Toch wel bizar. Thuis leek de actie "touren in China" ver weg en redelijk onrealistisch, maar eenmaal in actie is niets minder waar. De gastvrijheid van de mensen hier maakt snel korte metten met die onwerkelijke gedachte en compenseert het feit dat communiceren letterlijk met handen en voeten (en vooral een glimlach) gaat. Een goed Engels sprekende Chinees is vrij uniek, maar het is niet zozeer de trotsheid of de nog steeds naar binnen gekeerde eigen cultuur, want men doet hier echt zijn best. Ze willen maar al te graag met je praten, vooral veel aan je vragen of met (en soms om) je lachen. Een nieuwsgierig volkje is het. Daar kan de gemiddelde Europeaan een voorbeeld aan nemen. Wat ons Europeanen dan weer meer siert is ons reizigersgedrag. Een verblijf tussen een horde Chinezen in een vliegtuig is geen pretje, en vooral het geslurp van zo'n horde die zijn noodle-ontbijt naar binnen werkt is niet om aan te zien, noch te horen.
Over de heenreis is verder niet veel te melden. We weten allemaal hoe een vliegveld en -tuig er van binnen uitziet. Weinig spannend. En nee, een vliegtuig van Aeroflot zit toch echt niet met ducktape aan elkaar... so to all the moms: no worries ;-)
We hebben inmiddels al heel wat kilometers gemaakt, waarvan het gros met het vliegtuig (thuis - Beijing, Beijing - Liuzhou, Liuzhou - Jinan). Tot nu toe is het land China voor ons echter weinig romantisch. Sterker nog, het is zelfs verontrustend om te zien hoe de hoogbouw als paddestoelen uit de grond schiet en de industrie in de steden en je laat geloven dat je al 50 jaar zwaar roker bent. Dat is wat wij vooral zullen beleven. De steden en de vele inwoners. Onze National Geographic China Guide zegt het en wij beginnen nu al te merken: in 2020 zal de immense, zelfs desastreuze milieuvervuiling onomkeerbaar zijn.
Tot zover deze inleiding. Je bent al zover gekomen en nu wil je vast weten hoe het Lesoir vergaat in China. Wat een paar maanden geleden begon als een meermaals uitgesproken doch ongedefinieerd collectief verlangen om Lesoirs horizon te verbreden, eindigt nu in China. Of eigenlijk begint. Want zo voelt het wel. Het is niet vergelijkbaar met de zovele optredens die wij thuis of in de UK of België hebben gedaan.
28 september 2012
Onze eerste gig in Beijing deden wij vrijdagavond 28 september in Temple bar. Gerund door de zeer gastvrije, Chinees sprekende Fransman Clement. Dat was ook de plek waar wij onze eerste tourmanager Kimberly ontmoetten. Zij zou ons verder nog naar het "Chinese and German Beer Festival" in Liuzhou begeleiden. Veel van Beijing hebben we niet gezien. We hebben vooral veel tijd en energie gestoken in het vinden van een midi-keyboard, en dat is gelukt. Via een Chinese marktplaats hebben we het ding weten te bemachtigen en samen met de pianosamples in Dachuans iPhone en een sustainpedaal zijn we helemaal klaar voor de rest van de tour. Wij staan versteld van deze gekunstelde doch zeer effectieve oplossing. We zijn daarmee maar volledig losgegaan in een 1,5 uur durende set, and the Chinese loved it! Een fantastisch begin van de tour, direct gevolgd door een laat & zaat einde van dag twee: wij zouden die nacht het bed niet meer bereiken. Wel een avontuur met een boom.
McDonalds diende als "houvast" voor de eerste binnenlandse vlucht zeer vroeg die zaterdagmorgen. Dit zal het dan zijn. Rock 'n' Roll... zelfs Ruben sloeg de Super Mario's (shots) van Clement niet af en Harry maakte onze eerste (overigens te gekke) gigpics in diverse staten van nuchterheid.
29 september 2012
Zaterdagmorgen 7:00 uur in het vliegtuig (slurp slurp). Wat een hectiek op Beijing airport! Het begin van de nationale Chinezen-vakantie laat je geloven dat half Beijing koffers wil inchecken. Lang leve Kimberly. Ze ziet er op zijn zachts gezegd 1000x minder mooi uit dan gisteravond, ook zij heeft, net als wij, niet geslapen maar rent wel 1000x in de rondte voor ons om al die gear in de vlieger te krijgen. O ja, want je mag natuurlijk niet bij iedere maatschappij twee koffers van 23 kg per persoon inchecken. Oeps...
