Door een upgrade naar de grote zaal (programmering was oorspronkelijk kleine zaal), staat RAM weer eens op de plek waar ze eerder (Rob Acda Award 2008/2009) de publieksprijs in de wacht wisten te slepen. 3VOOR12/Noord-Holland was benieuwd of ze ditmaal weer het publiek aan hun zijde wisten te krijgen.

Constatering nummer één bij het aanschouwen van RAM: zo kort als hun naam is, zo kort is ook hun optreden vanavond. Vast en zeker niet hun eigen keuze, want de heren hebben met optredens in de regio, en eerder in het Patronaat, bewezen een prima set van eigen werk en covers te kunnen spelen. Niet onverdienstelijk dat het Haarlemse kwartet ditmaal in het voorprogramma van DeWolff staat, maar tegelijkertijd maakt dat het toch ook wat extra zuur, gezien déze bluesrockers met gemak nummers van 20 minuten per stuk wegtikken. Niet veel minder dan de 30 minuten waar RAM zeven nummers in dient te vertolken.

Kwaliteit
Maar goed, naast kwantiteit is er altijd nog de kwaliteit, dus laten we die toetsen. Het viertal van RAM bevat stuk voor stuk enthousiaste musici, met elk zo hun charismatische trekjes. Hun muziek valt goed in lijn met die van hoofdact DeWolff, en moet zodoende dan ook aansluiting kunnen vinden bij het publiek in de grote zaal. Opvallend is dan ook dat de band er van het begin af aan wat statisch bij staat. Ver uit elkaar, op dit grote vloeroppervlak, en met slechts weinig interactie met bandleden onderlin, noch met publiek. De passie, die ze eerder bewezen hebben te bezitten, lijkt vanavond vervangen te zijn door ingetogenheid.

Bij het nummer Mother Don't Go is die ingetogenheid overigens geen schande. Een prachtige song, perfect neergezet door met name frontman Rilan Ramhane. Zijn uithalen in dit nummer doen denken aan die van Joe Cocker, de toetsen die hij aanslaat vergelijken zich met subtiliteit als in sommige Supertramp nummers. Maar bovenal én gelukkig: dit juweeltje eenmaal af te hebben gewerkt is een ware kentering zichtbaar in de set van vanavond.

'Ode'
'Een ode aan een overleden vriend van ons', grapt Rilan zonder nadrukkelijk jolig te zijn. Foxy Lady wordt ingezet. Daar waar eerder een Stones-song (The Last Time) binnen het bovengenoemde statische onder te verdelen valt, verlaat Rilan gedurende deze Hendrix-cover zijn orgel met regelmaat om tegen gitarist Tim van Ouwerkerk aan te schurken en hij gaat eindelijk overduidelijk op in zijn eigen muziek. De energie stroomt uit zijn lichaam als deze op de maat beweegt op een manier die hem zo typeert.

Met vervolgens Rooster On The Roof, de laatste track van vanavond, zet de stijgende lijn der enthousiasme voort. Rilan loopt nog eens rond, strekt zijn lange benen ritmisch onder zich uit en laat het haar op zijn hoofd, door de vorm en lengte, als ware in slow motion achter de muziek aan hobbelen. Drummer Jelle trekt er zijn shirt voor uit. Kijk, hier staat de band waar we voor gekomen zijn. Of?

Of niet. Eerlijkheid dient te zeggen dat het publiek niet helemaal in het enthousiasme van RAM mee gaat. In dit geval is dat RAM overigens niet te verwijten: het merendeel van de menigte heeft zijn kaartje met name aangeschaft om DeWolff te aanschouwen. Geen publieksprijs dus vanavond. Wel een kwalitatieve én gedreven band die we graag nog eens terug zien voor eigen publiek in kleine-, dan wel grote zaal. En dan graag met wat meer song ajb.

Gezien: RAM
Patronaat, Haarlem, 6 februari 2010