dat siert ze. Totdat ze daarna hun laatste nummer aankondigen: Minor Victory, dit lijkt heel sarcastisch, maar ze zeggen daarna half grappend dat hier op het podium spelen al een kleine overwinning op zich is. Een lieve laatste noot dus.