Zeker niet misplaatst op deze herfstige en regenachtige avond. Deze sombere maar toch ook stevige metal band Paradise Lost, opgericht in 1988, heeft geen speciale aankondiging nodig. Het nieuwe album is al een tijdje uit en dat wordt nu ten gehore gebracht. Na de support acts van het Zweedse Engel en de plaatselijke band My Propane, kan het headbangen beginnen. Waar het publiek bij het voorprogramma nogal afwachtend was, is het bij Paradise Lost al naar voren gekropen om geen moment te missen van het gitaarspel, de opzwepende drums en de lange haren van Nick Holmes. Er wordt dan ook al gejuicht tijdens het soundchecken. Deze stevige en energieke doom death metal band breekt los, het publiek reageert direct en het refrein wordt dan ook ingevuld door het publiek. De zaal is vol en het zweet vliegt je om de oren, evenals de lange haren.
Gitarist Greg Mackintosh kon er helaas wegens familie omstandigheden niet bij zijn, dat geldt overigens voor de hele 'Faith Divides Us – Death Unites Us' Europese tour. Zijn plek wordt ingevuld door Milly Evans. Deze nieuwe gitarist is nog lichtelijk nerveus volgens zanger Nick Holmes. Maar tijdens zijn solo heeft hij zich met zijn gitaarmuziek wel bewezen.
Geluidstechnisch kon het zeker beter. De heerlijke gitaarriffs en zang werden vaak onderbroken door een hoog irritant gepiep, het geluid stond te hard en de zang was slecht te horen. Daarnaast zijn enkele fans nogal teleurgesteld in de iets wat nieuwe en toegankelijker toon in de muziek. Nee, het zijn niet meer de mannen van 20 jaar geleden. Maar tijden veranderen en zo ook de stijl van deze muziek. Deze klassieke band, grondlegger van de doom death metal, gemixt met de rauwe vocale stijl van death metal, onnavolgbare gitaarpartijen, evenals een vleugje gothic, daar zijn deze rockende heren niet vies van. Kortom een veelzijdige band, die met het nieuwe album een aantal nummers heeft geproduceerd met The Praque Philharmonic Orchestra, laat weten dat zij na 20 jaar nog steeds vernieuwend kan zijn.
Na het verlaten van het podium uiteraard nog een laatste toegift met enkele nummers van het nieuwe album zoals 'Faith Divides Us - Death Unites Us', maar ook 'The Last Time' en 'Say Just Words' wordt deze avond afgesloten. Het is inmiddels droog buiten, en met tuitende oren en een stijve nek, verlaten wij dan ook redelijk voldaan de zaal.