The Visual uit Amsterdam opent voor Tamino tijdens zijn Nederlandse shows. De meeslepende muziek zorgt al een tijd voor lovende artikelen. Een zelf in elkaar geknutseld naambord kondigt 'THE VISUAL' mooi aan. The Visual begint nadat ze het podium zijn oplopen gelijk melancholiek. Anna van Rij zet 'No One Knows' in, met wat klinkt als een somber dansende gitaarcompositie. Haar stem is vol, diep en met groot bereik. Ondanks gitzwarte teksten haalt een zacht randje je binnen. Wanneer ze haar stem meer laat gaan en noten langer aanhoudt, komt de galm goed tot zijn recht. In het begin van 'Offering Shadows' zingt Anna juist bijna fluisterend. Ondertussen maakt voodoo man Timon Persoon alle suizende geluidseffecten en bastonen die onmisbaar zijn voor de dreigende ambiance. Hij speelt met veel gevoel, soms met z'n ogen dicht en haren die net over zijn toetsen dansen. The Visual zijn met hun aandacht voor sfeer een zeer passende opening. Achterin aan de bar blijft het rumoerig, maar van de eerste rijen krijgen ze aandacht en applaus.
Na het winnen van De Nieuwe Lichting ging het artiestenleven van Tamino snel. Met enkel een EP op zak stond hij al op Rock Werchter, daarna volgde internationale aandacht. Op donderdag 28 februari was hij op tour met debuutalbum Amir in Annabel. Georganiseerd met Motel Mozaique Concerts, LantarenVenster en Rotown. Voorprogramma The Visual zorgde voor de juiste sfeer.
The Visual
Tamino
Tamino komt zonder waarschuwing subtiel tevoorschijn. Een paar mensen op de eerste rij schrikken zelfs. Uit het luid gejoel blijkt dat hij zeer welkom is. 'Intervals' is het eerste lied. De typische manier waarop Tamino's stem wiebelt is aangrijpend. Zijn live band vult dat netjes aan. Vervolgens vullen lage sfeergeluiden door toetsenist Vik van Gysechem voor 'Sun May Shine' de lucht. De toetsen en drums harmoniseren samen. Tamino tokkelt op zijn elektrische gitaar een kabbelend loopje. Met een plotse trap op de kick drum en een flits wit licht, voegt de drummer zichzelf toe aan het nummer. Het publiek schrikt hier en daar. Het voegt spanning toe. Tamino laat in het refrein horen hoe hij ogenschijnlijk moeiteloos hoog kan zingen. In 'So It Goes' komt het talent van drummer Ruben Vanhoutte mooi naar voren. Onder andere door drumstokken plat te gebruiken, op randjes van toms te slaan en met een tuimelende techniek, komen er Oosterse geluiden uit zijn drumstel. Tamino gebruikt zijn stem gevoelig en laat deze gecontroleerd kronkelen. De laatste hoge uithalen zijn voluit, terwijl er over zijn gitaar een echoënd effecten klinkt. Het episch langer nummer 'So It Goes' krijgt terecht opgewonden reacties uit het publiek.
Behalve een paar keer 'Dank jullie wel' zeggen heeft Tamino niet veel contact met de mensen. Natuurlijk neemt hij wel de tijd om wat ongemakkelijk zijn band, geluidsman en tourmanager voor te stellen. Als hij zijn lange jas uit doet en zegt dat het warm is door de bijna uitverkochte show, schreeuwt een jonge dame of hij dat ook in het Engels kan zeggen. Wanneer Tamino wel spreekt vinden velen zijn accent en zachte toon enorm schattig. Daar kan hij wat mee doen. 'Habibi' is tot verdriet van de mensen het laatste nummer. Het publiek schuifelt voor de zoveelste keer vanavond geabsorbeerd mee op de muziek. Het is doodstil. Tamino hypnotiseert met zijn emotionele melodieën en minimalistisch gitaar gebruik. Zijn falsetto stem bij de laatste zinnen grijpt het publiek met ongeloof.
Er zit niet veel tijd tussen even verdwijnen en de encore. Tamino probeert voor het eerst iets nieuws! Met zijn semi-akoestische gitaar maakt hij een eigen versie van Tame Impala – 'Let It Happen'. Tamino kondigt wat nerveus en giechelend de cover aan, maar doet het prima. De melodieën passen goed bij hem en hij voegt donkere diepte toe aan het origineel. Na een paar buigingen met de band laat hij onder uitbundig applaus een zeer tevreden Annabel achter.