Jera On Air dag 1: van brute moshpits tot priesterlijke black metal Jera On Air dag 1: van brute moshpits tot priesterlijke black metal

Aan Split Chain de eer om de Buzzard Stage te openen op deze eerste Jera-dag. Op de website van het festival lezen we over de band: "Nu-metal is weer cool", al vragen wij ons stiekem af of dat genre ooit écht uit de gratie is geweest. Verwacht hier geen band die simpelweg de stijl van vroeger kopieert: Split Chain geeft er een eigen draai aan, met een flinke scheut shoegaze. De vergelijking met Deftones is snel gemaakt, al is het shoegazegedeelte bij Split Chain misschien nog prominenter aanwezig. Het resultaat: een eigenzinnig en onderscheidend geluid.

De band vraagt meteen om een circle pit en die komt er ook: acht mensen plus een opblaasbare flamingo. Het Jera-publiek moet nog even op gang komen. Een nummer later roept de band om stagedivers en two-steppers; aan dat laatste wordt gretig gehoor gegeven, maar alleen de flamingo springt van het podium. Waar de stem van Chino Moreno live nog wel eens wisselend klinkt, heeft Roberto Martínez-Cowles daar vandaag geen enkele moeite mee: hij klinkt krachtig en overtuigend. Het publiek gaat goed mee en vooral 'Future' maakt indruk. Een sterk optreden van een band die pas volgende maand het eerste album motionblur uitbrengt.

Het programma zit vandaag bomvol, dus na afloop van Split Chain halen we snel een drankje en lopen door naar de Sparrow Stage voor Modder. Deze Belgische band is misschien wel de vreemde eend in de bijt op een festival dat vooral draait om punk, nu-metal, metalcore en hardcore. Modder kiest voor een instrumentale mix van sludge en postmetal. Vanaf de eerste toon sleuren zompige riffs ons mee de modder in, met drums die een stevige, stuwende rol vervullen. Er wordt sterk geopend met 'Doom Denker', een nummer dat qua opbouw meteen laat horen waar de band voor staat. Daarna volgt een krachtig nieuw nummer, dat ons nog onbekend is. 

Vooral bassist Maurice van der Es valt op: hij zoekt vaak contact met het publiek en zijn krachtige baslijnen vormen het fundament van het geluid. Indrukwekkend, net als de dreigende blik waarmee hij het publiek in staart. De Sparrow is lang niet zo vol als deze band verdient, waarschijnlijk omdat ze een andere sound brengen dan de gemiddelde Jera-band. Jammer, want Modder verdient absoluut meer. De aanwezigen worden volledig meegezogen in de indringende sound, die wordt afgesloten met nog zo'n sterk nummer: 'Belly Ache'.

Na een korte pauze is het tijd voor Paleface Swiss, een deathcoreband uit, je raadt het al, Zwitserland. Vanaf de eerste noot dendert de band als een bulldozer over ons heen: intens, compromisloos en rauw. Het klinkt hard, agressief, zelfs licht intimiderend, maar dan op de best mogelijke manier. Het is de eerste band van de dag die écht de hele tent meekrijgt. Van voor tot achter wordt er gesprongen, zijn er moshpits en vliegen de crowdsurfers ons om de oren. In sommige nummers doet de band denken aan het vroege werk van Slipknot, maar dan met nóg meer brute agressie. Frontman Marc Zellweger laat horen hoe veelzijdig zijn stem is: van cleane zang tot venijnige grunts en screams en hier en daar zelfs een vleugje hiphop of spoken word. Het slot van het concert moeten we helaas aan ons voorbij laten gaan, want we willen ook nog een glimp opvangen van The Butcher Sisters.

Tja, wat moeten we daarover zeggen… Het is vooral één groot feest. De band brengt een soort party mix van Duitse rap, metal en hardcore. Of, zoals we iemand in het publiek hoorden zeggen: “het is een soort Ali-express-versie van Electric Callboy.” We zien een grote gekleurde bal, opblaasknuppels, waterpistolen: het is één grote chaos, compleet met overdreven Duits accent. Is het goed? Niet per se. Is het leuk? Absoluut.

We haasten ons snel terug naar de Eagle, waar Jinjer op het punt staat te beginnen. Deze Oekraïense metalcoreband met frontvrouw Tatiana Shmayluk heeft zich de afgelopen jaren al ruimschoots bewezen met sterke albums en indrukwekkende liveoptredens en ook vanavond is dat niet anders. Hun sound is afwisselend, met invloeden uit de progressive metal en een groovey onderlaag. En wat een stem heeft Shmayluk! Ze is daarnaast een charismatische frontvrouw: alle ogen zijn op haar gericht. Het ene moment beweegt ze sierlijk over het podium in haar prachtige outfit, het volgende moment brult ze de longen uit haar lijf met verwoestende grunts. Ook muzikaal zit er veel variatie in de set. De oudere nummers zijn wat rechtlijniger beukwerk (en zeker niet minder goed), terwijl het nieuwere materiaal gelaagder is en meer invloeden uit andere genres bevat. Een bijzonder sterk optreden.