Drie uur later denk je dat je op de plek van bestemming bent. Brak. Er staat ons helaas nog een autorit van vier uur te wachten. Brakker. De chaos op de weg geeft je geen minuut de kans om je ogen even te sluiten. Brakst. Maar aangekomen op de luxe hotelkamer, in de wetenschap dat we hier twee nachten verblijven (Nja dat werd uiteindelijk ook weer 1 nacht in bed en 1 nacht uit bed), maakt een hoop goed. Slaapje blijft nog even uit. We gaan eerst steak eten en daarna naar het festival om te soundchecken. Spelen doen we morgen pas.
Hoewel het festival maar 200 meter van het hotel verwijderd is, worden wij met een busje voor de deur (lees backstage) gedropt. Wat een stage! Formaatje 3FM op Pinkpop. Maar dan midden in de stad. De aankleding en verlichting zijn indrukwekkend en de eerste nieuwsgierige Chinezen sluiten vooraan aan tegen de barriers. Huh? Het festival is toch morgen pas? Van alle festivalbands doet alleen Lesoir een uitgebreide soundcheck op deze pre-festivaldag. Het podiumgeluid klinkt als een tiet en na anderhalf soundchecknummer wordt spontaan door de organisatie besloten dat we alvast een pre-show mogen doen. Er staan inmiddels al zo'n 400 nieuwsgierige Chinezen tegen de barriers en wij laten deze kans niet liggen.
"NiHao! We are Lesoir from the Netherlands!" en iedereen gaat loos. The Netherlands my ass, China is de bom. Dit zou thuis nooit gebeuren. De security staat erbij en kijkt ernaar, lacht en klapt mee en Harry maakt er naar hartelust de sjiekste foto's van.
Wij eindigen deze ultiem brakke, doch zeer geslaagde dag in de hotelkamer van Dachuan en Ruben met wat biertjes en een cola. Vervolgens ons langverwacht slaapje.
30 september 2012
30 september 2012. Ontbijt wordt lunch en na 20 minuten wachten in de lobby wordt bij haar verschijning duidelijk dat Kimberly de spiegel weer gevonden heeft. In hetzelfde restaurant als gisteravond, maar nu met verschillende Chinese en een Franse band aan de andere tafels, eten wij sandwich met friet en Kim haar steak. Eten kan ze goed en vooral een goed stuk vlees slaat ze niet af. We droppen onze laundry in de lobby van het hotel en de ene helft van Lesoir gaat de stad in en de andere helft blijft op de kamer.
Ingo wil een zonnebril en Maartje en Kim een paar schoenen. Eenmaal in het stadje (het is huge maar staat niet als zodanig op de Chinese plattegrond) blijft Harry wat achter in de menigte van marktvolk terwijl de rest de Supermall zoekt. Prijzen zijn hier hetzelfde als thuis en uiteindelijk heeft alleen Kim een paar pumps weten uit te halen.
Terug naar het hotel waar wij te horen krijgen dat we een uur later spelen dan gepland. Nog een uur later en gearriveerd op het festival horen we dat onze gig nogmaals een uur is verlaat. Time schedules worden hier weinig gerespecteerd en uiteindelijk begint Lesoir te spelen als de zon allang weer onder is. De change-over moet toch wel snel gebeuren en ieder van ons heeft een eigen mannetje die zowel je kabels prikt en zelfs je haar achter de gitaarband uithaalt tijdens het stemmen. Weer hectiek, maar met de beste bedoelingen natuurlijk. "NiHao, we are Lesoir..." voor de tweede keer. Het publieksaantal heeft zich vele malen vermenigvuldigd ten opzichte van gisteren: ditmaal zijn het betalende bezoekers.
Honderden fotocamera's en nog veel meer handen in de lucht, verlichte skyscrapers op de achtergrond en live-beelden op de LED-wall achter ons: dit is veruit het mooiste optreden van Lesoir tot nu toe.
Echt tijd om na te genieten is er niet, want we moeten die nacht alweer om 3 uur op om het vliegtuig naar Jinan te nemen. Compleet gaar en zwaar bepakt gaan we onze eerste dodemansrit tegemoet in het midden van de nacht, richting het vliegveld. Er gaat vanuit het festival een dame mee die als taak heeft de chauffeur wakker te houden, maar na vijftien minuten ligt deze al keihard te pitten en wij durven geen oog dicht te doen.
