Waren er maar meer mensen als Marcel Kamphuis en Nikki Smits. Eén keer per maand toveren zij hun woonkamer in Spangen om in een miniconcertzaaltje voor vijftig man. Iedere maand treden er twee acts op, meestal uit Rotterdam. Wij waren erbij toen singer-songwriter Levi Manner en Jules Deelder met tenorsaxofonist Boris van der Lek langskwamen op een zomerse woensdagvond in april.

Het is even schuiven en proppen met ruim vijftig man en vrouw in een niet overdreven grote woonkamer. Maar het past. En het is meteen intiem, gezellig. Levi Manner komt nog net niet met zijn gitaar en mondharmonica op schoot zitten. En dat maakt dat zijn liedjes zonder barrières bij je aankomen. Lieve popliedjes met gitaartokkels en ongecompliceerde Nederlandstalige teksten. Het is af en toe muisstil in de kamer. Er wordt wat gemijmerd en weggedroomd. Een aangename start van de avond.

Ondertussen staat Deelder zich op het balkon op te maken voor zijn optreden. Hij maakt zich, een sigaartje inhalerend, eerst nog even boos over het landelijke rookbeleid. “Straks mag ik ook niet meer buiten roken. Waar bemoeien die kolerelijers zich mee?” Deelder heeft een hekel aan regeltjes en gezag. Wel mooi dat Sparta ondertussen aan het winnen is. Samen met Boris van der Lek, net zo’n origineel exemplaar als de dichterdrummer zelf, trakteert hij de huiskamer vervolgens op een aangenaam uurtje poëzie en jazz. Die huiskamer doet inmiddels qua temperatuur tropisch aan.

De muziek is kaal en swingend en vermakelijk. En doorleefd. Deelder zingt ook. ‘My Baby Left Me And I’m Glad She Did’. En hij heeft een hoofd vol en een dik boek met verhalen en gedichten. Over de Ring der Kriebelungen, de Hardnekkige Samaritaan, over hoe hij dienstplicht uitermate creatief ontliep, over een kannibaal die in het ziekenhuis ligt en dagelijks een vers been uit het mortuarium te eten krijgt en de bloedstollende negende ronde van een bokswedstrijd.

Terwijl de laatste biertjes uit de koelkast worden gehaald (zelf even €1,50 in het potje doen) en Deelder een boek verkoopt en een handtekening zet, kijkt Marcel tevreden zijn kamer rond. Hij en zijn vriendin begonnen de huiskamerconcertreeks 31 woensdagavonden geleden in Utrecht. “Ik kreeg daar de smaak te pakken toen ik in de organisatie van Stukafest had gezeten. We hebben daarna een hele serie, heel diverse, huiskamerconcerten georganiseerd. Toen we vorig jaar naar Rotterdam verhuisden, besloten we daar mee door te gaan. We programmeren gewoon wat we zelf leuk vinden en het is steeds uitverkocht. Mooi toch? Ik ga hier in de buurt meer dingen opzetten.”

Als we nou eens allemaal, al is het maar af en toe, een huiskamerconcertje organiseren. Daar wordt de wereld weer een stukje mooier van. Als je een keertje bij Marcel en Nikki langs wilt komen, kan je dat aangeven op de Facebookpagina van Huiskamerconcerten Rotterdam.

Fotogalerij

Lees verder op 3voor12 Rotterdam