Nieuwe track ‘Waaromdaarom’ ontketent de grootste pit, maar het hoogtepunt is ‘Dat Vind Ik Lekker’, waarbij vermoeide bezoekers de microfoon onder hun snor geschoven krijgen. Schrijf dit viertal maar vast op voor Werchter en Pinkpop en alle andere festivals, want Maria Iskariot beukt zich overal - terecht - de poster op.
De gedoodverfde headliner maakte het meer dan waar, maar dit was ook de editie van de buitenbeentjes. Jera was nog nooit zó divers, en dat werd rijkelijk beloond. Dit is onze top 15.
9. Maria Iskariot
8. Doodseskader
De persoonlijke teksten in het Nederlands, Engels en Frans zorgen voor extra gelaagdheid. De Gieter toont zich zichtbaar ontroerd dat hij hier mag spelen, een langgekoesterde droom komt uit, zo vertelt hij. Een van de hoogtepunten is het nummer ‘FLF’, waarin de techno-invloeden dominant aanwezig zijn. De Gieter beweegt manisch over het podium en sluit de set intens af: na ‘People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer Function’ smijt hij zijn gitaar neer en verlaat hij abrupt het podium.
7. LANDMVRKS
Tijdens ‘Sulfur’ ontstaat een massale wall of death, gevolgd door een ietwat pijnlijk maar vooral komisch moment als het geluid ineens volledig wegvalt. Zanger Florent Salfati gebaart geduldig naar het publiek terwijl de technici aan de slag gaan. Als de band daarna moeiteloos de draad weer oppakt, eindigen ze met ‘Self-Made Black Hole’. Landmvrks bewijst hoe veelzijdig metalcore kan zijn. Een van de hoogtepunten van de dag.
6. Health
De cover van Deftones’ ‘Be Quiet and Drive (Far Away)’ wordt enthousiast ontvangen, net als afsluiter ‘DSM-V’, waarbij de inmiddels goed gevulde tent flink mee danst. De stem van Jake Duzsik doet denken aan die van Neil Tennant van Pet Shop Boys, wat een intrigerend contrast oplevert met de loodzware sound van de muziek. Licht en donker vloeien hier vanavond naadloos in elkaar over.
5. Paleface Swiss
Van voor tot achter wordt er gesprongen, zijn er moshpits en vliegen de crowdsurfers ons om de oren. In sommige nummers doet de band denken aan het vroege werk van Slipknot, maar dan met nóg meer brute agressie. Frontman Marc Zellweger laat horen hoe veelzijdig zijn stem is: van cleane zang tot venijnige grunts en screams en hier en daar zelfs een vleugje hiphop of spoken word.
©
Arbyfenna
4. Grandson
Deze Amerikaans-Canadese artiest maakt een mix van rock, rap en elektronica en snijdt graag sociaal-politieke thema’s aan. De energie is vanavond voelbaar: de grond trilt letterlijk mee met de bas en het gespring van het publiek. En als artiest die graag protestsongs maakt, kan het bijna niet anders dan een cover doen van dé beste protest-artiest ooit: ‘Masters of War’ van Bob Dylan. Die protestsongs zijn heel welkom, fijn om hier eindelijk een artiest te zien die zich zo duidelijk politiek uitspreekt.
©
Zeal & Ardor
3. Zeal & Ardor
Een van de hoogtepunten van de set is ‘Row Row’, waarbij de zin “Row, row, row you fool” zo hard wordt meegeschreeuwd dat de stem van Gagneux nauwelijks nog hoorbaar is. De band lijkt zelf ook onder de indruk van het publiek en geniet zichtbaar. Afgesloten wordt er met ‘Clawing Out’, een nummer waarin we haast een technobeat lijken te horen. De energie is aanstekelijk: iedereen wordt meegesleept. Het eerste echte hoogtepunt van Jera is hiermee een feit.
©
Roel Janssen
2. Deafheaven
Hij kijkt zijn publiek recht in de ogen aan en dat schept een bijzondere connectie met de volle tent. Die intensiteit geldt net zo goed voor de muzikale omlijsting: nummers als 'Winona' en 'Doberman' worden niet alleen technisch briljant uitgevoerd, maar zitten ook vol meeslepende passages. Aan het eind van de set nodigt Clarke het publiek uit op het podium - een ontroerend en verbindend moment. En dan nog 'Dream House', misschien wel het mooiste nummer van deze hele Jera-editie: dat voelen we in elke vezel van ons lichaam. Van je botten tot je ziel - Deafheaven maakt alles fragiel.
©
artbyfenna
1. Turnstile
Of het nu ‘I CARE’ is met dat onweerstaanbare Johnny Marr-riffje, of het rauwere ‘Pushing Me Away’ uit de vroege Turnstile-jaren - het publiek vreet het als warme koekjes. Hardcorefanaten gaan net zo hard op de reggaetonbeat in ‘LOOK OUT FOR ME’ als de verdwaalde indie-snob op beuker ‘Drop’. Turnstile is er voor iedereen. En dat voel je. Wanneer tijdens ‘BLACKOUT’ de lichten doven en de hele tent luidkeels “Just like a blackout in the middle of the night / You know it won’t be long until the end” meeschreeuwt, weet je: we naderen het einde. Een uur vliegt voorbij en alleen ‘BIRDS’ rest nog. Vogelgeluiden vullen de tent, en voor een allerlaatste keer barst alles los.