Darlyn houdt van harmonieën en ruziemakende rock- en countrybands

'Crosby, Stills, Nash & Young waren echt een stelletje bazen bij elkaar'

Bente Schreurs ,

Darlyn doet het goed. De opzwepende Amsterdamse americana- en folkband stond al in bijna alle belangrijke poppodia in Nederland, maar ook op festivals in Frankrijk en Oostenrijk. Hun laatste single ''Stepping Stone'' is uitgeroepen tot Top Song op NPO Radio 2 en een debuutalbum is in de maak. Invloeden als Crosby, Stills, Nash & Young en Fleetwood Mac zijn duidelijk aanwezig in de muziek van de zeskoppige band. Maar welke platen draaien de bandleden zelf helemaal grijs? 3voor12 Noord-Holland sprak met zangeres Diwa Meijman, gitarist Wessel Herbschleb en toetsenist Wouter Tuinhof over hun vinylcollectie. Wat bleek: het drietal heeft een voorliefde voor bands met onenigheid. Gelukkig komt bonje bij de bevriende bandleden zelf zelden voor.

Wessels favoriet: Pink Floyd – Wish You Were Here

''Waarom dit mijn favoriete plaat is? Ten eerste omdat er op de cover staat: ''Voor mijn Melles van Viony''. Mijn vader kreeg deze plaat van zijn allereerste vriendinnetje, voor zijn verjaardag. Ik ben echt opgegroeid met Pink Floyd. Toen ik een jaar of zeven was, hoorde ik dit al. Ik heb alle platen in mijn collectie, maar ''Wish You Were Here'' is m'n favoriet. Hier staat de epische rocksymfonie ''Shine On You Crazy Diamond'' op, die ongeveer achttien minuten duurt, geloof ik. In dit nummer zit ook die bekende gitaarrif, halverwege de eerste helft. Die heb ik ook op mijn arm laten tatoeëren. Ja, it all comes back to Pinky. Vroeger was ik er heilig van overtuigd dat ik zo'n zelfde symfonische progressieve rockband wilde, maar daar ben ik toch wat van teruggekomen. Al blijven de invloeden wel belangrijk. Deze plaat is zo divers. ''Have A Cigar'' is bijvoorbeeld een soulvol nummer, sommige nummers zijn heel symfonisch en dan heb je ook nog mooie folkliedjes als ''Wish You Were Here''. Ik vind dit by far de beste gitaarsound van de jaren zeventig. Een van mijn grote gitaarhelden is dan ook David Gilmour en als je het mij vraagt, is dit dé David Gilmour-plaat.''

Diwa's favoriet: Eagles – Hotel California

''Heb je wel eens aan de binnenkant gekeken van deze plaat? Linksachter zie je een vrouw over de balustrade hangen. Heel eng. Mensen hebben er allemaal gekke fantasieën bij, dat ze de duivel voorstelt bijvoorbeeld. Volgens mij is het gewoon in scène gezet. Maar goed, toen ik deze plaat voor het eerst in mijn handen kreeg, ik was een jaar of zestien, was ik vooral gefascineerd door dit artwork. Ik was benieuwd wat voor muziek hierachter zat en toen ik dat hoorde, was ik meteen verkocht. Die meerstemmigheid, die harmonieën. Ook de lyrics vind ik heel pakkend. Ik ben niet echt met The Eagles opgegroeid, ik luisterde vroeger vooral R&B en soul. Maar deze plaat gaf voor mij de doorslag dat ik countrymuziek wilde maken. Al is het niet eens zozeer americana, meer een soort southern pop/rock. The Eagles hadden zo'n intens bestaan, maakten veel ruzie op het podium en hadden echt een haat-liefdeverhouding. Ze zijn ook meerdere keren uit elkaar gegaan en weer bij elkaar gekomen. Die band leefde.'' 

