Jera On Air dag 2: van metalcore tot maatschappijkritiek Jera On Air dag 2: van metalcore tot maatschappijkritiek

Nog niet helemaal wakker besluiten we het terrein toch vroeg te betreden. En hoe kun je de dag beter starten dan met een flinke portie metal? Aviana schudt ons gegarandeerd wakker met loeiharde melodieuze metalcore, vermengd met subtiele synths en gotische elementen. De sfeer is duister, niet alleen qua sound, maar ook visueel: alle bandleden dragen zwarte maskers en capes, op frontman Joel Holmqvist na, die in een opvallende witte jas met hoge kraag het podium op stapt. Het testosterongehalte is hoog, het uiterlijk vertoon groot, maar gelukkig klinkt het geheel ook uitstekend. Jammer dat de synths niet live worden gespeeld, al lijkt het publiek zich daar niet aan te storen: de band krijgt de tent moeiteloos mee.

Door het wegvallen van Crossfaith schuiven we door naar Signs of the Swarm. Deze band, die door de jaren heen diverse bezettingswissels doormaakte, blijft trouw aan zijn compromisloze sound: snoeiharde blastbeats, technische riffs en diepe growls vliegen je om de oren. Frontman David Simonich spat van het podium met een indrukwekkende strot, waarin hij soepel schakelt tussen loeizware grunts en snerpende screams. De set bevat onder meer een nog onuitgebracht nummer en de kersverse single ‘Scars Upon Scars’. Circle pits en crowdsurfers domineren het publiek, dat door Simonich vakkundig vanaf het podium wordt aangestuurd. Afsluiter ‘Amongst the Low & Empty’ maakt deze sterke set compleet.

Iets later op dezelfde stage is het de beurt aan Northlane. Helaas vallen hier de live-elementen tegen. Na wat technische problemen, waarbij het eerste nummer halverwege stilvalt, lijkt de show vooral op een goed gemixte backing track. De nummers zijn op zich sterk, maar het optreden mist gevoel en spontaniteit. Het publiek lijkt zich er weinig aan te storen, maar wij wandelen snel verder.

Gelukkig is er vernieuwing te vinden in de Hawk, waar het Belgische Doodseskader een muur van geluid optrekt. Metal, techno en hiphop vloeien samen tot een rauw, uniek geluid. De screams van Tim De Gieter combineren krachtig met de drums en vocalen van Sigfried Burroughs. Met nummers als ‘Who Will Pour The Blood On Me’ en ‘Pastel Prison’ wordt het publiek meteen meegezogen. De persoonlijke teksten in het Nederlands, Engels en Frans zorgen voor extra gelaagdheid. De Gieter toont zich zichtbaar ontroerd dat hij hier mag spelen, een langgekoesterde droom komt uit, zo vertelt hij. Een van de hoogtepunten is het nummer ‘FLF’, waarin de techno-invloeden dominant aanwezig zijn. De Gieter beweegt manisch over het podium en sluit de set intens af: na ‘People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer Function’ smijt hij zijn gitaar neer en verlaat hij abrupt het podium. Een optreden dat onder de huid kruipt.

Een festival betekent soms ook lastige (of bijna onmogelijke!) keuzes, zo ook vandaag. Doordat we zo werden meegesleept door Doodseskader, zien we helaas slechts het laatste half uurtje van de set van For I Am King, de Nederlandse band die vanavond hun allerlaatste festivaloptreden ooit speelt. Gelukkig maakt dit half uur wel een sterke indruk. In een overvolle Sparrow knalt de band met hun mix van metalcore en melodic death metal. Frontvrouw Alma Alizadeh overtuigt met haar krachtige vocalen. Mooi detail: elf jaar geleden speelde de band hier hun allereerste festivalshow. De cirkel is rond.

Bij Landmvrks is de Eagle al vroeg goed gevuld, en terecht. De Franse band trapt af met ‘Creature’ van hun nieuwste plaat The Darkest Place I’ve Ever Been en het dak gaat er meteen af. De cleane zang klinkt in het begin nog wat onzuiver, maar herstelt snel. Gastoptredens zorgen voor extra vuur: Andrew Dijorio (Stray From the Path) zingt mee op ‘Death’ en Mat Welsh (While She Sleeps) doet mee op ‘A Line in the Dust’. Tijdens ‘Sulfur’ ontstaat een massale wall of death, gevolgd door een ietwat pijnlijk maar vooral komisch moment als het geluid ineens volledig wegvalt. Zanger Florent Salfati gebaart geduldig naar het publiek terwijl de technici aan de slag gaan. Als de band daarna moeiteloos de draad weer oppakt, eindigen ze met ‘Self-Made Black Hole’. Landmvrks bewijst hoe veelzijdig metalcore kan zijn. Een van de hoogtepunten van de dag.

Na al dat geweld is wat rust wel welkom, dus na een eetpauze wandelen we richting Frank Turner & The Sleeping Souls. Hoewel… echt rustig wordt het niet. Turner komt het podium op en start ‘If Ever I Stray’ aanvankelijk solo met zijn akoestische gitaar, een gedurfde keuze op een festival waar het toch vooral draait om harde gitaren. Maar hij komt er gemakkelijk mee weg, want hij straalt een en al positiviteit uit. Als de band vervolgens inzet, ontstaat er direct een wall of death, maar dan wel een heel vrolijke. Turner toont zich vandaag van zijn stevigere kant en switcht op bepaald moment naar de elektrische gitaar, waarbij hij grapt dat we vooral niet in paniek moeten raken nu hij de akoestische gitaar weglegt. Hij is beslist de charmantste frontman van de dag, met zijn aanstekelijke glimlach en betrokken interactie met het publiek. Er zijn vele meezing momenten, zoals bij ‘Do One’ en ‘Recovery’ en het publiek springt en mosht vrolijk mee. Een warm, vrolijk moment op deze intensieve dag.

