Bevrijdingsfestival Zuid-Holland viert in 2017 haar 25 jarig jubileum. Het festival was vorig jaar 'succesvoller dan dat het mensen kon herbergen', aldus de organisatie. Daarom zijn er maatregelen genomen en is het terrein dit jaar flink vergroot in het Euromastpark te Rotterdam. Met een mix van veel grote namen uit de alternatieve scene, zoals Jo Goes Hunting, Iguana Death Cult en The Jerry Hormone Trip en veel grote namen uit de gevestigde scene, zoals Mister and Mississippi, de Jeugd van Tegenwoordig en Paul Elstak is het een divers programma. De bandliefhebber moet racen van de alternatieve acts op de Sena Talent Stage aan de ene kant van het festivalterrein, naar de grotere acts op het Erasmuspodium aan de andere kant van het festivalterrein.

Aan Daimy Lotus de eer om het festival te openen. Met nog twee optredens op Bevrijdingsdag lijkt dat de enige optie om in Rotterdam te schitteren. Als de enige Eindhovense op het SENA podium met verder alleen Rotterdamse acts. Geprogrammeerd door de Popunie. De Elektronische Pop van Daimy is vorig jaar goed in de smaak gevallen bij de Popronde als 3FM Serious Talent. Daimy heeft een danseres mee genomen die er een kunstzinnige dans op na houdt, wat past bij de muziek. Als tijdens haar optreden de zon door de wolken breekt ontstaat even de hoop dat de insmeer crew vandaag een drukke dag krijgt. Een aangename opening van de dag.

Een jaar na haar overwinning bij de Voice of Holland zal Maan nu in haar eentje, zonder haar bevoogdende Italiaan in de achterhoede, op het Erasmuspodium optreden. Een lange, mooie vrouw betreedt het podium. De uitgestalde drums en keys op het podium geven een misleidend beeld aan de band-ingestelde toeschouwer: Maan’s enige begeleiding bij de covers die ze zingt, zijn afgespeelde plaatjes. Onder de gezongen covers komt onder andere een (op Rotterdams terrein gewaagde) cover van André Hazes voorbij. “Ik schrijf m’n eigen lied, totdat iemand mij eens hoort en ziet.” Een enigszins ironisch klinkende uitspraak uit de mond van de negentienjarige tv-ster. De rest van Maan’s repertoire bestaat voornamelijk uit meezingers uit het Dance circuit als ‘Halo’, ‘When Love Takes Over’ en ‘All The Single Ladies’, begeleid door sensuele heupbewegingen (wellicht een nalatenschap van Borsato), waardoor niet alleen de kinderen op het grasveld opgewonden op de muziek staan te dansen, maar ook de vaders niet verveeld op hun telefoons hoeven te kijken.

Een lange, vibrerende toon leidt een muzikaal creatieve en onvoorspelbare set van Jimmi Jo Hueting’s dynamische band Jo Goes Hunting in. Onverwachte nummerprogressies en collectieve meerstemmigheid resulterend in een prettig soort klankexplosie maken de band tot een spannend luisterspektakel. Op de helft van de show loopt drummer en frontmant Jimmi met de mic van zijn drumstel weg en begint hij aan een vocaal avontuur langs vele genres uit de muziekgeschiedenis. Jimmi praat nauwelijks met het publiek, maar waar de muziek spreekt zijn ook geen woorden nodig. 




De Soul/Jazz formatie Ephemerals, die geïnspireerd is door hiphop met een vleugje rock. De zanger wordt omringd door een zeskoppige band in een halve maan. Het mysterie van de dag is waarom bijna alle leden van de band tape op het gezicht geplakt hebben. De nummers variëren van zwoele en/of rustige soul tot wat meer groovende nummers. Groovend wordt het al helemaal als de blazers zich er nadrukkelijker mee gaan bemoeien. Ideale muziek om de dag mee te beginnen of om op een zondagochtend/middag te draaien.

Het wordt al wat frisser en winderiger als de beurt aan Jaskelis is. De optimistisch uitgetrokken vesten en truien worden haastig weer aangetrokken maar kunnen direct weer uit als Jaskelis het podium beklimt. Jaskelis, met haar combinatie van een warme, zuivere en soulvolle stem en op zijn tijd raak geplaatste rap ‘lines’,  waardoor een vergelijking met Lauryn Hill niet ver te zoeken is, straalt een warme, zonnige gloed het publiek in. In het midden van de show neemt Jaskelis het publiek in één van haar nummers zelfs door haarzelf verwoord, ‘mee naar haar altijd warme geboorteland Nigeria’. 

