Volop ruimte voor zelfexpressie in Queercafé Volop ruimte voor zelfexpressie in Queercafé

Theatermaker/schrijver Steff Geelen trapt af met voordrachten uit eigen werk. Steff zet in met een bedeesde, gebalanceerde voordrachttoon, vol zelfvertrouwen wat de performance ten goede komt. Je hoort niet meer de woorden maar de poëzie over thema’s als macht en oorlog zoals in Gaza. Ook komt het anders zijn, anders voelen aan bod. Het werk is van een zeker poëtisch niveau dat hoezeer hen het licht en gezellig wil houden nader aandacht verdiend om gelezen te worden. Zoals je een liedje vaker beluistert om erin te komen, eigen te maken zo kan je dat ook met gedichten doen.

Steff sluit af met een kort verhaal ‘Wankelen heeft een slechte reputatie’ uit het in 2023 verschenen chapbook Splitsingen, een E.P. voor schrijvers zoals Steff het uitlegt. Het is een bundel “met zes verhalen waarin de wereld steeds een beetje op zijn kop staat. Soms letterlijk: in het eerste verhaal ‘Wankelen heeft een slechte reputatie’ beleeft de ik-figuur alles ondersteboven. Diens vriendengroep heeft hier geen last van, waardoor de ik-figuur zich meer en meer afzondert van hen. Tegelijkertijd heeft de ik-figuur wel het besef dat het niet het ondersteboven zijn is wat tot het grootste ongemak leidt, maar het terugverlangen naar de tijd van voor de omkering. ‘En niet het snijden doet zo’n pijn, / maar het afgesneden zijn’ dicht Vasalis al in ‘Sotto Voce’ in de bundel Vergezichten en gezichten (1954)” aldus de recensie op TZUM. Als Vasalis erbij wordt gehaald, wekt het wellicht geen verbazing dat Steff Geelen genomineerd is voor de J.M.A. Biesheuvelprijs 2025 met het chapbook Splitsingen. Chapeau! Steff werkt aan een roman dat in 2026 zal verschijnen.

Als je bedenkt dat je al door het publiek zingend en lopend opkomt het publiek weet te verrassen je de surprise act van jezelf toch wel geslaagd mag noemen.  Bam... Wendy Moore is the house. Na de intromuziek op tape wordt het eerste nummer Rib My Cages ingezet.

Na het nummer noemt Wendy in het intermezzo de band Paramore als een van haar inspiraties. Het geeft ook direct weer de poprock energie die Wendy en band aan de dag leggen. Ze gooit heel haar stem in de strijd om de furie van de rock te bereiken met de nodige expressie in stem en gebaar.

Wendy en band belichaamt poprock in vele variaties. Dat zien we ook in de daarop volgende nummers waar ze de elektrische gitaar wisselt voor een akoestische. Het nummer begint rustig en versnelt even later met toch ook een vleugje country erdoorheen verweven en een tedere akoestische afsluiting. Vervolgd wordt met Running en The Beast waarbij ook op valt dat het lekker in het poprockgehoor ligt en complete composities zijn die allemaal op zichzelf staan. Het een klinkt niet meer van hetzelfde als het andere en dat is de originaliteit van de Wendy’s muziek. De performance is bovendien stoer, ruig, krachtig en ook gevoelig en expressief.

En daar dient dan de volgende twist aan. Een open vuur installatie wordt ontvlamd, zaallicht gedimd en gevraagd een ieder dichterbij het kampvuur te komen. Het is zo’n momentje dat het optreden wordt opengebroken zonder de magie te verliezen, sterker nog.. er ontstaat nog meer magie. Zeker als Wendy Creep van Radiohead inzet. I wish I was special, so fucking special.. een nummer dat alweer bijna 30 jaar lang liefhebbers troost in het gemis van zelfliefde en eigenwaarde. What the hell I am doing here. I don’t belong here. Een gedeeld gevoel als ware je belandt bent in een wereld die jou niet begrijpt. Je bent niet de enige.

Bovenstaand citaat komt uit een eerder interview van de redactie van 3voor12NH en alles te maken heeft met de nieuwe single Trigger. Een catchy nummer dat zo de hitlijsten kan opstormen en dat is tegelijkertijd ook het punt. Komt succes voort uit authenticiteit, jezelf blijven of dat je als artiest juist moet veranderen om succesvol te worden waarbij je dan eigenlijk iets verliest wat je uniek maakt.. je eigen creatieve wezen.

Wendy en band schakelen meerdere keren het publiek in om mee te doen met de liedjes zoals Corner Ghost en IDK How To Be Fun. En dan volgt weer een twist want in de studio wordt alweer gewerkt aan nieuwe nummers en omdat één nummer nog niet afgeproduceerd is laat Wendy het geheel unplugged tussen het publiek staand het ten gehore brengen. Nou.. als je grenzeloos dicht bij je of gewoon tussen je publiek wilt staan dan doe je dat gewoon. Het is zo intiem alsook zo vertrouwd! Dus als er een iemand volop zichzelf was vandaag in Queercafé dan is het Wendy wel. 

In het laatste nummer lijkt de gitarist op het einde wat meer gitaarsoloruimte te pakken. En dat voelt ook een tikkeltje verademend op alle variatie en verscheidenheid van de band en muziek dat het wellicht gaat leiden om meer ruimte te gaan pakken bij volgende optredens, want dat brengt nog meer originaliteit.