Het is een dag waarop het weer niet weet wat het wil zijn: “Ben ik mooi of ben ik kut vandaag?’’, het is lekker warm en bewolkt. Ik deel met Rotterdam’s meest dynamische raptalent een biertje op het terras van de Bistro Bar. De markthal stijgt als een colossus op achter hem terwijl duizenden mensen als in een bijenkorf over de markt lopen. Wij praten over optreden, Tyler’s dromen en zijn nieuwe track met Kempi.
Takkie (Tyler Koudijzer) heb ik voor het eerst zien optreden op Spijkenisse Festival in 2010 samen met zijn toenmalige band Everybody Is A Monkey. Door de jaren heen heb ik Tyler nog vier keer zien optreden, maar in 2010 was ik voor het eerst getuige van de hoge energie performances die tekenend zijn voor Takkie. Tegenwoordig weet ik dat als Takkie optreedt, het dak nergens meer te bekennen is.
Alles of niks op het podium
Op de Eendracht Festival Pre-Party kwam ik Seb, een vriend van mij, tegen bij Rotown. Hij is een goedlachse jongen met de looks van een model. Ironisch genoeg heeft hij besloten om carrière te maken als fotograaf. Als Seb er is, is zijn broer Takkie er ook en dat kan maar één ding betekenen: Hij gaat straks optreden. Binnen zie ik Takkie samen met zijn actgenoot Ranx de soundcheck regelen. Takkie & Ranx, ik had van ze gehoord maar nog nooit live gezien. Ik was benieuwd hoe ze samen een stage zouden delen. Zou Ranx ingetogen zijn terwijl Takkie uitbundig is, is het een tegenstellende wisselwerking die ik ga zien? Niks was minder waar. Tien minuten later waren Takkie & Ranx bezig aan het tweede nummer van hun setlist, ‘Lesgeddit’. Het is een hip hop banger die een evenwichtige flow brengt met een laid back beat van producer Yung Dee. Ik ken het van hun TUONO EP (Turn Up Of Naar Osso), maar zo had ik dit nummer nooit eerder gehoord. Ranx stopte een energie in zijn optreden die Lesgeddit van een rustig liedje naar een club banger brengt. Verbaasd keek ik naar wat ik voor mij zag. Takkie had gewoon een gelijke gevonden in Ranx. De zaal werd omhoog gezwiept en binnen twee extra nummers zweetten niet alleen de performers onder de rode verlichting van Rotown, maar ook het publiek. Terwijl ik naar de menigte keek die op het rand van moshpitten waren bedacht ik mij dat deze act een groter podium verdient.