Voor het 10-jarig bestaan van 3VOOR12 vorig jaar filmden we Cloudmachine akoestisch en hun eenvoud en melancholie maakte diepe indruk op ons. Voor hun nieuwe album Back On Land trokken ze alles uit de kast (strijkers, blazers) en werkten ze samen met de Amerikaanse engineer Oz Fritz, in Nederland en Californië. Hoe kan een band, bejubeld door Leo Blokhuis en van zulke kwaliteit, nog relatief onbekend zijn? 3VOOR12/Noord-Holland sprak met zanger Ruud Houweling en bassist Ray Edgar. .

Waarom wilden jullie zo graag met Oz Fritz samenwerken?
Ruud: “We wilden weer een stapje verder met de band. We hebben erg goede reacties gehad op de vorige cd, Hum of Life, en natuurlijk wilden we onszelf blijven ontwikkelen. Tot nu toe hadden we het productiewerk zelf gedaan. Toen dachten we: als we iemand van buiten willen aantrekken, doen we het wel meteen goed. Hoog schieten en kijken wat er gebeurd. De liedjes van Oz zijn heel naturel en niet te glad. Het album Mule Variation van Tom Waits heeft een geluid dat je het idee geeft alsof je zo tussen de muzikanten door kunt lopen. Dat wilden we graag: dat warme rijke, levendige geluid. Toen heb ik hem gewoon gemaild: ‘we willen graag met je werken, hier heb je een mp3tje. Ohja, we hebben trouwens geen geld, haha’.”

En hoe reageerde hij toen?
“Hij kon het natuurlijk niet voor niks doen maar van de liedjes die we stuurden ging zijn hart ook sneller kloppen. Hij hoorde er wel wat in. Hij heeft uiteindelijk zijn eigen ticket betaald, van zijn gespaarde air-miles, die man reist natuurlijk onmenselijk veel. Ik heb hem zelf van Schiphol gehaald. Daar sta je met zo’n man die je helemaal niet kent een beetje onhandig kennis te maken. Maar er was meteen een klik en de volgende dag zijn we gaan opnemen.”

Hoe werkt jullie samenwerking? Want zoals ik het begreep zijn jullie, in tegenstelling tot veel andere bands, helemaal niet zo vaak bij elkaar?
Ray: ”We zijn inderdaad niet vaak bij elkaar, daar wonen we veel te ver van bij elkaar vandaan. Het heeft alleen maar zin om bij elkaar te komen, als we echt iets gaan doen. Onze band bestaat uit allemaal beroepsmuzikanten, dus als de arrangementen er dan liggen, kunnen we individueel aan de slag.”

Als jullie dichter bij elkaar zouden wonen, zouden jullie dan vaker repeteren?
Ray: “In mijn ogen zijn repetities om te testen of die arrangementen live kloppen. Zoeken naar de juiste geluiden en alles samen laten komen, niet om je eigen partijen te oefenen.”
Ruud: “Het klinkt misschien suf, maar we hebben er de leeftijd niet meer voor om in een oefenruimte te gaan zitten jammen. Repeteren is voor ons geen hobby, zoals het voor de meeste bandjes wel is. Voor deze cd hebben we bijvoorbeeld één weekend bij elkaar gezeten en nog drie of vier lange repetities, wel behoorlijk intensief.”

Cloudmachine klinkt zeker als een band, maar voelt het dan wel als een band?
Ruud: “Het voelt wel echt als een band, sterker nog, ik heb nog nooit zo’n fijne band gehad.”
Ray: “Een band is voor mij geen vriendenclub. Dat hebben we vroeger allemaal wel gedaan, maar het gaat er nu gewoon om of het muzikaal klikt en dat is zeker oké. Je hoeft dan niet dikke vrienden te zijn om te beginnen, maar dat groeit gewoon. Natuurlijk moet je wel een beetje een klik hebben met de mensen uit je band, maar het gaat vooral om het muzikale.”
Ruud: “We hebben allemaal een baan en andere muzikale projecten waar we mee bezig zijn, sommigen hebben een gezin. Dus je gaat echt efficiënt met je tijd om. Iedereen heeft z’n eigen motieven om in Cloudmachine te spelen en de muziek is de rode draad.”

Ruud, jij bent het creatieve brein achter Cloudmachine...
Ruud: “Het is eigenlijk een band met een singer/songwriter, maar dat vind ik dat een verkeerde benaming, omdat wij geen singer/songwriter-muziek maken.”
Ray: “Eigenlijk zijn wij gewoon jouw begeleidingsband, haha.”
Ruud: “Nee zo voelt het helemaal niet. Ik ben wel de aanjager. Iedereen heeft zo zijn eigen talenten in zijn leven. Voor mij is dat liedjes schrijven en die naar buiten brengen, voor Ray is dat bijvoorbeeld met instrumenten en de rol daarvan bezig zijn. Ik vind trouwens dat je je creativiteit eigenlijk niet kunt toe-eigenen, het is eerder andersom, je moet ervoor openstaan. Ik zou trouwens best singer-songwriter-muziek willen maken. Maar ik vind in m’n eentje op het podium staan veel te eng, haha. Bovendien hoor ik een complete compositie in mijn hoofd, met alles erop en eraan, en daar wil ik dan iets mee doen. Meestal als ik dan zo’m moment heb en muziek schrijf, dan zit ik in zo’n sfeer, dan schrijf ik er meestal niet meteen tekst bij, want dan wordt het heel corny.”

