Op de vooravond van het optreden in de Azijnfabriek spreken we zangeres Natalya van de Roermondse band Yantras. De band is gestart in 2019 door Natalya, samen met drummer Onno, nadat zij hun mooie gewelvenkelder ombouwden tot een repetitiehok. Inmiddels vormen zij, samen met bassist Ian en gitarist Cas, de doom/sludge band Yantras. We spreken Natalya onder het genot van een kopje thee over het ontstaan van de band, liveoptredens en natuurlijk de twee nieuwe singles ‘Hal’ en ‘I Am You’.

Hoe is het voor jullie als band om samen te werken in deze nieuwe samenstelling?

Dat gaat heel goed! We kennen elkaar dan ook allemaal al langer. Met Ian bijvoorbeeld heb ik vroeger nog samen in de schoolband gespeeld. De samenwerking verloopt eigenlijk heel organisch. Ik schrijf veel teksten, de jongens hebben vaak al een riffje voorbereid en dan gaan we samen jammen en zo proberen ergens naartoe te werken. De samenwerking brengt me vaak ook op nieuwe ideeën voor onze muziek.

Mooi dat jullie elkaars creativiteit versterken! Hoe zou je jullie stijl omschrijven?

Daar heb ik veel over nagedacht, maar ik denk dat we een combinatie van doom en sludge maken. We waren voorheen net wat meer doom, maar we hebben nu toch best wel wat rauwere invloeden. Ja, we willen met onze nieuwe muziek echt wel raggen. Soms nemen de boze invloeden de overhand in onze muziek en die pure, rauwe emotie willen we graag overbrengen.

Ik las inderdaad in jullie bio dat jullie muziek zijn oorsprong vindt in tragedie en in een soort oer-emotie.

Klopt. Over het algemeen ben ik een vrij rationeel persoon, maar daardoor vind ik het soms lastig om mijn emoties hun gang te laten gaan. Wat je voelt is tenslotte niet per se rationeel. Tja, dus ik zocht steeds al een uitlaatklep voor mijn emoties en ben aanvankelijk veel gaan tekenen, schilderen en schrijven. Maar ik merkte dat ik zo’n gevoel kreeg van “ik moet het kwijt”, heel fysiek eigenlijk. Ik heb toen van alles uitgeprobeerd en kwam uiteindelijk terecht bij het zingen en het schreeuwen.

Hoe heb je geleerd om het zingen en schreeuwen te combineren?

Ik heb vroeger klassieke zangles gehad. De basics die ik daar geleerd heb, qua ademhaling en tonen, komen nu nog steeds goed van pas. Het schreeuwen was, zeker aanvankelijk, puur op emotie gebaseerd. Als ik nu terugluister naar wat ik acht of negen jaar geleden deed, klinkt het eigenlijk best ongemakkelijk. Ik heb veel geluisterd naar muziek en Mikael Åkerfeldt (Opeth) is qua grunten een groot voorbeeld voor mij. Maar qua zang vind ik mijn inspiratie ook door te luisteren naar Lana Del Rey en David Eugene Edwards (Woven Hand en 16 Horsepower).

Emoties lijken een terugkerend thema te zijn in jullie muziek.

Inderdaad. Voor mij is muziek een uiting van mijn rauwere emoties. Ik heb in het verleden paniekaanvallen gehad. En natuurlijk zijn paniekaanvallen heftig, ik schrok daar zelf ook van, maar tegelijkertijd zijn ze ook krachtig. Toen dacht ik: “Misschien kan ik hier wel iets mee”. Ik wilde proberen mijn paniekaanvallen om te zetten in iets dat ik creatief kan inzetten. Ik wilde het proberen te gebruiken in mijn voordeel.

Wat bijzonder dat je dit zo hebt kunnen gebruiken en het zo open deelt.

Ja, dankjewel. Ik denk dat er zoveel lagen in de mens zitten. Sommige mensen zijn er heel open en uitgesproken in, anderen juist stil en gesloten. Voor mij is onze muziek een uiting van al die rauwe emotie. Er is niks mooiers dan dat er na een optreden iemand naar me toe komt en zegt: “Je hebt net wat in me los gemaakt”. Daar doe ik het voor.

Jullie willen dus emotie losmaken bij het publiek als jullie optreden?

We willen de mensen overrompelen en meenemen in een emotionele reis met onze muziek. Live beginnen we heel stil en hopelijk worden de mensen er dan ook stil van. De muziek bouwt zich op, we vinden de lichtshow daarin heel belangrijk en natuurlijk ook de afstelling van het geluid. We willen dat het echt imposant overkomt. Ja, dat je een beetje het gevoel hebt dat je een mooie gotische kerk binnenloopt op een avond, als de zon ondergaat. Het licht valt in de kerk door de glas-in-loodramen, je voelt je een beetje klein door de imposante en mooie kerk. Zo’n soort gevoel hoop ik op te roepen tijdens onze concerten. 

