Zo klonk Muziek bij de Buren Dordrecht Zo klonk Muziek bij de Buren Dordrecht

Om de dag rustig te beginnen, nemen we een kijkje op een adres naast de Nieuwkerk. De bewoners van dit appartement hebben goed uitgepakt, aangezien het hele huis is ingericht met Muziek bij de Buren-merchandise. Hier speelt Mister Minstrel, die gewapend met gitaar en looppedaal zijn dienst bewijst als wandelende jukebox. Een eerste tijdslot is altijd lastig in Dordrecht, dus dit is een privéconcert. En dat is niet erg, want alle gekke nummers mogen worden aangevraagd. Alleen Bruce Springsteen heeft hij even niet paraat. 'The Lion Sleeps Tonight' dan weer wel. 

In een appartement in een statig herenhuis aan de Groenmarkt speelt Mantis. De band bestaat uit de drie Dordtse rockers Nick, Sander en Simon, en omschrijft zijn muziek als ‘bluesrock on steroids’. Mantis maakt op een originele manier contact met het publiek: ze hebben in plaats van een vaste setlist een grabbelton met titels. Hieruit mag iedereen om de beurt kiezen, behalve dan het laatste liedje, want dat is hun nieuwe nummer, toepasselijk getiteld ‘Nieuw Nummer’.

Mantis is opgericht in 2016, en speelt met een flinke dosis energie een mix van bluesrock, grunge en stonermuziek. Denk aan The Black Keys, Rival Sons en Wolfmother. In 2018 verscheen de debuut-ep 'Stereo Invasion' en won de band de publieksprijs bij de BandBoost. Dat ze in een kleine huiskamer staan maakt ze dan ook niks uit, de gitaarrifs en stevige uithalen zijn er zeker niet minder om.

Het was gezellig druk in de huiskamer aan de Nieuwe Hilstraat, waar de vierkoppige Dordts-Rotterdamse band KUKUCBATMAN een set speelde. Het publiek zat gemoedelijk op de vloer, zelfs tot in de gang. De gordijnen gingen dicht, en de band nam ons mee op een psychedelische rockreis van 40 minuten: één grote jamsessie waarin gitaarsolo’s, drumpartijen en basloopjes elkaar op allerlei manieren afwisselden en aanvulden. De band laat zich naar eigen zeggen inspireren door o.a. Red Hot Chili Peppers, Velvet Underground en Nirvana. Zang was er niet, maar de muziek sprak voor zich. Zoals de band het zelf omschrijft: ze klinken soms als bloemen, en soms als verwrongen staal. De band maakte niet veel contact met het publiek, waardoor je het gevoel kreeg een ‘fly on the wall’ te zijn tijdens een intense jamsessie in een studio. Eigenaardig, maar op een goede manier!

Als voorproefje van zijn nieuwe EP, staat Kay Slice in een woonkamer van dat hoge gebouw aan het Statenplein. Hier wonen de zeer vriendelijke Harry, Hans en hun fantastische wijncollectie. Bij de eerste poging moeten Kay Slice en Willem ’t Hart nog een mixer ophalen en om 16:45 zou er volgens de twee nog een set zijn. Op dat tijdstip aangekomen, blijkt Kay al aan het laatste nummer toegekomen te zijn. Geen probleem, zo blijkt. Dan doen ze alles toch gewoon nog een keer speciaal voor de mensen die te laat zijn? Kay en Willem spelen nog een set waar niks uit blijkt dat ze er al een paar op hebben zitten. Kay: “En als je denkt, wat een gekke schoenen, dit zijn mijn pantoffels en ze zitten vet lekker.” 

Een hidden gem in Dordrecht: we hebben een campus en zelfs een studentenvereniging. Recht achter het station wonen hier honderden studenten die hun verenigingsgebouw (kelderbox A op verdieping -1) hebben opengesteld. Hier speelt The ft., wat je blijkbaar niet uitspreekt als ‘The Feat’, maar als ‘Theft’. De heren zijn wat zenuwachtig van tevoren aangezien het hun eerste optreden in deze bezetting is, maar dat hoeft helemaal niet. Zeker niet als jamband. Het begint als de gitarist een loopje aanzet en iemand met een enorme snor een lobbybelletje indrukt. Deze man is de drummer, blijkt later als het loopje en de fietsbel resulteren in een grote vette jam van een half uur, aangevuld door toetsen, saxofoon en klarinet.

Normaal gesproken speelt Stone Golem keiharde riff rock, desert rock en space rock. Lokaal kennen de meesten ze vooral als steengoede stoner rock.

Dat deze rasmuzikanten een flinke hoeveelheid muzikale ervaring hebben, is zeker niet te missen. Voor de gelegenheid zijn ze met z’n drieën. Met Mark en Wouter op akoestische gitaren en EJ met veelzijdige percussie, mist er zelfs in de bekende oude nummers helemaal niets.

Omdat de Dordtse mannen het deze keer zonder blazende versterkers en scheurende pedalen moeten doen, zijn alle nummers met extra akkoorden en nuances helemaal huiskamerwaardig gemaakt. Het resultaat is zweverig meeslepende, maar toch lekker rauwe muziek. Voor wie niet beter weet, is deze band gemaakt om gevoelige, akoestische rock te maken. Al dan niet op een andere planeet.

Het volledige debuutalbum ‘The Universe of…’ staat op YouTube. Er wordt al een aantal jaar gesleuteld aan een vervolgplaat. Deze zal in Bibelot op 16 februari gepresenteerd worden.

Onder begeleiding van strakke drums van Daryl en swingende piano van Frans, draagt Juno zijn eigen werk voor. Multitaskend zoals alleen een nachtburgemeester dat kan, houdt hij de wijnglazen van zijn band goed gevuld. Het trio vormt voor de gelegenheid Crooning.

In de klassieke stijl van een crooner worden sentimentele poëtische teksten intiem gezongen over mooie jazz. Hoewel deze stijl ooit mogelijk werd gemaakt door de uitvinding van de microfoon, was deze, tijdens het tweede optreden van de dag, nog niet aanwezig bij de driekoppige schapenkoppen-formatie. Toch weet Juno zich goed te laten horen in zijn eigen huiskamer.

Na een vervlogen half uur van zwierende jazz en gedichten over ontuchtige taferelen, excuseerde Juno zich glunderend van de lovende woorden van het publiek: “Ik ga even vragen wat mijn moeder er van vond."

In de middag zijn Juno en Frans overigens met werkende versterker en microfoon, op een scooter razend door de binnenstad gezien. Dit doet geloven dat de derde show wel versterkt is gedaan. Helaas begon de band een half uur eerder dan gepland, waardoor wij dit hebben moeten missen. Gelukkig wordt dit gecompenseerd door het aanbod van worstjes en wijn.

Als je het station uitloopt en rechtsaf de Singel opgaat, staan er ook wat nieuwere gebouwen naast de oude statige panden, die een beetje lijken op sociale huurgebouwen. Niets is minder waar, ook deze huizen zijn enorm.

Bij een evenement als Muziek bij de Buren sta je soms zomaar ineens bij een act als Vocal Group Charmony, die hier in een toffe setting kerstnummers ten gehore brengt. Dan draait het vandaag ineens minder om muzieksmaak maar vooral om bij de buren binnen te kunnen kijken met sfeervolle achtergrondmuziek.