2 oktober 2012
Aangekomen op het vliegveld snel de KFC in om een koffie te scoren en vervolgens met China Southern Airlines richting Jinan. We blijven twee dagen in Jinan en krijgen de volgende dag een andere tourmanager (Kimberley is terug richting Beijing). We laten ons niet kennen en gaan met handen en voeten op zoek naar het echte Chinese leven. Jinan is een studentenstad en dat merk je; overal mooie, jonge en superhippe Chinezen verslaafd aan hun iPhone.
Na een geniale maaltijd met veel ondefinieerbaar eten klopt de slaap bij ons aan, tijd om onder de wol te kruipen en wat uren in te halen. Morgen weer een show spelen!
2 oktober 2012. Deze dag is het vooral hangen, luieren, cappuccino drinken en sterke verhalen vertelen. Om vijf uur staat echter iedereen klaar voor vertrek richting de venue; The Underground. En het is, ondanks dat het op de 2e verdieping ligt, ook echt underground. Vies, donker, een schrale bierlucht en een PA met 100 huiskrekels. Het loopt echter al snel lekker vol en het publiek is wederom meer dan genereus met gejuich en geklap. Ook vanavond niet veel tijd om te chillen want we moeten die avond nog de nachttrein nemen richting Changzhou.
De nachttrein is een ervaring die niemand van ons gaat vergeten. Stel je een superlange trein voor met allemaal cabines met daarin twee stapelbedden, elk drie hoog. Iedereen ligt in een andere cabine en we zijn vooral bezorgd over onze backline. Gelukkig is onze nieuwe tourmanager Ezy een moordwijf en ze fixt een mooie spot in het restaurant voor ons waar we ons met onze backline kunnen neerzetten. Een voorwaarde: we mogen er niet slapen en om half zes moeten we echt richting onze cabines. Na een OK en amen neemt iedereen zijn flesje sterke drank ter hand en we helpen elkaar de nacht door. Voor we het weten is het half zes en tijd om te verplaatsen.
Ruben heeft besloten geen oog dicht te doen en offert zich op om op de backline te passen in een tussencabine en de rest ploft K.O. neer op zijn bunkbed.
3 oktober 2012
De ene half en andere compleet gaar, komen we aan in Shangzhou. Véél stadser (lees hoger) dan Jinan; men is hier niet zuinig met LEDs en flatscreens ter versiering van het straatbeeld. We hebben in geen eeuwigheid meer gegeten, maar puf om daarnaar op zoek te gaan hebben we geen van allen. We gaan voor pizza op de hotelkamer. Na een kort slaapje en douche richting Livehouse. Het is een redelijke nieuwe club lijkt het, gerund met overheidsgelden en zonder winstoogmerk. Wij wisten tot dan niet dat de overheid hier investeert in pop- en livemuziek maar na wat doorvragen blijkt dit op grotere schaal te gebeuren ter support van de Chinese scene. Echter valt het aantal speelplekken vaak toch tegen. Niet iedere stad is bezaaid met bars/clubs/venues waar je bandjes kunt gaan kijken. Vaak zijn de plekken waar wij spelen (één van) de enige.
Shangzhou is een snelgroeiende stad met veel zakenleven, in tegenstelling tot livemuziek is dat wel zwaar ontwikkeld hier. Voor het eerst eigenlijk spelen wij vanavond voor onverwacht veel niet-Chinezen. Een Duitse zakenman, een Franse kok en een clubje multicultureel afgevaardigden van G-Star maken ons complimenten na de show. Cd's verkopen we, helaas voor vandaag, toch voornamelijk aan de Chinezen...
Het spelen in dit clubje is te gek. Goed geluid (wel te hard blijkbaar want de buren komen klagen) en freestylende Chinezen aan het einde van onze set maken het een memorabele avond voor Lesoir.
4 oktober 2012
De volgende dag vertrekken we om de (eindelijk) christelijke tijd van 11.00 uur met de taxi naar het treinstation. Aldaar wachten we nog een uurtje op de highspeed trein richting Shanghai. Opmerkelijk is dat dit treinstation je het gevoel geeft dat je je op een vliegveld bevindt, met verschillende terminals, baggage controle en gates om te "boarden" met je ticket. Apart.
