Gallowstreet vindt inspiratie ook buiten het afrobeat-straatje

'Wij hebben echt lak aan traditie'

Bente Schreurs ,

Als er één woord is waarmee je de mannen van Gallowstreet zou kunnen omschrijven, is het: energie. Het dak gaat er iedere keer weer af wanneer de Amsterdamse brassband optreedt, of dat nu op North Sea Jazz, op P!tch of op 22fest is. Het energielevel ligt op de dag van dit interview echter ietwat lager. Hoe dat komt? De mannen waren na hun eigen optreden nog even blijven hangen op Wildeburg, een nieuw festival van de makers van Into the Woods. Hier waren ze onder andere om hun nieuwe album, Battleplan, te laten horen. Een goed moment om, onder het genot van een kopje koffie, drummer Abe en tenorsaxofonist Lucas eens naar hun favoriete platen te vragen.

De keuzes van Abe van der Woude:

The Womb – The Womb (2015)

Naar dit Haagse bandje heb ik vorig jaar heel veel geluisterd. Het doet me een beetje denken aan die Australische band, Tame Impala. Ik ken de jongens van The Womb ook heel goed, ik heb met ze gestudeerd. Ze hebben jaren aan deze plaat gewerkt en het is tot nu toe ook hun enige plaat. Ze hebben alles zelf opgenomen, in hun studio in Den Haag. Ze hebben allemaal oude tapemachines en oude effecten gebruikt. Zoveel mogelijk analoog, geloof ik. Heel vet. 

Sly & the Family Stone – A Whole New Thing (1967)

Vooral de B-kant van deze plaat luister ik veel. Er staan niet per se bekende nummers op, 'The Underdog' is de bekendste van deze plaat. Pas nadat ik naar Amsterdam kwam, ben ik eigenlijk platen gaan kopen, vooral funkplaten zoals Sly & the Family Stone en James Brown. Ik kom uit een klein dorp waar eigenlijk niet echt een platenzaak was en weinig mensen in mijn omgeving hadden een platencollectie. Mijn ouders verzamelden amper muziek, vooral artiesten uit hun tijd zoals Simon & Garfunkel, waar ik niet zoveel mee heb. Het voordeel van in een klein dorp wonen is dan weer dat je slaapkamer groot genoeg is om als repetitieruimte te functioneren. Ik zat vaak wel in vijf bands tegelijk. Ik luisterde dan niet zo veel, maar was wel heel productief.

Vaudou Game – Apiafo (2014)

Dit is een van de gaafste artiesten die ik vorig jaar live heb gezien, op 22fest. Vooral dat ene liedje: 'Pas Contente'.  Het is een Franse band met een zanger uit Togo. Die gasten zijn zo extreem funky, de groove is zo lekker en live zijn ze ook heel sterk. Die plaat heb ik ook meteen gekocht toen. Als ik helemaal lyrisch ben over een band, wat niet heel vaak gebeurt, dan koop ik hem wel.

De keuzes van Lucas van Ee:

Robert Glasper Experiment – Black Radio (2012)

Mijn nummer 1 plaat is Black Radio van Robert Glasper. Waarom? Ik ben opgegroeid met jazz, heb net als de meeste jongens van Gallowstreet ook jazz gestudeerd. Maar dit is totaal geen traditionele jazz, het is vermengd met onder andere pop en hiphop. Voor mij persoonlijk, maar ik denk voor eigenlijk bijna iedereen in de jazzscene, is Robert Glasper een hele grote inspiratiebron. Hij heeft een nieuwe wereld geopend. Eerst was jazz alleen een dingetje van oude snobs, maar nu zijn er ineens weer heel veel coole, jonge jazzartiesten.

Kendrick Lamar – To Pimp A Butterfly (2016)

Kendrick Lamar is ook zo iemand die de jazzklank samengevoegd heeft met hedendaagse muziek, zoals hiphop. To Pimp A Butterfly is dan ook een van m'n favoriete platen. Er hebben zoveel goede artiesten aan meegewerkt, zoals Bilal en Thundercat. Ik heb de liefde voor jazz ook wel van mijn ouders meegekregen. Ik ging als klein jongetje al naar Jazz in Marciac, waar m'n familie een huis heeft. Daar zou ik echt graag eens willen spelen met Gallowstreet. Ook op het New Orleans Jazz Festival trouwens. Daar wordt veel traditionele jazz gespeeld, maar daar hebben wij echt lak aan. De reacties kunnen heel negatief uitpakken, maar ook heel positief. Dat ze denken: 'hé, zo kan het ook!'. Ik kom trouwens ook niet uit een klein dorpje, wat wel verschil maakt denk ik. Je merkt bij Gallowstreet wel dat de grootstedelijke jongens een grotere muziekachtergrond hebben. Die gingen op hun veertiende al elk weekend naar Paradiso. Abe: 'Bij mij kon dat gewoon niet. Er was niks'.

Thundercat – The Golden Age of Apocalyps (2011)

Het is lastig te zeggen welke plaat van Thundercat ik de beste vind. Recent heb ik 'The Golden Age of Apocalyps' gekocht, een van de eerste. Daar staan best wat hefige tracks tussen. 'The Beyond' vind ik ook heel mooi, daar heeft 'ie echt liedjes gemaakt in plaats van instrumentaal werk. Dat is bijna popmuziek. Ja, ik houd wel van die mix tussen jazz, elektronisch, pop, hiphop. Dat zie je eigenlijk bij al m'n favorieten terug.

Tot slot een eervolle vermelding voor Fela Kuti

Abe: We kunnen dit rijtje natuurlijk niet afsluiten zonder Fela Kuti te noemen. Het probleem met platen van Fela Kuti is alleen dat die zo reteduur zijn. Ik ga geen €50/€60 voor een LP betalen, dat vind ik zonde. Al heb ik er wel een paar natuurlijk. We hebben ooit met Koffie, Gallowstreet en Jungle by Night een Fela Kuti avond gedaan. Zo ben ik ook bij Gallowstreet gekomen, ik zat eerst alleen in Koffie. Lucas: Fela is voor onze muziekscene een enorme inspiratie. Zoals al die rappers hun eigen squads hebben, hebben wij onze afrobeatsquad.