De Saxionzaal van Atak verraadt nog nauwelijks dat een cd presentatie van de bekendste powerpopformatie van Enschede en omstreken hier plaats gaat vinden. Een leeg projectiescherm hangt veelbelovend boven het podium, de logo’s van Clueless sieren de versterkers.
Het affiche belooft een special guest. Deze blijkt Want Want te zijn. De vanuit Zwolle opererende band mag de zaal gaan opwarmen met hun eerlijke Nederlandstalige powerpop die recht uit het hart lijkt te komen. Er is echter één probleem. Erg veel “zaal” om op te warmen is er niet. Voor de mensen die er al wel staan, geven de jongens een prima show weg. De opgewekte liedjes klinken als een kekke mix van Weezer en Kinderen Voor Kinderen. Bovenal klinkt Want Want vooral als zichzelf. Het plaatje klopt bij deze band. De opmerkingen tussendoor, de korte broek van de zanger, de nonchalante houding van de toetsenist, de bril van de bassist, het sluit allemaal naadloos bij de liedjes en de sfeer die ze uitademen. Titels als “Mijn Meisje vindt mij leuk zoals ik ben”, “Baard” en “Erwin” spreken boekdelen. Het publiek reageert erg lauw op de liedjes, maar dat heeft alles met de leegte te maken.
Het aantal mensen in de zaal groeit gestaag. Zoals gewoonlijk worden de denkbeeldige krokodillen die voor het podium patrouilleren zorgvuldig ontweken. Zanger/gitarist Fokko zet een jolig hoempapa liedje in waarbij het lijkt alsof hij de tekst ter plekke verzint. Op melodieuze en ludieke wijze verzoekt hij de mensen die achterin, op veilige afstand, staan om naar voren te komen. Er wordt niet veel gehoor aangegeven. Normaal gesproken volkomen terecht. Want Want is echter zo’n sympathieke band, waardoor die paar stappen naar voren zonder moeite gemaakt kunnen worden. Het is altijd interessant als een band afwijkt van de trends. De Nederlandstalige powerpoppers met een geeky inslag zijn een welkome afwisseling tussen de Brits klinkende gitaarhooks en Amerikaanse powerchord geweld.
Inmiddels zijn de rokers de zaal binnengetreden en begint het weliswaar gezellig te worden. De vrouw met de koptelefoon, die we al kennen van het affiche, prijkt op het projectiescherm. De heren van Clueless zijn druk bezig met het ombouwen. Het laatste kabeltje wordt nog even verlegd, de bekkens worden aangedraaid. De cd-presentatie van het verse album “Stuck On Repeat” kan eindelijk van start gaan. Het heeft Tim, Fonzy, Sjouke en Daniël enige tijd gekost, eindelijk kunnen de nieuwe nummers dan op het publiek afgevuurd worden. De verwachtingen zijn behoorlijk hoog opgelopen de afgelopen maanden. Heeft Clueless nu een album in handen waarmee ze landelijk kunnen doorbreken?
De lichten gaan uit, een episch Angels & Airwaves-achtige instrumental track wordt op hoog volume ingezet. Je zou bijna verwachten dat de leden van Clueless in mini spacecrafts naar hun plek vliegen. Zo epic en spacey klinkt deze intro. Niets is minder waar. Met luid gejuich worden de heren ontvangen als ze naar hun plek lopen. Klaar om het gehele album ten gehore te brengen. Voor het oog is er ook wat in de vorm van Visuals. Mooie zwartwit foto’s van sfeervolle taferelen in Enschede met daarbij de songtitel worden afgewisseld met bijpassend artwork. Wat als eerste opvalt, is de podium opstelling. Het lijkt wel alsof de E street band zijn instrumenten heeft uitgestald. Tim en consorten nemen geen genoegen met het standaard instrumentarium dat ze normaal gesproken gebruiken. Er is een toetsenist (ook actief in Paper Tiger), een achtergrondvocaliste levert een bijdrage bij verschillende nummers en de mannen van bevriende band Paper Tiger zorgen hier en daar voor ondersteunde akoestische gitaarpartijen.
De nieuwe songs liggen voor een deel in de lijn van het titelloze debuut, maar het grote gedeelte van het album verkent nieuw terrein voor de Enschedese band. Clueless wil heel veel op “Stuck On Repeat”. De band is duidelijk een stuk ambitieuzer dan op hun vorige album. Er is meer verschil in tempo, er wordt veel vaker gewerkt met hard/zacht verschillen. Het geluid is een stuk breder geworden. Tim zingt goed als altijd. Nieuwe drummer Sjouke weet prima het ritme te sturen en slaat lekker hard. De goed gevulde Saxionzaal krijgt een gevarieerd album voor de kiezen. Grofweg zijn de helft van de nummers catchy rock met een rauw randje en is de andere helft goed gelaagde popmuziek met sterke melodielijnen. Die rustigere, radiovriendelijke kant zou de band wel eens goed kunnen doen. Zonder hun roots te verloochenen. De ballads maken eigenlijk de meeste indruk. Het is knap hoe Tim alleen met alleen z’n gitaar, maar ook met de band, de aandacht vast kan houden. De liedjes zijn gewoon goed en ze worden op uitstekende wijze gepresenteerd. Clueless lijkt klaar te zijn voor de volgende stap. Hopelijk weten de Enschedeërs dit album beter van de grond te krijgen dan hun vorige langspeler, die zelfs in Japan werd uitgebracht. Nu is het kwestie van veel promotie, veel spelen, een telefoontje naar die druk pratende man met zijn show waar je een couplet, pre-chorus en refreintje mag spelen en dan mag het eigenlijk niet meer mis gaan. Toch? Enschede is overtuigd, nu de rest van Nederland nog.