Een jaar of drie geleden kreeg Onno Smit, frontman van funkband Lefties Soul Connection, het idee om een soloalbum op te nemen. Het budget was beperkt, maar in ruil voor hun bijdrage kookte Onno voor zijn muzikanten een aantal lekkere maaltijden, een voor elk nummer. Het smakelijke album – met receptenboek – verscheen in april 2010. Diezelfde maand schopte het ‘gast-aan-tafelproject’ het tot Serious Talent en in de zomer die volgde was Beans & Fatback te vinden op diverse festivals. Dit jaar stond de band op de Zwarte Cross, heel toepasselijk op de Fijnproeversweide. En zo bereikte de blue eyed country soul uit West-Friesland ook het oosten van het land.
Het idee om de theaters in te gaan ontstond tijdens de Cabarestafette. De show in de Kleine Komedie (uitgebracht op CD) was eigenlijk als eenmalige actie bedoeld. ‘En toen kregen de vraag of we zin hadden in een theatertour’, vertelt Onno Smit. De band doorkruist nu in ruim twee maanden tijd het land voor zo’n 25 optredens. ‘Het is best spannend’, vindt Jeroen Tenty, de man achter het hammondorgel. ‘Op een festival komt het publiek niet alleen voor jou. Nu wel. Maar het gaat erg lekker.’ Op de dag van de show in Enschede staat Onno eerst nog in alle vroegte bij 3FM, waar hij met Lefties Soul Connection enkele nummers van de nieuwste plaat speelt. Onno: ‘Beans & Fatback was bedoeld om de tijd te overbruggen tussen de Lefties-albums. Maar je ziet het, de hobby is wat uit de hand gelopen.’
Die avond verandert de Grolschzaal van het Wilminktheater in een rokerige saloon. Het lichtsnoer met kale peertjes en de flinke stapel aardappelkistjes maken het beeld bijna compleet. Een knapperend houtvuurtje moet je er zelf even bij denken, maar Beans & Fatback is er in ieder geval klaar voor. De band komt op met het vrolijke ‘Let Me Show You’ en je waant je meteen in het Amerika van decennia geleden. De zes mannen en een vrouw (Jet Stevens op de contrabas) zijn geheel in stijl gekleed. Met het grootste gemak switchen ze tussen gevoelige luisterliedjes als ‘Breeze’ en songs met flink wat swing zoals ‘Lay Down Speak Low’. Het hammondorgel, het wasbord, de tamboerijn, de contrabas en de vierkante gitaar: ze zijn er allemaal en ze worden volop ingezet. Percussionist Toon Oomen leeft zich met rasp, klopper en lepels uit op een verzameling potten en pannen. Keukenkastjes bevatten een wereld aan muziek – maar eigenlijk wisten we dat als kind toch al?
Het optreden bereikt een hoogtepunt tijdens ‘The Devil’s Son’. Met een beetje fantasie hoor je paarden over de prairie galopperen in het bezwerende intro dat wordt geleid door Toon en drummer Cody Vogel. Halverwege het nummer komt Gerhardt achter de piano vandaan om met een stel sambaballen in de hand wild enthousiast over het podium te gaan lopen springen. De clown. Hij krijgt het publiek van de stoelen en dan staat iedereen te dansen en te klappen. Wat op de Zwarte Cross lukt, lukt in het Wilminktheater ook. Alleen de plastic bekers met bier ontbreken hier.
Een gospelachtig liedje over een IJsselmeervisser (‘Ik kom tenslotte uit Hoorn en niet uit Virginia’), vette gitaarsolo’s van Onno’s Lefties-collega Paul Willemsen en een mooie driestemmig gezongen folksong ‘waarvan niemand meer weet waar de oorsprong ligt’. Onno’s stem past zich moeiteloos aan: dan weer rauw, dan weer zacht. Er is veel afwisseling, het klinkt en het swingt en er gebeurt van alles. In de woorden van een bekende Twentse cabaretier: u verveelt zich geen minuut.
Na een staande ovatie en de toegift is het dan echt afgelopen. Aan de reacties van het publiek te merken smaakt het naar meer. Niet getreurd, de tour loopt nog tot half december. Ideeën voor een volgend album zijn er al, maar live komen de songs toch wel het allerbeste tot hun recht. Dat er dus nog maar veel shows mogen volgen. Eén ding is in ieder geval duidelijk: Beans & Fatback heeft vanavond niet voor spek en bonen staan spelen.