Voorman Naive Set hoort inspiratiebronnen liefst relaxed, maar met zekere urgentie

Van Mikey Casalaina hoeft het niet over de top

Frank Wagemaker ,

De muziekscene van Amsterdam, dat leek Mikey Casalaina wel wat. Het was genoeg voor hem om de overstap uit de Verenigde Staten te wagen. Nu maakt hij met Naive Set indiepop van het zuiverste soort. Reclining Nude kwam uit in februari en laat flarden horen van artiesten waar de band zelf graag naar luistert. Casalaina (33 jaar) schrijft, zingt, speelt gitaar en neemt 3voor12 Noord-Holland mee in zijn platenkast vol melodieuze gitaarmuziek.

The Velvet Underground – The Velvet Underground (1969)
The Velvet Underground wist hoe een gitaar hoort te klinken en hoe je met een beheerst, haast terughoudend stemgeluid, perfect rendeert. De teksten van Lou Reed zijn super poëtisch. Het is net of Reed ze uitspreekt in plaats van zingt. En dan gaat hij begin dit jaar ineens dood. Ik was verrast. Van zo’n gekke en inspirerende gozer had ik verwacht dat hij altijd zou leven. Ooit zou ik hem zien optreden. Misschien is het maar beter dat ik hem niet in de herfst van zijn leven gezien heb. Vaak valt het tegen. Zijn oude groep blijft een echte referentieband: typische Velvet Underground-elementen hoor ik vaak terug in andere muziek waar ik van houd.

The Beatles – Revolver (1966)
Het is haast onmogelijk om van alle Beatlesplaten een favoriet te kiezen. Voor mij is dit de perfecte overgangsplaat tussen hun eenvoudigere beginperiode en experimentele latere werk. Als klein jongetje in Amerika speelde mijn moeder deze muziek altijd. Daarom is dit het geluid van mijn jeugd. Ik had natuurlijk geen flauw idee waar Tomorrow Never Knows over ging, maar wat kon dat me schelen? The Beatles is de pizza onder de muziek: altijd goed. Het slechtste materiaal is ook interessant. Met Naive Set denk ik dat we – hoewel je eigenlijk niet mag vergelijken – nog het meest in de buurt komen van de Revolverperiode, kijkend naar hun andere albums. Ik zou graag liedjes schrijven zoals Lennon & McCartney.

The Wrens – Secaucus (1996)
De enige band waarvan ik elk lid bij voor- en achternaam ken. Het was de favoriete geheimgehouden artiest van mijn vrienden en ik in de buurt van Philadelphia. Vooral hun livereputatie heeft ze in leven gehouden. Ze gooien hun ziel en zaligheid in optredens, komen altijd bezweet van het podium. Secaucus moest de doorbraak betekenen, maar een conflict met de platenmaatschappij gooide roet in het eten. In Amerika speelde ik in bandjes covers van The Wrens. Van gitarist Charles Bissell kreeg ik toevalligerwijs nog twee gitaarlessen. Zijn techniek heb ik voor een deel eerlijk gestolen. Dat ik soms denk: Bissell zou zijn arm ook zou houden!

Silver Jews – American Water (1998)
Was Silver Jews een nakomelingetje van Pavement? Zeker niet. Vaak worden de twee in verkeerde volgorde gezet, terwijl ze bijna gelijktijdig zijn opgericht. Wel zaten Stephen Malkmus en Bob Nastanovich van Pavement erbij. Ik vind dat Malkmus in andere bands een beetje gelimiteerd wordt in zijn gitaarspel. Bij Silver Jews komt zijn cleane geluid beter tot zijn recht. Zanger David Berman zingt ongeveer hetzelfde als ik, met een vrij lage stem. Hij is daar misschien wel verantwoordelijk voor bij mij. Hoewel Naive Set meer uptempo is, hoor je de parallellen tussen ons en Silver Jews, bijvoorbeeld in de simpele drums. Een geluid bepaal je met de hele band. Onze vier gedachten spelen steeds beter op elkaar in.

Paul Simon – Paul Simon (1972)
Nee, heel cool is Paul Simon niet. Zeker niet in combinatie met Art Garfunkel. Na Bridge Over Troubled Water was dit zijn eerste soloplaat. Het redelijk groteske Bridge Over Troubled Water stond in groot contrast met dit low-key album. Simon weet met zijn warme stem een mooi geluid te creëren. De opbouw van de tracklist zorgde ervoor dat ik de plaat vroeger altijd afluisterde. Ergens begin 2000 had ik iets te dure kaartjes voor een optreden in Madison Square Garden, New York. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen…

Women – Women (2008)
Women kreeg niet de waardering die het verdiende. Schone gitaren, mooie drums: in een oogwenk kan hun muziek veranderen van gevoelig naar rommelig. Toen we een paar jaar geleden onze eerste demo’s aan drummer Jan-Pieter lieten horen, zei hij dat het als Women klonk. Toen ontdekten wij de Canadese band en nu willen we er alle vier op lijken! Tijdens de opnames van de track Poor Eric hebben we ons serieus afgevraagd wat Women op zo’n moment zou doen. Wat mij betreft is het niet gelukt.

Twerps – Twerps (2011)
Geen idee waarom, maar er komt altijd goede muziek uit Melbourne. Twerps is geïnspireerd door Australische en Nieuw-Zeelandse bands uit de vroege jaren 80, met de geboorte van het jangly gitaargeluid. Dit zijn allemaal invloeden voor Naive Set. We hebben ook echt veel naar deze muziek geluisterd bij het opzetten van de groep. Op de releaseparty van ons album Reclining Nude kwam een Nieuw-Zeelander dat soort plaatjes draaien. Veel artiesten die ik goed vind hebben baantjes naast het muzikantenbestaan. Het is ook de tragiek bij de zanger van Twerps. Laatst kwam ik op internet een foto van hem tegen waarop hij flessen wijn rondbrengt.

Spilt Milk – Carnet de Voyage (2012)
Een beetje partijdigheid kan geen kwaad. Onze drummer is bassist van Spilt Milk. De teksten op Carnet de Voyage zijn oude gedichten van Wallace Stevens. De eenvoud van de muziek en de ruimte geven een hypnotiserende groove. Dat komt mede door de productie van Corno Zwetsloot. Het geluid lijkt op dat van de late 60’s. Spilt Milk werkt net als wij met korte liedjes. Waarom wij dat doen? Je moet niet in herhaling vallen. Als je het refrein nog een keer wilt horen, speel je het hele nummer gewoon nog een keer af!

Naive Set speelt vrijdag 14 november bij Arti et Amicitiae in Amsterdam