Drie misters – en één mississippi starten hun eigenzinnige set na een langdurige soundcheck. De vrolijke folkmuziek waarmee deze band door veel mensen nog steeds wordt geassocieerd is compleet ingeruild voor een duisterder, meer op de 80’s geïnspireerd repertoire. De sombere sfeer die om 16:00 op het Erasmuspodium wordt neergezet correspondeert, in tegenstelling tot Jaskelis, prima met de grijze dag waarop de vrijheid dit jaar wordt gevierd. Dit jaar vieren we een grijs soort vrijheid met een besef van vele onzekerheden en dreigingen die op de loer liggen. De beklemming van het huidige politieke klimaat is in de muziek van Mister and Mississippi uiterst voelbaar. Ze vloeit door de knap gearrangeerde muzikale lagen van hun set heen en laat menig toeschouwer sidderen van sublieme voldoening. 

Jaskelis

The Cosmic Carnival wordt door de presentator aangekondigd als één van de beste live bands van de lage landen. Dat kan alleen maar worden beaamd. Nu de nieuwe plaat, First Flowers, net twee weken uit is wordt daar natuurlijk veel van gespeeld. Één van de nummers van de nieuwe plaat die na dit optreden blijft hangen is 'Burning Wire'. Het nieuwe materiaal lijkt een tikje psychedelischer en rustiger te zijn geworden. Wie de plaat er na het optreden bij pakt, merkt toch dat er live meer pit aan de Psychedelische Pop word gegeven. Als de mondharmonica er bij wordt gepakt, weet de liefhebber van The Cosmic Carnival hoe laat het is. Tijd voor de band om los te gaan in het laatste nummer. 

5voor5moment

Het 5voor5 moment is het moment waarop in heel Nederland word stilgestaan bij de vrijheid. Vrijheid is niet vanzelfsprekend en moeten we koesteren. Presentator Quintis herhaalt het nog een paar keer voor en na de artiesten op het hoofdpodium. Burgemeester Aboutaleb voegt daar nog aan toe dat bij vrijheid ook verantwoordelijkheid hoort. Zou dat zijn omdat er bij de komende kampioenswedstrijdwedstrijd van Feyenoord kans is op vernielingen?

Als je als act na het 5voor5 moment staat, heb je de lastige taak om het publiek er weer bij te betrekken. De wereldbollen die in het publiek zijn gegooid zorgen voor dermate veel afleiding dat bFake lastig de aandacht kan pakken. De twee zangers/rappers zijn in een soort bodybags op het podium gekomen. Ze komen er stiekem uit met hun typerende afro's, in kleine broekjes en een zomers overhemd met heel losse stropdas. De vraag is of veel van het publiek het mee krijgt, door de wereldbollen die door het publiek heen vliegen. Met de harde beats, afkomstig van DJ DNA van Urban Dance Squad, pakken ze nog het beste aandacht. De band heeft wel sterke nummers als 'Kraftwerk Vocoder', maar geen bekende nummers waarmee de aandacht helemaal kan worden gepakt. Plastic Fantastic. BFake is over de top, met een kritische onderlaag en gimmick. De band lijkt de 'fakeheid' te willen vieren en er een feestje van te willen bouwen. De freaky zanglijnen en het Zuid-Afrikaans doen denken aan Die Antwoord. bFake heeft het in zich om door te groeien. 

bFake

Hoogtepunt van de dag is: Order of the Emperor. De winnaar van de Sena Grote Prijs van Rotterdam brengt haar energieke nummers met veel kracht en bezieling. De band vliegt er meteen in met de opening van 'Back to the Roots'. Waarna de kenmerkende twee leadgitaristen te horen zijn. Bij het volgende nummer, de nieuwe single 'As the World Burns', krijgt de Emperor het publiek halverwege met één aansporing aan het klappen. In het publiek staan mensen luchtgitaar te spelen, te rocken en te dansen. Opvallend is dat de voortdenderende groove ook niet-Rockers weet te pakken, inclusief hiphoppers voor Rotterdam Airlines! Na nog twee nummers onstaat er een pit die tot het einde blijft. De beveiliging lijkt niet te weten wat ze er mee aan moeten. De nummers hebben een continue spanningsboog en kunnen exploderen, zoals ze soms ook doen. Order of the Emperor heeft als 3voor12 Rotterdam Album Van Het Jaar 2016 winnaar, de nummers zo in elkaar gesmeed dat ze verschillende kanten kan laten horen: van het gitaargeweld waarbij je kan luchtgitaarspelen naar rustpunt, hierna explodeert de band onder aanvoering van de krachtige zang en schreeuw van de zanger / Emperor. Aan het eind scandeert het publiek "We want more!" 

Feestband Throes & The Shine zorgt voor de Afrikaanse touch. Met opzwepende drums en de twee mc's / zangers weten ze er een mooi feestje van te brouwen. De zangers gaan graag het publiek in om samen naar beneden te gaan. En hossend omhoog te komen. Om dat vervolgens in hetzelfde nummer nog een keer voor elkaar te krijgen. Dat is ook het publiek dat de rest van het optreden uit de hand van de band eet. Zagen we de energieke frontmannen trouwens even later terug... Stuiterend op het podium bij Paul Elstak? Hopelijk keren Throes & The Shine nog eens terug naar Rotterdam.

