Energieke solo's, flamboyant spel en smaakvolle basloopjes bij Patat Met

De avond wordt geopend met de alternatieve garagepop van The Mighty Breaks. Er is één factor waardoor de band opvalt tussen alle andere rockbands: de saxofonist Kars van den Heuvel. De saxofoon vervult de rol van derde gitarist en mixt goed samen met de 'fuzzed-out' gitaren. Toch springt het blaasinstrument er niet gelijk uit. Het is pas na een paar nummers dat Van den Heuvels saxofoonkunsten tot zijn recht komen in de solo’s die hij speelt.

Wat ook opvalt, is dat alle andere bandleden minstens één keer de vocalen van een nummer voor hun rekening nemen. Bij elk liedje wordt een andere stem ingezet. De stemgeluiden van de bandleden verschillen mooi van elkaar. Bassist Joris Zuiddam heeft bijvoorbeeld een veel zachtere stem dan die van gitarist Bart van der Elst. Van der Elst is het bandlid dat het vaakst op de voorgrond treedt. Hij praat met het publiek en is het meest actief op de bühne.

Pas bij de afsluiter krijgt de rest van band wat meer pit. Ze omringen het podiumpje van drummer Oliver Schiphorst wanneer ze beginnen met het slotnummer. Van der Elst besluit als allerlaatste slotakkoord nog even zijn gitaar een paar keer de lucht in te slingeren, als een jonge Pete Townshend.

Met een openingsnummer als Whole Lotta Love weet je gelijk wat je te wachten staat bij het Eindhovense drietal van Grim Tim: keiharde rock in de lijn van de sixties en seventies met een vleugje alternatieve rock. Drummer Dustin Boerrigter legt met zijn heavy hitting speelstijl een ijzersterke basis. Zanger en gitarist David Henry’s hele persona lijkt op dat van gitaarhelden van weleer: lange haren die meezwieren bij de actieve act, het open hemd met kettingen en het charisma. Dit is allemaal mooi, maar als het gitaarspel tegenvalt, zou er niets meer van het volledige plaatje kloppen. Gelukkig is dit niet het geval.

Henry's flamboyante speelstijl springt er gelijk uit. De frontman is daarnaast een echte babbelaar. Tussen de nummers door praat hij tegen het publiek, maar ook tijdens de nummers weet hij zijn observaties zonder enige moeite in de teksten te verwerken. Wanneer onze fotografe een foto probeert te maken, poseert David voor de camera, om daarna dat moment in hardop te zingen: “There’s a woman taking pictures of me. I feel like I should be in a magazine!”

Bassist Stijn Hazewinkel is minder nadrukkelijk aanwezig, maar voegt muzikaal heel wat toe aan het geheel. Zijn smaakvolle en uitgebreide basloopjes vormen een subtiel funkelement bij de ritmesectie. Een powertrio voor alle rockliefhebbers.

The Silverfaces sluiten Patat Met af. Na een lange pauze zijn ze terug met de EP Death Under the Sun. Tijdens het gelijknamige openingsnummer praat het publiek vooraan er wat doorheen. Door het zachte intro van het nummer is dat zelfs aan de andere kant van de zaal te horen. Gelukkig is zanger en gitarist Jesse Koch niet op zijn mondje gevallen en eist hij de aandacht van de groep op. Later in de set springt hij zelfs van het podium af om pal voor hun neus gitaar te spelen.

De persoon op het podium die muzikaal de aandacht opeist, is de toetsenist: Martin Scheppink. Zijn keyboard en orgel zijn het meest dominant aanwezig in de nummers. Daarmee is hij de smaakmaker van de band. Hij krijgt dan ook meerdere malen de gelegenheid tot een solo, die hij elke keer op een energieke manier brengt. Hij wiegt heen en weer, staat soms plotseling op of gooit zijn hele lichaam in zijn spel. Strak in het pak doet deze smaakmaker niet onder voor de toetsenisten uit de jaren ’60. Jesse en Martin hebben ook vaak de neiging om melodielijnen samen te spelen, met de gitaar en het keyboard. Dit samenspel bewijst de muzikaliteit van het duo. The Silverfaces zijn met de nieuwe EP en deze show weer helemaal terug van weggeweest.