Nu is het album klaar, na al die maanden voorbereiding en die weken van repeteren en opnemen. Hoe kijk je er tegenaan?
Ruud: “Echt afstand nemen kan ik nog niet echt. Maar het is een warme plaat, met herkenbare gevoelens. Maar wel weer eentje waar je de tijd voor moet nemen. Toch is hij toegankelijker dan de vorige, denk ik. Marco, onze toetsenist, zei eens dat er mensen zijn die van melancholie schrikken en dat als neerslachtig ervaren. Er zijn er ook die er juist blij van worden en er een rijk gevoel van krijgen. Wij vallen zelf allemaal binnen de laatste categorie. We horen in ieder geval wel al reacties dat de arrangementen over de hele plaat genomen, mooi in elkaar grijpen. Al met al: het was een prachtig avontuur, met Amerika en de complexe planning. Met liedjes uit een periode van mijn leven waarin grote gevoelens speelden.”

Wat zijn je favoriete liedjes op de nieuwe plaat?
Ruud: “Safe Haven, omdat het een foto is geworden van een mistige zee met een verdwaalde man in een bootje, die vlak bij zijn veilige haven is, maar daar niet welkom is. Things Are Going To Change door de outro met de strijkers, waar ik in kan opgaan. Fading Picture, omdat het zo'n lekkere mantra is. Grace, dat is drama, met een climax einde, live een favoriet van ons allemaal. Spit Me Out omdat het, mede door Oz, zo'n prachtige opname is geworden, alsof je als luisteraar naast Marco op de pianokruk zit.”

“En als laatste noem ik dan Pirouettes On New Legs, een kort  piano intermezzo. Dat zat 's ochtends toen ik wakker werd een keer, letterlijk zo in mijn hoofd, het was de soundtrack bij een droom die ik had gehad. In die droom rende mijn vader, die door de gevolgen van polio nu bijna niet meer kan lopen, in slow motion op nieuwe benen, bevrijd door een veld. Gek hoe het onderbewustzijn werkt. Misschien erg persoonlijk, maar dat is ook een beetje wat ons Cloudmachine maakt.”

Leo Blokhuis was zeer positief over jullie vorige album, waar blijft toch dat grote publiek?
Ruud: “Leo Blokhuis  is ook een oude man, net als ik. Nee even serieus, hij bereikt toch een wat 'ouder' publiek. Het is een groot compliment dat hij achter ons staat, want de meeste dingen die hij goed vindt, vind ik ook goed. Ik vind hem een zeer integer mens en groot muziekkenner.'
Ray: “Kijk, onze muziek is niet het hippe Radio 3-werk, het is niet meteen catchy, het is ook niet ‘raar’ genoeg, ik moet nou denken aan eh...”
Ruud: “White Stripes?”
Ray: “Nee op Nederlands vlak bijvoorbeeld Roosbeef. Dat heeft iets heel erg eigens. Dat is heel gaaf, maar dat is niet onze kwaliteit. Onze muziek is moeilijk te marketen. Als ik naar mijn eigen muziekcollectie kijk, zijn de dingen die ik het meest beluister juist de dingen waar de meeste mensen nog nooit van hebben gehoord. En ik begrijp het niet, want ik vind het fantastisch.”
Ruud: “Onze basis bestaat uit traditionele liedjes. Er zit geen stempel op en dat is sowieso al moeilijk. De band Ayreon, die ik vrij goed ken zei op een gegeven moment: ‘we waren zo blij toen we een stempel kregen, want toen gingen we cd’s verkopen’. Dus bij deze oproep voor de lezers: stop onze muziek alsjeblieft in een vakje, haha.”

Op 16 april is jullie cd-presentatie, wat gaan jullie daarna doen?
Ruud: “Op korte termijn: flink wat airplay en aandacht genereren. Uiteindelijk gaat de muziekindustrie in Nederland namelijk over het verkopen van bier en kaartjes. Dus moet je eerst een publiek bereiken. En we zijn gewoon niet slim en handig genoeg om zelf een publiek te regelen. Maar je kunt ook niet alles, we doen al zoveel zelf. Ik werk er 30 tot 40 uur per week aan, en leef er niet van... Ik moet ook nog slapen en de was doen. Het zou zomaar kunnen dat we nu wel een goede booker aan  ons binden, maar dat is afwachten. In ieder geval gaan we nu lekker de publiciteit zoeken en hopen dat we mooie recensies krijgen.”

“En wat betreft de lange termijn: ik wil nog mijn leven lang cd’s blijven maken. Veel verkopen is niet zaligmakend, maar zou wel helpen. Alle mensen in de band zijn muzikant, ook buiten deze band. Ik ben liedjes schrijven en mijn leven kneedt zich daarom heen. Cloudmachine is het podium waar we dat op doen, met z’n allen. Dat gaat toch wel door, we zijn wie we zijn.”

De presentatie van de nieuwe cd Back On Land is donderdag 16 april in de kleine zaal van het Patronaat.