De Jeugd van Tegenwoordig: ye love ‘em, or ye hate ‘em. Sinds hun hit-single “Watskeburt” (2005) staan ze bekend als één van de meest extraverte hip-hop acts van Nederland. 3VOOR12/Overijssel gaat naar hun show in Atak, om te zien of ze dat waarmaken in onzer Enske.
Bij aankomst in de zaal valt op dat het publiek relatief jong en extravert is. Althans, voor Twentse begrippen. Er zijn ook relatief veel appetijtelijke dames, die hun heupen wiegen op de hippe electro die fungeert als smaakvol wachtmuziekje.
En dan betreden de boys met een luide knal en felle lichtflits de bühne. Onder luid gejoel start Bas Bron het intro, een Bangladesh-achtige beat die overgaat in “Buma in m’n zak”. Het eerste verse is van Yayo, die nog niet helemaal warm lijkt. Dat doet WiWa met zijn tweede verse een stuk beter: het enthousiasme spat er van af en is de werkelijke binnenkomer.
Dit contrast blijft zich de eerste helft van de avond manifesteren. De jongens spelen “Flap Flap”, “Hengel At A Bitch” en “Watskeburt”, en elke keer is Yayo wat duffig en WiWa hyper en happy. De sfeer in de zaal is gezellig, vooral voor het podium wordt gedanst.
Bas Bron verbouwt regelmatig beats on-the-fly en improviseert er lustig op los. Het geeft een extra dimensie aan een normaal vrij statische act. Maar soms zorgt dit ervoor dat de rappers het tempo een beetje kwijtraken, met name Vjeze. Dat is niet het enige wat hij kwijtraakt. Bij zijn refrein van “Electrotechnique” gaat hij behoorlijk de mist in met de juiste toonhoogte. Dat lijkt allemaal niet te boeien, deze jongens willen er gewoon een goede tijd van maken. En dat lukt ze, zelfs als Wubbelientje met overslaande stem het refrein van “Sexy Beesten” de zaal in schreeuwt. Blijkbaar heeft hij niet door dat hij in de verkeerde stemfunctie zingt.
Tussen de liedjes door informeert Yayo “Of we hier nog een beetje geil zijn, in Enschede”. WiWa instrueert om de vijf minuten om “te gaan springen met de Jeugd van Tegenwoordig”. En Fjeze is vooral heel grappig. Hij crowdsurft naar de bar en terug op de beat van “Bekkie”. Wat opvalt is dat de jongens, ondanks het extraverte repertoire en de ophitsende oneliners, wat gereserveerd lijken. Alsof ze zich volwassener voelen dan hun publiek, en het hen niet veel boeit hoe de avond verloopt. Dit was ook te horen op hun laatste wapenfeit “De Lachende Derde”, wat minder authentiek klinkt dan eerdere albums. Tijdens de show refereren ze naar zichzelf in de derde persoon.
Er lijkt ook niet altijd contact met het publiek. Na party-anthem “Hollereer” – waartijdens alle jongens het uitstekend naar hun zin lijken te hebben – instrueren ze de zaal om op de hurken te gaan zitten. Het duurt even voordat iedereen zit, en dan start de beat van “Centje Centje (Damsko Express)” – wat met een tijdsduur van 10 minuten de langste track is van de Jeugd. Na twee minuten staan de eerste mensen op, en al snel volgen er meer. Elke keer maant WiWa ze weer naar beneden, maar na vijf minuten is er geen houden meer aan en staat iedereen weer. So much for interactie met het publiek.
De jongens ronden af af met “Tante Lien”, “Sterrenstof” en “Applaus”. Yayo roept nog iets ongecontroleerds over backstage neuken, en dan is het voorbij. Al met al een goede show, maar wel één die vraagtekens oproept. De JvT is één van de meest originele acts van Nederland en heeft een grote aanhang. Toch lijkt het alsof de jongens zich daar niet meer zo prettig bij voelen als een paar jaar geleden. Het oogt “been there, done that”. Het is te hopen dat, voordat het een verplicht nummertje wordt, ze op zoek gaan naar een vorm die nu beter bij ze past. Want ook met deze show bewijzen ze dat ze iets unieks doen in de Nederlandse hip-hop scene, en dat moet behouden blijven.