Maar eigenlijk is het logisch als je je bedenkt dat een gemiddelde Chinese trein 3x zo hard gaat en de afstanden van stad tot stad minimaal 10x zo ver zijn als bij ons. Amsterdam Centraal is er niks bij. En dan door het poortje naar het perron. Chinezen hebben geen geduld. Iemand de ruimte geven kennen ze niet en iemand voor laten gaan is al helemaal not done. "Ik wil altijd de eerste zijn" is hier de regel en dat vinden wij erg tegenstrijdig met de geldende normen en waarden (iets met respect en medemens) die wij zien in de Chinese cultuur.
Hoe dan ook belanden we net als iedereen op onze eigen genummerde stoel in ons eigen genummerde compartiment. "Why the fuzz?" Nja, we zullen er maar aan proberen te wennen.
Aangekomen in Shanghai, waar het treinstation nóg vele malen groter is, wederom een taxi. Het lijkt wel alsof er altijd hectiek ontstaat wanneer blanken in een taxi stappen. Wéér 7 Chinezen die zich ermee bemoeien en wederom krijgen we het gevoel in een veel te dure auto te worden gepropt. Tussendoor pikken we opa en oma Lu nog even op en zij brengen ons naar het hotel waar we (met uitzondering van morgennacht) nog meerdere nachten zullen verblijven. De prijs van de taxirit is uiteindelijk, zoals verwacht, schrikbarend hoog. Véél te hoog gezien het gevaar je moet doorstaan bij het rijgedrag van deze taxichauffeurs. Jezus mina. Wij zijn geen watjes, maar onze harten sloegen double time.
Die avond spelen we in 7 Live Bar. Met als voorprogramma een (volgens de vader/manager van de Russische zanger) wereldberoemde schoolband. Na onze soundcheck schuiven we aan bij een huwelijksfeest met een veel te dronken bruidegom. Het eten is heerlijk. De rat die we zagen na het eten was het er helemaal mee eens.
Als de avond in de bar begint, pakt onze support hun gitaren in en beginnen te zeuren dat ze niet als eerste willen spelen. Na overleg van een half uur besluiten wij maar dat wij het voorprogramma verzorgen. We spelen een goeie show van 1,5 uur, en het publiek is enthousiast. De wereldberoemde schoolband wil vervolgens niet meer lang spelen. Na een half uurtje zijn ze klaar met spelen en besluiten wij terug naar het hotel te gaan. Eenmaal daar aangekomen kopen we bij de nachtwinkel nog wat flessen alcohol en vieren nog een feestje in het hotel. Gelukkig zijn de hotelkamers in China over het algemeen vrij ruim bemeten waardoor je met de hele band op één kamer nog wat kunt naborrelen na de show. Feestbeesten zijn de Chinezen niet, dus dan vieren we maar ons eigen feestje.
5 oktober 2012
De volgende ochtend worden we allemaal uitgeslapen wakker en na een relaxt ontbijtje stappen we weer in de taxi om te vertrekken naar Shaoxing. De stad is nieuw voor ons en we weten niet wat we mogen verwachten. Na 2,5 uur in de trein komen we eindelijk in Shaoxing aan en bij het station worden we met enige hectiek ontvangen door wat voor ons op het eerste oog medewerkers van de club lijken. Ze rijden een paar mooie Audi's voor (best uitzonderlijk in China) en beginnen onze spullen in te laden. Na wat getoeter en woordenwisselingen met de lokale marktkoopman wordt de vrachtwagen die de weg blokkeert opzij gezet en kunnen we onze weg naar het hotel vervolgen.
Eenmaal bij het hotel aangekomen ontmoeten we de baas van de club en krijgen we allemaal onze eigen hotelkamer. Na het inchecken worden we uitgenodigd voor lunch en dit grijpen we maar al te graag aan. Tijdens de lunch voeren we een paar gesprekken in gebrekkig Engels. De man die ons bij het station kwam ophalen blijkt de zoon van de clubeigenaar te zijn en nadat hij heeft opgemerkt dat Amsterdam in Nederland ligt, wordt de sfeer een stuk relaxter. "oh, Amsterdam.... weed!" - meteen hebben we een gespreksonderwerp.
De mensen blijken heel erg aardig te zijn en de eerste indruk van Shaoxing is erg goed, het centrum is erg mooi en welvarend en de mensen zijn er erg vriendelijk.