While She Sleeps is natuurlijk inmiddels een gevestigde naam in het metalcore genre. Met rauwe vocalen, technische gitaarmelodieën en zware riffs wordt er vanavond een overtuigende show neergezet, waar ook de emotionele diepgang van hun muziek opvalt. Ook visueel klopt het: het podium ziet er indrukwekkend uit. De drummer zit op een enorme verhoging van een muur van speakers en de lichtshow ondersteunt het geheel perfect. We krijgen vandaag een fijne mix van nieuw en ouder werk, waar vooral de wat oudere nummers zoals ‘You Are We’ keihard worden meegebruld. Ook hier weer een grote moshpit en talloze crowdsurfers, waaronder iemand in een rolstoel. Na ‘Four Walls’ en ‘Silence Speaks’ haasten wij ons snel naar de Vulture voor het volgende optreden.

Die haast was totaal niet nodig, want de tent is nog bedroevend leeg als we vlak voor de start arriveren bij Health. Deels zal het liggen aan het feit dat While She Sleeps iets uitloopt, maar zeker ook aan het feit dat deze band een geheel ander geluid laat horen dan de meeste bands op Jera vandaag. Health combineert industriële noise met elektronische beats en een opvallend melancholische zangstijl. Enerzijds zien we mensen die met hun ogen dicht meegezogen worden in de hypnotiserende klanken, anderzijds mensen die niet goed weten wat ze hier mee aan moeten en die voorzichtig proberen te two-steppen, iets waar deze muziek niet bepaald geschikt voor is. De cover van Deftones’ ‘Be Quiet and Drive (Far Away)’ wordt enthousiast ontvangen, net als afsluiter ‘DSM-V’, waarbij de inmiddels goed gevulde tent flink mee danst. De stem van Jake Duzsik doet denken aan die van Neil Tennant van Pet Shop Boys, wat een intrigerend contrast oplevert met de loodzware sound van de muziek. Licht en donker vloeien hier vanavond naadloos in elkaar over.

De variatie in het programma is groot, dus na de hypnotiserende klanken van Health is het nu tijd voor The Sex Pistols, de legendarische punkband die met name faam verwierf in de jaren ’70. De band is op tour met Frank Carter, die we vooral kennen samen met zijn Rattlesnakes. Vandaag helaas geen songs van Carter zelf, maar wel klassiekers van The Sex Pistols. Mooi om te zien hoe Carter zijn eigen draai geeft aan de nummers, zonder een imitatie van Johnny Rotten proberen te zijn. Carter’s energie is onmiskenbaar en hij windt het publiek dan ook moeiteloos om zijn vinger. Natuurlijk komen alle iconische nummers langs, van ‘God Save the Queen’ tot ‘Anarchy in the U.K.’ en een cover van ‘My Way’, maar desondanks is het optreden wat saai, zeker als er halverwege veel te uitgebreid de tijd wordt genomen om alle bandleden voor te stellen. Wellicht hebben de oude heren even wat tijd nodig om op adem te komen. Gelukkig brengt Carter een frisse en energieke interpretatie van de nummers van deze band, want zonder hem zou dit optreden beslist slaapverwekkend geweest zijn.

Snel verder met de volgende act, die gelukkig wel fris en relevant klinkt: grandson. Deze Amerikaans-Canadese artiest maakt een mix van rock, rap en elektronica en snijdt graag sociaal-politieke thema’s aan. De energie is vanavond voelbaar: de grond trilt letterlijk mee met de bas en het gespring van het publiek. En als artiest die graag protestsongs maakt, kan het bijna niet anders dan een cover doen van dé beste protest-artiest ooit: ‘Masters of War’ van Bob Dylan. Die protestsongs zijn heel welkom, fijn om hier eindelijk een artiest te zien die zich zo duidelijk politiek uitspreekt. Het publiek schreeuwt dan ook gretig mee: “Free Palestine, Free Ukraine, Fuck Trump, Fuck Elon Musk”. Een duidelijke boodschap! Maar het zijn niet alleen de politieke boodschappen waar het om draait, grandson geeft ook aandacht aan verslavingsproblematiek, eenzaamheid en tolerantie. Gelukkig valt er bij dit optreden ook genoeg te lachen: de frontman wil op bepaald moment op het podium spugen, maar mist daarbij volledig en spuugt per ongeluk op een fan op de eerste rij. Gelukkig kan die er om lachen en wordt er uitgebreid verontschuldigd. Afgesloten wordt er met ‘Blood // Water’. Een energiek optreden met een krachtige boodschap.

De avond sluiten we dansend af bij Pendulum. Drum-’n-bass meets rock, en vooral: een explosie van energie. De band trapt af met ‘Napalm’ en ‘Save the Cat’ en de energie zit er direct goed in. Opvallend zijn ook de visuals en lichteffecten, die dit nog verder ondersteunen. De band klinkt superstrak en brengt de nummers vol overtuiging. Dit heeft ook zijn weerklank op het publiek, dat zijn laatste beetje energie geeft. Een knallend einde van deze tweede dag op Jera on Air. Op naar de laatste dag!