Gogbot staat elk jaar weer garant voor grensverleggende kunst, techniek en muziek en combinaties daarvan. Vorig jaar was het thema Atom Punk, dit jaar beslaat het thema de vervagende grenzen tussen mens en techniek. Steeds meer mensen lopen met een iPhone rond, hoe langt duurt het nog voordat zulke techniek zich in ons lichaam bevindt? Zulke vragen en vele andere worden gesteld, op zoek naar een antwoord. De kunstinstallaties doen een poging om een beeld te schetsen, maar ook kritische noten worden geplaatst door verschillende sprekers. Andere noten komen van de vele muzikale acts die met name in de alternatieve dance scene te plaatsen zijn. Een verslag van de donderdag en zaterdag van Gogbot 2010.
Grondlegger van de Franse housescene Etienne de Crécy is naar Enschede gehaald om het festival met een visueel verpletterende show te openen. De filmpjes op YouTube beloven veel goeds. Op de Oude Markt is het helaas niet donker genoeg om de kubusinstallatie goed uit te verf te laten komen. Het ziet er nog steeds erg cool uit en met een beetje fantasie lijkt het ook wel of die grote kubus, met daar middenin de Fransman, allerlei vormen aan neemt. Toch bekruipt mij een licht gevoel van teleurstelling. De beats en sounds van de producer van Daftpunk gaan er goed in op deze donderdagavond in Enschede. Het festivalterrein tussen de terrassen en de grote kerk ademt zowaar een Lowlands-achtige sfeer. De rookmachines met daarop een spot gericht, de tentjes, de dreunende beats. Het is erg cool dat zo’n festival met al zijn rariteiten van dien in het centrum van Enschede plaats kan vinden.
Een argeloze Enschedeër die normaal gesproken zo rustig over de Oude Markt kan struinen weet niet wat hem overkomt. Opeens belandt hij in een freakshow waar schaars geklede Russinnen en een menselijk robot tot de orde van de dag behoren.
Bijna heel Nederland maakt zich druk om wat Geert Wilders in New York gaat verkondigen, maar ik heb andere dingen aan mijn hoofd. Op zaterdag 11 september loop ik door het kloppend hart van Enschede om de mix van art, music and technology over mij heen te laten komen. Rondom de grote kerk zijn allerlei workshops te volgen waar je bijvoorbeeld je eigen fuzz face en andere maffe manipuleerbare elektronica in elkaar kan knutselen. Even verderop draait DJ Sefrein meerdere malen een set van een uur. In alle rust staat hij alleen in een kleine bolvormige tent te genieten van de nummers die hij draait. De festivalgangers, een aantal uitzonderingen daargelaten, zijn nog niet echt in de stemming om te dansen. De Russische dames van Neverporn trekken daarentegen wel constant de aandacht. In de ‘Beauty Parlor of the Future’ heerst chaos en verwarring. Met robot-achtige bewegingen gaan de dames elkaar met allerlei soorten gereedschap te lijf. Dat er dan af een toe een boob uitfloept, wordt dan maar voor lief genomen. Voorbijgangers die de context van het festival niet kennen, slaan dit tafereel met een verbaasd hoofd gade. Kleine kinderen staan onwennig doch gefascineerd te staren waarin een vervallen beautysalon in de toekomst, technologie niet meer per se in dienst van de mens hoeft te staan.
Er zijn waarschijnlijk nog nooit zoveel beelden geprojecteerd in de oude kerk. Op het plafond, tegen de muren. Alles beweegt op deze ooit zo heilige grond. Nu is het een decor voor kunstinstallaties waarin technologie en kunst hand in hand gaan. Met name een object genaamd Liquid Space maakt grote indruk. Deze kleurrijke tripod van zo’n drie meter hoog reageert op de mensen eromheen en ziet er werkelijk 'awesome' uit.
In Concordia geeft Natasha Vita-More een lezing over transhumanisme en posthumanisme. Het lijkt alsof ik in een scène van een sci-fi film ben beland, waarin mensen steeds meer één worden met technologie, oftewel singularity. Met een strak gezicht schetst ze een toekomstbeeld waarin met zich onder andere kunnen uploaden. Interessante materie, hopelijk blijft het voorlopig toekomstmuziek.
Genoeg art en technology voor nu. Het is weer tijd voor muziek. Vanavond staat het bulderende duo Knalpot op het hoofdpodium op de oude markt. In Atak zullen onder andere Benga (UK) en Eprom (US) op passende wijze het muzikale gedeelte van het festival afsluiten. Hoewel Aardvarck die eer eigenlijk toekomt op de Oude Markt, een dag later. Laatst genoemde is de producer van de band uit Amsterdam die zo’n twintig minuten later dan de aangekondigde 21:00 het podium betreedt. Knalpot is de ideale band voor dit festival. De ex-jazzstudenten weten hun muzikale achtergrond op vernuftige wijze te vertalen naar gitaarnoise met groovy dubstepinvloeden. De gitaar en toetsen die met een vracht aan effecten zijn gemanipuleerd, worden met behulp van de genadeloze drums op de omliggende terrassen afgevuurd. Voorbijgangers kijken met een moeilijk hoofd richting het podium en lopen nee schuddend verder. Anderen gaan helemaal op in de logge zware tonen die worden afgewisseld met live looping en indrukwekkende soundscapes. Heel veel belangstelling is er niet voor Knalpot, maar er zijn toch zeker 40 mensen die hebben genoten van de gecompliceerde songstructuren die met een beetje goede wil prima luisterbaar zijn.
Het festival is nog lang niet afgelopen, in Atak is nog veel te beleven maar dat laat ik voor wat het is. Kees de Groot van Planet Art heeft weer, in samenwerking met Alles Los Agency, een fantastisch festival neergezet, die de binnenstad van Enschede voor een paar dagen in een compleet andere wereld heeft omgetoverd. Elk jaar is het weer vaag, maar o zo cool. Dat deze linke hobby maar lang in tact mag blijven.