Nog onder de indruk van Jinjer lopen we langs de Vulture, waar Heaven Shall Burn inmiddels op het podium staat. Na een korte afwezigheid vanwege ziekte is frontman Marcus Bischoff gelukkig weer van de partij. Heaven Shall Burn is natuurlijk een gevestigde naam binnen het genre en een van de beste bands als het gaat om het verweven van politieke thema’s in hun muziek. Het klinkt hard, strak en overtuigend, maar ondanks de urgentie van hun boodschap besluiten wij toch even frisse lucht te gaan halen buiten de tenten. Op adem komen voor wat nog komen gaat.

En dat blijkt een uitstekend idee, want wat volgt is een absoluut hoogtepunt. Zeal & Ardor heeft zich de afgelopen jaren stevig op de kaart gezet met hun unieke mix van black metal en soul. Frontman Manuel Gagneux staat erbij als een soort priester, weliswaar eentje met een wilde haardos, een brede grijns en een stem die je moeiteloos omver blaast. De tent staat goed vol als de band aftrapt met ‘The Bird, the Lion and the Wildkin’ en zodra ‘Götterdämmerung’ vervolgens wordt ingezet, ontploft het publiek. De woorden “Deus / Magnus / Niger / Quoniam” worden massaal en uit volle borst meegebruld. Opvallend zijn ook de achtergrondzangers, al doet die term ze eigenlijk tekort. Zowel vocaal als qua energie op het podium dragen zij sterk bij aan de sfeer. Een van de hoogtepunten van de set is ‘Row Row’, waarbij de zin “Row, row, row you fool” zo hard wordt meegeschreeuwd dat de stem van Gagneux nauwelijks nog hoorbaar is. De band lijkt zelf ook onder de indruk van het publiek en geniet zichtbaar. Afgesloten wordt er met ‘Clawing Out’, een nummer waarin we haast een technobeat lijken te horen. De energie is aanstekelijk: iedereen wordt meegesleept. Het eerste echte hoogtepunt van Jera is hiermee een feit.

The Ghost Inside stond in 2023 al met een overtuigende set op Jera, bracht eerder dit jaar het album Searching For Solace uit en mag nu opnieuw het podium betreden. De band opent met ‘Death Grip’ van het nieuwe album en de energie zit er meteen goed in. Dit is metalcore zoals het hoort: herkenbare refreinen, stevige breakdowns, emotionele lading en een rauw randje. Heel vernieuwend is het niet, maar de uitvoering is sterk, zoals te horen is in bijvoorbeeld ‘Secret’. Afgesloten wordt er met misschien wel hun bekendste nummer, ‘Engine 45’. Wij zijn in ieder geval perfect opgewarmd voor de volgende metalcore-act: afsluiter Bullet For My Valentine.

Bullet For My Valentine behoeft weinig introductie: hun debuutalbum The Poison viert dit jaar zijn twintigste verjaardag. De Eagle is tot de nok toe gevuld, iedereen wil horen hoe de band dit album integraal speelt. Vooraf worden oude beelden van de band vertoond, een kleine trip down memory lane. Het eerste hoogtepunt laat niet lang op zich wachten: ‘4 Words (To Choke Upon)’ gevolgd door ‘Tears Don’t Fall’, waarbij zeker die laatste zó luid wordt meegezongen dat het haast doet denken aan een popconcert vol gillende tienermeisjes. Over pop gesproken: ondanks de zware gitaren bevat de sound van BFMV zeker een vleugje pop. De band klinkt clean, melodieus en soms wat voorspelbaar. Maar dat is geen problem, want ze spelen strak, vol energie en het publiek gaat volledig mee. Voorin is het één grote, kolkende moshpit. Een album integraal spelen blijft echter vaak een uitdaging: voor de echte fans een feest om de wat zeldzamere nummers live te horen, voor de casual luisteraar soms even doorbijten. Toch zet de band vanavond een sterke, enthousiaste set neer. Gelukkig krijgen we in de toegift nog ‘Your Betrayal’ en ‘Waking the Demon’ mee, een perfecte afsluiter.

En daarmee komt een eind aan deze eerste, zeer geslaagde dag op Jera. Een dag vol afwisseling, waarin juist de minder voor de hand liggende acts een bijzonder sterke indruk maken. Ook morgen staat er weer een druk programma vol afwisseling klaar, dus terwijl de afterparty op de camping losbarst, kruipen wij vast ons tentje in om er morgen weer fris en fruitig bij te zijn.