Na de lunch relaxen we nog even in het hotel voordat we richting de club vertrekken. Het vervoer naar de club is geregeld en rond zessen komt er een tuk-tuk voorrijden. Omdat de club langs de rivier ligt is deze niet toegankelijk met de taxi. Onze backline wordt vanavond per tuk-tuk vervoerd en ik (Dachuan) grijp dan ook gelijk de kans aan om eens een ritje met de tuk-tuk te maken. De korte rit naar de club verloopt een beetje hobbelig maar de ervaring is absoluut uniek. Ik zou het zo weer doen. Eenmaal bij de club aangekomen soundchecken we en na de soundcheck nodigt de baas ons uit voor diner. We lopen naar een nabijgelegen restaurant alwaar we naar een privékamer worden begeleid. Het is ons inmiddels wel duidelijk; deze mensen hebben geld. Er wordt vervolgens een waar feestmaal op tafel gezet en samen met de baas en zijn entourage (ook dat heeft hij) genieten we van het eten.
Na het diner vertrekken we weer richting de club waar het inmiddels erg druk is geworden. We beginnen met de set en op het eerste gezicht lijkt het publiek een complete mismatch. De tafels staan vol met flessen Bacardi Breezer en tijdens de line-check knalde de R&B hard door de speakers. Maar na het eerste nummer begint het publiek zich naar het podium te begeven en we spelen hier in Shaoxing een goede set. Na de show komt het publiek enthousiast naar ons toe voor CD's, handtekeningen en foto's.
De baas nodigt ons uit om een after-show dinner te doen maar omdat de rest van de band nog vol zit van het feestmaal moeten we deze helaas aan ons voorbij laten gaan. Hij wijst ons een privétafel aan in de club en we mogen bestellen wat we willen. Hij verdwijnt met zijn entourage richting de VIP-ruimte en wij worden achtergelaten bij de tafel, inclusief onze eigen bodyguards. We bestellen nog wat te drinken en besluiten dat we beter richting het hotel kunnen vertrekken, aangezien we de volgende ochtend weer vroeg naar Shanghai moeten vertrekken. Een onwerkelijke maar fantastische avond en absoluut een die ons nog lang bij zal blijven. We love Shaoxing!
6 oktober 2012
De dag erna voelen we de alcohol, en onder het mom van "we moeten ieder vervoersmiddel in China getest hebben" kiezen we vandaag voor de openbare bus. Compleet brak voert de bus ons door allerlei Chinese gehuchten, elk formaatje Maastricht, om uiteindelijk na een 3 uur durende rit weer in Shanghai te arriveren. Vanavond spelen we in de oudste en een van de meest vooraanstaande clubs genaamd YuYingTang en veel mensen hebben aan onze tourmanager en via de Chinese social media laten weten dat ze vanavond (weer) komen kijken.
Maar eerst terug naar het hotel, opfrissen en daarna lunchen. We kiezen een drukke tent vlakbij het hotel en genieten van de lokale pikante kipkebab met een goede soep met biefstukreepjes. Iedereen overeet zich en heeft zin in een powernap: vanavond moeten we weer presteren!!
Tegen een uurtje of 5 verzamelen we ons weer in de lobby om te vertrekken richting de zaal. Na wederom een dodemansrit komen we aan bij de club. "Jägerbombs" en "Guiness" prijkt groot bij de ingang en we zitten weer in de vibe en klaar voor de soundcheck. De geluidsman is een held, hij weet precies wat we willen en de sound on stage is helemaal af!
Ingo moet nog een reservepakje snaren scoren en vraagt ook na waar de beste tattoeerder van Shanghai gehuisvest is. Hij wil deze tour vastleggen op een speciale manier en enkele dagen later staat de afspraak vast voor een ink-session. Maar goed, eerst snaren scoren bij de guitarshop om de hoek. De queeste naar snaardikte 0.11 is begonnen en zal ook nooit ophouden. Chinezen bespelen geen dikke snaren, is de korte conclusie van dit mini-avontuur.
Terug in de venue is het heerlijk druk en na de laatste voorbereiding (shotje lokale rum, biertje etc.) gaat de show los. Het publiek fotografeert, filmt en juicht na elk nummer de longen uit hun lijf en na de show gaan de cd'tjes als zoete broodjes over de toonbank. Het blijkt dat een aantal neven en nichten van Dachuan zijn komen kijken, en dit is de eerste kennismaking die ze hebben met hem (en hopelijk geen verkeerde).
Tijdens het nabieren komen we ook nog in gesprek met een aantal Duitse dames die van de een op andere dag zijn vertrokken richting Shanghai om er Duitse les te gaan geven. We pakken onze spullen in en rollen richting ons bedje.