Beide bands ontkomen er niet aan. Wanneer er over Nouveau Vélo geschreven wordt, kan hun Brabantse roots niet genegeerd worden. En tijdens een interview met de mannen van The Homesick wordt er geheid een vraag over hun Friese hometown Dokkum gesteld. Op donderdagavond 20 april, tijdens een show gehost door The Daily Indie, speelt de afkomst van de jongens eigenlijk helemaal geen rol. De kleine caféruimte in Patronaat wordt gevuld met rauwe indiepop en harde post-punkrock van internationale allure. In een Brits café of Berlijnse bunker zou het geluid van beide bands ook prima passen. Vanavond is het gewoon in Haarlem, waar ze op geheel eigen wijze het publiek bespelen.

Serieuze gezichten bij Nouveau Vélo

Tijdens het nummer ''Turning Away'' knijpt zanger Rolf Hupkes zijn ogen ingespannen samen. Het duurde twee nummers, want waar het begin iets te nerveus en gestroomlijnd klonk, ontspant de band nu zichtbaar. De kenmerkende gelaagde sound en onheilspellende basgitaren galmen het café door. Dat café is gevuld met hippe jongeren – de baarden, brillen en hoogwaterbroeken zijn alom present. Daar steken de brave blouses van de mannen van Nouveau Vélo wat bleekjes bij af. Ach, het heeft ook wel wat, die Brabantse burgerlijkheid.

Nouveau Vélo is na een pauze van bijna drie jaar terug in de indie scene. Dat liet het alternatieve platform The Daily Indie zich geen twee keer zeggen – meteen werden de vier mannen geboekt voor een show. Met het nieuwe album ''Reflections'' zijn ze een andere richting in geslagen: wat minder galm, een minder dromerige sound en het geheel een stuk rauwer. Vanavond spelen ze een mix van oude en nieuwe nummers. Het maakt de show aanvankelijk afwisselend, maar toch zakt het halverwege een beetje in. Wat meer interactie had wellicht geholpen. Nu blijft het beperkt tot een paar bedankjes, terwijl een enkele introductie bij een nummer welkom was geweest.

De nummers worden er in hoog tempo doorheen gejaagd. De Brabantse jongens gaan helemaal op in hun muziek. Vooral tijdens de uitgesponnen instrumentale stukken zijn ze in hun element: de drummer laat voortreffelijke ritmes horen en de gitaren zijn bloedstollend. Op ''Mind Spills Over'' volgen de ritmewisselingen elkaar strak op. De climax waar op ''1994'' naar toegewerkt wordt, geeft je het gevoel dat je achtervolgd wordt in een tunnel om uiteindelijk de zonovergoten snelweg te bereiken. Wat een bevrijding en wat een voldoening.

The Homesick is eigenwijs als altijd

Waar de look van Nouveau Vélo wat braafjes is, zijn de jongens van The Homesick gekleed in stijlvolle doch simpele rockoutfits. Wit, grijs en zwart – kleur lijkt niet echt hun ding. Ze zijn slechts begin twintig, maar dat doet aan hun zelfverzekerdheid niets af. Wat een heerlijke quasi-nonchalante uitstraling. Jaap van der Velde, Erik Woudwijk en Elias Elgersma spelen vanavond elk een andere rol. Jaap is met de blonde lok voor zijn ogen het meest toegankelijk, Elias straalt met zijn indringende blik een zelfverzekerdheid uit, waar menig rockartiest nog wat van kan leren en bij drummer Erik kan er geen lach vanaf. Is hij geconcentreerd, boos of gewoon stoïcijns? Het moge duidelijk zijn, de ongrijpbare The Homesick is not your average rockband.

Met het eerste nummer is de toon gezet. De gitaren zijn schurend, de drums ritmisch uitstekend en de in galm gedrenkte stem van Elias fascinerend. Een vergelijking met het Rotterdamse Rats on Rafts wordt vaak gemaakt – en dat is niet gek – maar ook van Deerhunter en The Stone Roses heeft het wel wat weg. Af en toe moet je zelfs aan Trainspotting denken. Af en toe, want voor het grootste gedeelte van de tijd is The Homesick simpelweg The Homesick: wars van conventies en niet bang om strijdlustig te schreeuwen.

Wat er dan geschreeuwd wordt? Diepzinnige en dwarse teksten, die niet zelden over religie gaan. Een nummer als ''The best part of being young is falling in love with Jesus'' verwijst naar de christelijke cultuur in Dokkum, waar de jongens tijdens hun middelbare schooltijd al lekker tegenaan schopten. Dat is het mooie van zulke nummers: ze worden op serieuze wijze gebracht, maar de humor is nooit ver weg. Live is het niet altijd even gemakkelijk de teksten te verstaan, omdat de stem van Elias niet altijd boven de grote hoeveelheid galm en het zware geluid uitkomt.

De muziek speelt de hoofdrol vanavond, want ook The Homesick lijkt weinig zin te hebben in interactie met het publiek. Af en toe stopt een nummer op een hoogtepunt, wat de verwachtingen voor het volgende lied alleen maar hoger maakt. Tegen het einde neemt de band een moment om een hoop herrie te maken. Knallende gitaren, een ultrasnelle ritmesectie en geen gezang. Het is niet altijd even toegankelijk, wel indringend. En dan is het opeens klaar. We staan nog een kwartier met suizende oren naar het podium te staren. Ietwat beduusd door het abrupte einde, maar wel onder de indruk. De Dokkumse jongens doen gewoon echt wat ze zelf willen.