Stap in de ring met HUNK Stap in de ring met HUNK

Maar eerst spoelen we even terug: wie is HUNK? De Haarlemse sensatie heeft na het afstuderen aan het Conservatorium niet stilgezeten, met het winnen van de Rob Acda Awards, het spelen op de main stage van Bevrijdingspop en het toeren door het land met de Popronde dit najaar als gevolg. De indierock-formatie legt de lat hoog. Voor zichzelf en andere acts die hun authenticiteit proberen te begrijpen. Het is daarom ook geen verassing dat ze opeens overal te horen zijn.

Het blijkt een avond over ‘vervelende mannen’ te worden nadat voorprogramma Mood Bored (Tilburge indierocktrio) ieder oproept om zich te herenigen tegen dit stereotype. Wat volgt is een openingsact die het publiek goed opwarmt voor wat komen gaat. Tijdens hun set nemen ze je mee naar een wereld waar er gitaren in overvloed zijn, jouw droomleven slechts één frustratie van je verwijderd is en zelfspot het beste medicijn is. Met hun sterke teksten en verfijnde stijl komen zij niet alleen zelfverzekerd over, ze hebben ook nog eens de tijd van hun leven.

En dan is het zover: in boksbroekjes maakt HUNK haar entree op Hollaback Girl van Gwen Stefani. Het is duidelijk dat ze hier niet zijn om zich in te houden. Met een brede glimlach stuurt Joan (zangeres) een vloedgolf aan enthousiasme de zaal in. Het publiek reageert daar maar al te graag op. Dan is het tijd voor het eerste nummer genaamd Bug Me. Het is het startschot van een vurige set met een ondertoon van gevaar. Het is deze losbandigheid die de groep typeert. Waarom zouden ze zich beperken als ze zo mooi buiten de kaders kleuren?

Het stuk zit goed in elkaar, met instrumenten die bevredigend op elkaar zijn afgesteld en stevig van zich laten horen. Dit weet HUNK ook, wat leidt tot meerdere solo’s van de drums, gitaar en keys. Daarnaast is het allemaal goed te verstaan. De band kan dan wel keihard beuken, maar de vocals hoeven daar geen plaats voor te maken. Joan houdt zich scherp en zingt volwaardig mee bij elk nummer.

Of het nu het thema van de avond is, of aan de promotie van de single af te leiden is, het publiek heeft genoeg vechtlust met zich meegebracht. Denk aan moshpits op zelfs de meest rustige momenten van de avond (tijdens slow-tempo bijvoorbeeld) en geschreeuw waarvan je niet weet of het vanuit woede of liefde komt. Het hoogtepunt wordt bereikt wanneer de frontwoman haar bokshandschoenen aandoet en het publiek in duikt. De pit verandert langzaam in een Colosseum, waarin het niet duidelijk is of het gevecht wordt gehouden ter vermaak van het volk of de bandleden.