Wouters favoriet: Phil Cook – Southland Mission

Kijkt verbaasd naar de plaat: ''Heb ik deze eigenlijk gekocht? Oh ja, mijn naam staat erop! Grappig, ik dacht dat Diwa hem had gekocht. We waren met een aantal bandleden naar een optreden in de Ekko in Utrecht, dat was een hele goede show. De energie was geweldig, Phil Cook ging de zaal in, danste met iedereen. Het enige wat jammer was, was dat ze niet alle instrumenten mee konden nemen tijdens de show. Op de plaat hoor je bijvoorbeeld orgels, maar bij de show werden ze enigszins beperkt door het gebrek aan dat soort instrumenten. Al was het alsnog heel goed. Ja, dit is wel een van de pareltjes van de platen van nu. Tegelijkertijd is het een underdogplaat, niet zoveel mensen kennen hem en dat vind ik wel leuk. Het eerste nummer, ''Ain't It Sweet'', heeft een groovy intro van ruim een minuut. En dan begint Phil Cook met ''Ain't It Sweet'' en denk je: ja, dat is zeker sweet! Je wordt er instant vrolijk van. Iedereen in de band is weg van deze plaat.'' Diwa: ''Wat ook gaaf is, is dat Bon Iver meewerkt – en Phil Cook heeft weer gitaar gespeeld op zijn plaat – en de zangeres van Frazey Ford zingt ook op ''Southland Mission''. Zo zie je weer dat artiesten telkens door elkaar geïnspireerd worden en elkaar helpen op hun platen.'' 

Crosby, Stills, Nash & Young – Déjà Vu

Diwa: ''Net als bij The Eagles, vind ik het magisch hoe de harmonieën op deze plaat blenden. De stemmen van deze artiesten zijn allemaal apart en eigen, en als je dat soort stemmen bij elkaar zet, werkt dat niet altijd. Bij deze plaat werkt dat wel. Het zijn een stelletje bazen bij elkaar.'' Wessel: ''Ook Crosby, Stills, Nash & Young hadden veel onenigheid onderling. Ze hebben tijdens hun carrières ook in aparte samenstellingen met elkaar gespeeld, bijvoorbeeld Stills & Young en dan weer Crosby & Nash. Maar dit album met z'n vieren is het beste. Op ''Teach Your Children'' speelt Jerry Garcia van The Grateful Dead trouwens ook pedal steel, heel vet. De teksten waren wel heel keurig voor de tijd waarin dit uitkwam. Het waren enorme hippies. Die openingszin van het gelijknamige nummer ''Almost Cut My Hair'' al. Je haar knippen, dat deed je natuurlijk niet als hippie. We willen ze allemaal nog wel eens live zien, denk ik, maar hoe ze ''Déjà Vu'' hebben opgenomen, dat is bijna te goed om live uit te voeren. Dit was het heilige moment waar alles samenkwam en alles klopte.''    

The Beatles – Revolver

Wessel: ''Het keurige van The Beatles was er een beetje af bij deze plaat. Misschien hadden ze eindelijk de juiste LSD gevonden. Ik houd wel van die jaren zestig spacy sound. Het klinkt spacy, maar tegelijkertijd zijn het nog steeds hele sterke popliedjes. Wat ook leuk is, is dat er qua zang veel wordt afgewisseld. ''Yellow Submarine'' wordt bijvoorbeeld gezongen door Ringo Starr en George Harrison zingt op ''I Want To Tell You''. Bij het schrijven van nummers probeer ik me altijd af te vragen hoe dingen vroeger waren. Artiesten van nu kunnen me ook wel inspireren, maar dan gaat het minder om het verhaal dat verteld wordt, omdat dat een recent verhaal is en ik zelf nog helemaal in dezelfde situatie zit. Als je naar vroeger teruggrijpt, heeft dat iets mysterieus. Vooral de jaren '60 en '70 waren bijzonder, toen was er nog zoveel in ontwikkeling. Op muzikaal niveau, maar ook op cultureel of politiek niveau. Ik denk niet dat die periode op zo'n manier terug gaat komen.''