De tweede voorronde van de Rob Acda Award in het Patronaat is er 1 die bol staat van diversiteit, originaliteit en kwaliteit. Elk denkbaar genre komt aan bod: van stevige rock naar electro, door naar symfonische rock en komt langs bluesrock via punk bij metal terecht.
Het is daarom moeilijk om de bands te vergelijken. Ethereal wint uiteindelijk, na ruim drie uur gitaargeweld, en Klopje Popje komt als runner up uit de bus.
Die laatste trapt de avond af in een slecht gevulde kleine zaal.
Misschien komt iedereen 'fashionably late', of vinden ze het te koud buiten.
Feit is wel dat de mensen die wel de moeite hebben genomen om op tijd te komen getrakteerd worden op een onvervalste rockshow. Klopje Popje heeft vaker opgetreden en dat is te zien. In een show die misschien net iets teveel is ingestudeerd, maar desalniettemin enorm vermaakt, komt de energieke rock goed uit de verf.
De gitaristen stuiteren over het podium, en de zanger bespeelt het publiek. Hier en daar is alles toch wel een beetje overdreven. In 1 teug een pak melk leeg drinken is niet rock n roll te noemen, een statement is het wel. Vooral in combinatie met je shirt uittrekken, maar dan wel beheerst eerst de knoopjes losdoen.
Als tweede mag Het Brein Dat Kwam Uit De Ruimte acte de présence geven. Gehuld in hun kostuums betreedt het trio het podium. Waar de vorige band zo bewegelijk was, blijft Het Brein vrij statisch. Uiteraard door de synth die niet mee kan rennen. Toch komt het geheel niet helemaal los. Het intro van het eerste nummer valt niet echt op waardoor het lijkt alsof ze vanuit het niets beginnen te spelen. Maar Het Brein krijgt wel de eerste mensen een beetje aan het dansen. De liedjes van Het Brein zijn lekker aanstekelijk. Aan het eind van hun ietwat rommelige set komt de zaal eindelijk een beetje tot leven. Wel een beetje aan de late kant.
Derde band van de avond is het duo PleaseEject. Aan 1 kant van het podium staat de gitarist met laptop, de drummer vermaakt zich met een keyboard die midden over zijn drumstel is geplaatst. Het is gedurfd, maar komt door vele technische storingen niet uit de verf. De laptop klinkt nogal overstuurd en er zijn veel haperingen en stiltes. De muziek is groots opgezet en klein uitgevoerd, zo met zijn tweeen, en heeft wat weg van het geluid van Muse. Duidelijk is dat alles goed doordacht is en dat maakt het des te jammer dat er zoveel misloopt. Feit is wel dat deze jongens een flinke dosis lef hebben.
Ook hier is wel te zien dat de band veel plezier heeft en dat slaat over op het publiek, en dat zorgt voor positieve wisselwerking.
Afsluitende (en winnende) band is Ethereal. Snoeiharde metal, zoals het hoort. Of in ieder geval: zoals Ethereal vindt dat het hoort. En het publiek heeft het maar te nemen. Dat de zanger tweede 'grunter' van Nederland is gelooft iedereen na het zien van dit optreden. De gitarist voldoet aan alle metal cliches. Met zijn tong uit zijn mond perst hij de solo's eruit terwijl hij zijn gitaar in de lucht laat slingeren. De toetsenist heeft een eigenaardige manier gevonden om zijn keyboards positioneren, maar dat doet geen afbreuk aan de sound, het maakt alles eigenlijk nog leuker om te zien. Omdat Ethereal weet dat ze metal zijn, hoeven ze niet te doen alsof.