De veelgeprezen, opkomende surfrockband Iguana Death Cult heeft net een nieuw album uitgebracht, staat op het punt van nationale doorbraak en is deze zomer op vele prestigieuze festivals (Lowlands, Best Kept Secret) geprogrammeerd. In thuisstad Rotterdam kampt de band door gebrek aan een fatsoenlijke soundcheck met technische problemen. De microfoon van frontman Jeroen Reek blijft maar kraken gedurende vrijwel de gehele show. De origineel Brabantse jongens trekken zich er als ware professionals niets van aan en zetten hun show door alsof er niets aan de hand is. Door deze houding stoort ook het publiek zich minder aan de technische problemen en komt Iguana Death Cult later in de set, weliswaar minder dan normaal, alsnog tot wasdom en wordt het publiek meegetrokken in een lucide doch zonnige tripsfeer.

Aan GOLD de ondankbare taak om tegelijk met De Jeugd van Tegenwoordig op te treden. Wat dan ook nog mee speelt is dat GOLD niet de meest toegankelijke muziek maakt. Het is duister, zwaar en de wat hogere zang van zangeres Milena is voor net wat minder mensen te vatten. Zij die de muziek kunnen waarderen zien echter een goede show. Waarbij de band met kracht door de set heen beukt. De muziek komt beter tot zijn recht in een donkere ruimte, toch is het in een bewolkt Euromast Park met de liefhebbers ook een setting waarbij hopelijk nieuwe liefhebbers de band hebben ontdekt. 

GOLD

Als De Jeugd Van Tegenwoordig opgewacht wordt, staat het voor het Erasmuspodium propvol. Een plekje vinden waar überhaupt maar een glimp van het podium wordt opgevangen is voor bezoekers al een hele opgave. Na het publiek een kwartier ongeduldig te hebben laten wachten komt de Jeugd dan eindelijk op. Bas Bron is vervangen door een onbekende plaatjesdraaier die de virtuositeit van de Neger des Heils (alias Bas Bron) zelfs niet benadert. Alle grote hits: Hollereer, Watskeburt, Sterrenstof en de Formule komen voorbij en het is een heerlijk standaard Jeugd feestje. Vieze Freddy, Faber Y en WiWa blèren wat door hun eigen nummers heen en bewegen zich in karakteristieke outfit waggelend over het podium terwijl het publiek de betrouwbare, continue factor is die alle nummers van A tot Z, identiek aan de plaat, meejoelt.

The Jerry Hormone Ego Trip hebben elkaar op een aparte manier ontmoet. De band, The Tambles, hebben de Metropolis Talent Award gewonnen voor bands onder de achtien, inmiddels een paar jaar geleden. Met Jerry Hormone als jurylid. De kinderboekenschrijver / punker uit oa The Apers en nog in The Windowsill zag het wel zitten om met The Tambles te gaan spelen. De band speelt inmiddels heel Nederland plat. De toegankelijke muziek is duidelijk geïnspireerd op muziek uit de jaren 60. Door de Nederlandse teksten met humor en onderwerpen die iedereen kan begrijpen, werkt het goed op het Bevrijdingsfestival. Iedereen kan de lol zien in de 'Kaketoekan', dat Jerry er aan komt, dat hij zo wild is, vriendjes en vriendinnetjes. Logisch dat je Jerry door heel het land kan aantreffen, iedereen kan de muziek zo oppikken.

The Jerry Hormone Ego Trip

Als het donker begint te worden is het traditioneel de beurt aan rappers om de avond in te leiden. Terwijl op en voor het Erasmuspodium een Afrikaans feestje wordt gebouwd door Throes & the Shine, verzamelt zich voor het SENA podium een grote groep jonge hiphopliefhebbers. De jongens van Rotterdam Airlines: de populaire Sevn Alias, Jairzinho en Kevin komen het alternatieve podium ombouwen tot een rapstage. Als Jairzinho als eerste opkomt en er wat spanningen vooraan het podium ontstaan, roept hij ze toe: “we gaan niet matten jongens, we gaan niet matten”. En zo blijft het begin van de avond een vredig geheel. Na het rapfestijn is het tijd voor een heel andere muziekstijl: hardcore/ gabber & house.

DJ Paul Elstak laat de festivalgangers hun calorieën opbranden met traditioneel Rotterdams hakken op gabberhits ‘Rainbow in the Sky’ en ‘Turbo’. Dit feestje, waarbij het gehele veld voor het Erasmuspodium stampvol staat, speelt zich vlakbij het voor vele gabbers legendarische Parkzicht af. Vato Gonzalez en MC Tjen persen het laatste restje energie uit de festivalganger door ze te laten springen op ‘Dirty House’-beats. Daarna is het bevrijdingsfeest ten einde en kan het Park zich opmaken voor een korte slaap met een brakke ochtend in het vooruitzicht. Het was een mooi bevrijdingsfestival met nóg meer bezoekers dan vorig jaar. Zou het terrein van Bevrijdingsfestival Zuid-Holland volgend jaar nog groter moeten, omdat 5 mei dan op een zaterdag valt?

DJ Paul Elstak