Wat een mooie vergelijking maak je daar. Mij lijkt dat je daar zelf echt voor in de juiste mindset moet komen. Hoe pak je dat aan voor een optreden?

De jongens zitten meestal gezellig wat te drinken. Ik moet zelf inderdaad soms even schakelen om in de juiste mindset komen. Wat ik soms doe, is met mijn nagels flink krassen op mijn rug (Natalya laat haar lange, spitse, rode nagels zien). Toch een klein beetje zelfkastijding die me helpt om over het randje te gaan.

Dus de pijn die dan vrij komt helpt je dan?

Ja, precies. Op het podium voel ik me vervolgens soms alsof ik aan het hallucineren ben. Gewoon op de muziek dan. Ik kan er echt helemaal inzitten. Dat vond ik vroeger wel moeilijker hoor, om zo vol zelfvertrouwen op het podium te staan.

Hoe heb je dit dan aangepakt, om dit zelfvertrouwen te krijgen?

Ik heb geprobeerd te leren me niet zo snel te schamen en om gewoon door te gaan als er iets fout gaat, om meer zelfvertrouwen te krijgen. Ik heb hiervoor een soort performance les gehad, om te leren omgaan met dit soort dingen. Hierdoor voel ik me ook op het podium inmiddels heel comfortabel.

© The Buried Herald

Hoe is het voor jullie als band om vanavond in jullie thuisstad te spelen?

Ja, echt zo leuk! We voelen ons kind aan huis hier. Het is echt alsof we thuiskomen. We komen zelf allemaal uit Roermond en ik ben hier naar de middelbare school gegaan. Het is mooi om te zien dat nu, jaren later, we met open armen worden ontvangen en er ook echt een scene is voor dit soort muziek hier in Roermond.

We zijn hier vanavond natuurlijk omdat jullie twee nieuwe singles hebben uitgebracht, ‘Hal’ en ‘I Am You’. Kun je iets meer vertellen over dit tweeluik?

Klopt. ‘Hal’ gaat over de acceptatie van de technologie die door onze moderne tijd heen zit geweven. Technologie is overal. Overal zie je mensen met hun telefoon, het is een soort verlengde van onszelf geworden. Met artificial intelligence is er zoveel mogelijk, we blijven maar doorgaan, de technologie blijft zich ontwikkelen. Het roept ook vragen op, als "wat is er van jezelf en wat is er van een ander?". Waar ligt die grens? Dat kan best een gevecht zijn. Een beetje die wanhoop en de weemoed die komt kijken bij het opgeven van jezelf of zo. Dat thema loopt dan ook door in het nummer ‘I Am You’. Het is een thema dat ik enorm interessant vind.

In het nummer ‘Hal’ horen we een verwijzing naar Dave (“I’m sorry Dave, I’m afraid I cannot let you do that”).

Dave, als ook de titel ‘Hal’, verwijst naar de film Space Oddyssey. Dat was eigenlijk een van de eerste momenten in een film dat AI, HAL 9000, een computer dus, tegen een persoon, Dave, zegt dat hij het beter weet dan de mens. Toen was dat heel vernieuwend, maar nu vinden we het al heel normaal om bijvoorbeeld een chatbot te vragen om iets voor ons te checken.

Inmiddels wordt het wat rumoerig backstage bij de Azijnfabriek. De andere bandleden druppelen binnen, apparatuur wordt naar binnen gesleept en het is bijna tijd om te gaan opbouwen. Tijd dus om het interview af te ronden.

Waar zijn jullie tot nu toe het meest trots op als band?

Ik denk dat ik wel voor iedereen spreek als ik zeg: de mooie vriendschappen die we eraan overhouden. Niet alleen binnen de band, maar ook erbuiten. De Nederlandse muziekcommunity is heel fijn.

Hebben jullie veel contact met andere bands?

Ja, best wel. Ik ben in 2019 een groepsapp gestart waarin mensen uit de muziekscene met elkaar in contact kunnen komen. Daar zijn mooie vriendschappen uit ontstaan en wat ik eigenlijk het mooiste vind is de gunfactor die we onderling hebben. Ik vind het heel mooi dat het kan op die manier. Ja, je wil allemaal iets bereiken, maar samen gaat dat meestal veel beter en is het ook nog veel leuker.

Wat zijn jullie ambities voor de toekomst?

Lekker blijven spelen, kansen blijven pakken en doorgaan met rocken. Maar tegelijkertijd ook proberen een goede balans te vinden tussen alle verschillende dingen die we doen. En samen vooral blijven werken aan mooie dingen.

Met deze wijze woorden sluiten we het interview af. De kopjes thee zijn op, de andere bandleden zijn inmiddels ook gearriveerd (ook van de twee andere bands die vanavond spelen: Ter Ziele en Hezurra) en het wordt gezellig druk backstage bij de Azijnfabriek. De recensie van het concert van deze avond lees je hier.

Wie Yantras live aan het werk wil zien, kan op zondag 23 juni naar Den Bosch gaan, waar de band zal optreden ter ere van het driejarig bestaan van platenlabel Electric Spark.