Wanneer Iguana Death Cult begint te spelen gebeurt er iets. Altijd en overal. Wat dit ‘iets’ precies inhoudt, is moeilijk te zeggen. Het is in ieder geval al een echte ‘cult’ band aan het worden met een vaste schare fans, die er elke keer voor zorgen dat liveoptredens een onvergetelijke ervaringen worden. Ze kregen al onderscheidingen in de trend van de meest geweld(ad)ige moshpits, beste live act, en meest belovende band.
Vanavond openen ze magisch, bijna psychedelisch. Maar helaas wordt dit lichtelijk verstoord door een kraak in het geluid. Dan maar knallen. Na een tempoversnelling door drummer Arjen wordt ‘Seven Tongues’ ingezet, B-kant van de EP 'Sirens'. en terecht een plekje op het album vergaard. Altijd rustig en stoïcijns sproeit Tobias de surfnoten op zijn gitaar eroverheen. Toch laat hij stiekem door een tongetje uit de hoek zijn mond blijken dat ook hij het vanavond naar zijn zin heeft. Bassist Justin, weer karakteristiek met ontbloot bovenlijf, zorgt voor de heerlijke groove, soms rustgevend, vaak intens opzwepend. Zanger Jeroen Reek is een entertainer pur sang, maar met een stem die veel kanten op kan. Bij het eerste nummer is het alweer raak: een massale pit, die we nog vaker vanavond zullen zien, veel vaker.
Iguana Death Cult vindt overal de balans niet te verdrinken en het surfgeweld van reverb en lo-fi. De band doseert het garage-geluid op een bekwame manier. Iguana bewijst dat ze echt kunnen doseren, in bijvoorbeeld ‘Freak’. Ook kunnen ze hard uitpakken met ‘Sirens’, die al door iedereen meegeschreeuwd wordt: ‘’Ay, Ay, Ay, Ay, Ay, Ay’’. Traditiegetrouw volgt hier de meest gewelddadige pit. Rotown kijkt niet meer op van in het rond vliegende ledematen, voortanden en lichaamssappen.
Het nieuwe nummer ‘Whispers’ wordt als eerst als singel met clip uitgebracht. Een slimme keuze doordat dit nummer in potentie het grootste publiek aan kan spreken. Iguana is de aangewezen vertegenwoordiger voor de Nederlandse garage-surf scene. Ze kunnen groot worden in de scene, of misschien zelfs wel de scene groter maken. Die potentie hebben ze doordat ze een gevarieerde plaat maken. Niet alleen geschreeuw. Can of Worms is wel van dat kaliber. Juist het bewijs dat surf niet altijd méér hoeft te zijn dan een refrein met een doordringende schreeuw. Vanavond slaat alles aan in Rotown, waar werd gehoopt dat het optreden nog langer mocht duren.
De plaat werd volledig analoog opgenomen. Het mooie doffe tapegeluid geeft een authentiek en nostalgisch gevoel. De plaat is alles waar Iguana Death Cult voor staat, maar is nog scherper, vunziger, maar ook gebalanceerde dan voorheen. Met deze plaat op zak zullen ze met hun tour niet alleen furore maken in ons koude kikkerlandje. Ook Engeland (in een gruwelijke en altijd uitverkochte tent, zo laat gitarist Tobias weten) , Frankrijk en Tsjechië mogen het privilege genieten overrompeld te mogen worden door de heerlijke chaos. En gelukkig kan de moshpit nu ook voortgezet worden in je huiskamer, garage of kelder. Toch zal het live altijd beter zijn, hetgeen bekwame muzikanten kenmerkt!